Η μάχη της Αλαμάνας! Ιστορικό ντοκουμέντο…

Με την ευκαιρία της σημερινής εθνικής επετείου και δεδομένου πως η αφελληνοποιήση και η αποκοπή μας από κάθε δεσμό με το παρελθόν, την ιστορία και τις παραδόσεις μας αποτελεί ξεκάθαρο στόχο της κυβέρνησης, σκέφτηκα να καλύψω το κενό, γράφοντας για μια από τις πιο ιστορικές μάχες. Αυτή της Αλαμάνας.

Η διαφορά με το 21 είναι πως σ΄εκείνες τις συγκρούσεις, οι κλέφτες κι οι αρματολοί περιλαμβάνονταν πάντα στο ίδιο μπλοκ, στην περίπτωση μας βρίσκονταν σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Από τη μια πλευρά οι κλέφτες, χωρίς ιδιαίτερες επεξηγήσεις αφού τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται και από την άλλη οι αρματολοί, μονίμως οπλισμένοι με τρέλα, αυταπάρνηση και οπαδικό μεγαλείο.

Ήταν αυτοί που δίδαξαν οπαδισμό σε ολόκληρη της Ελλάδα, μετατρέποντας τα πούλμαν και τις εθνικές οδούς σε δεύτερο σπίτι τους, καθώς έδιναν το παρόν σε κάθε γήπεδο, χωρίς να λογαριάζουν το παραμικρό.

Ίσως ήταν και θέμα πεπρωμένου, αφού η ίδρυση της ομάδας τους, είχε ως αφετηρία ένα ταξίδι…

Αν κάποιος έγκριτος ιστορικός πάντως αμφισβητήσει το διαχωρισμό κλεφτών κι αρματολών, ας βαφτίσουμε τους πρώτους και αμαρτωλούς για να ταιριάζει κάπως, είναι ακόμα πιο περιγραφικό άλλωστε.

Σε αντίθεση με τους αρματολούς που ταξίδευαν παντού λοιπόν, ανεξαρτήτως έδρας και χωρίς να μετράνε κίνδυνους, αποστάσεις, συνθήκες κλπ, οι αμαρτωλοί-κλέφτες συνήθιζαν να περιφέρονται σε μέρη που ήταν περισσότεροι κι ένιωθαν ασφάλεια, δεν πήγαιναν παντού δηλαδή.

Κάπως έτσι είχε βγει και ένα από τα χαρακτηριστικά συνθήματα της εποχής «1-2-3 την Τούμπα θα τη βλέπετε από φωτογραφία».

Ήταν εποχές βλέπετε, που το φαινόμενο των οπαδικών εκδρομών χαρακτηριζόταν από ασυδοσία κατά μια έννοια, δεν υπήρχαν ούτε απαγορεύσεις, ούτε χρειαζόταν άδεια από υπουργούς, ούτε ακόμα ακόμα και να θεσμοθετηθεί επισήμως αριθμός εισιτηρίων για τη φιλοξενούμενη ομάδα.

Όποιος ήθελε, είχε τρέλα και τα απαραίτητα καρύδια εννοείται, έμπαινε στο τρένο ή το λεωφορείο και ξεκινούσε.

Στην πορεία του χρόνου το πράγμα κάπως επισημοποιήθηκε, οι εκδρομές γίνονταν πάντα με τη συνοδεία αστυνομίας, με συνέπεια να ξεψαρώσουν άπαντες και να ξεπηδήσουν γιαλαντζί «οπαδοί» όλων των αποχρώσεων.

Εκείνη τη μέρα, οι κλέφτες και αμαρτωλοί είχαν ταξιδέψει στη Λάρισα, επαρχιακή πόλη όπου αισθάνονταν άνετα, μια και η πλειοψηφία των κατοίκων δήλωναν Ολυμπιακοί και μετά Λάρισα, λόγω εντοπιότητας.

Οι αρματολοί είχαν κατέβει στην Αθήνα για παιγνίδι με τον Πανιώνιο, κρίσιμα ματς αμφότερα.

Ήταν προτελευταία αγωνιστική πρωταθλήματος, οι τελευταίοι βρίσκονταν μια ανάσα από το πρωτάθλημα το οποίο και εξασφάλισαν έπειτα από εκείνον τον αγώνα, οι άλλοι πάλευαν για έξοδο στο Ουέφα.

Όπως θα συμβαίνει και τα επόμενα χρόνια δηλαδή, αν και τότε συμμετοχή σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις κέρδιζαν μόνο ο πρωταθλητής, ο δευτεραθλητής κι ο κυπελλούχος, δεν είναι όπως τώρα που βγαίνουν μισή ντουζίνα ομάδες, μεταξύ αυτών και νεοφώτιστες.

Η μάχη ήταν βραδινή, όταν τα πούλμαν των δυο μονομάχων επέστρεφαν και μοιραία κάπου θα διασταυρώνονταν.

Τα καταστήματα εστίασης στην εθνική οδό τότε ήταν μετρημένα και προσβάσιμα από κάθε λωρίδα.

Καμμία σχέση με τους σημερινούς αυτοκινητόδρομους με τις προστατευτικές μπάρες και τις νησίδες, μιλάμε για δυο δρόμους πάνε έλα, όπου στον καθένα χωρούσε μόλις ένα όχημα. Έτσι και είχες την ατυχία να συναντήσεις νταλίκα, έφτανες στον προορισμό σημειωτόν.

Οι αμαρτωλοί λοιπόν, ποντάροντας πως θα πετύχουν αντιπάλους σε κάποιο από τα πιο πολυσύχναστα υπαίθρια φαγάδικα, σταμάτησαν τα πούλμαν μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, ήθελαν πρώτα να κόψουν κίνηση. Να μετρήσουν πόσοι είναι οι άλλοι, αν ήταν περισσότεροι ή και ισάριθμοι, θα έβαζαν κλασικά όπισθεν και θα το έπαιζαν Αρσακειάδες. Εξήγησα ήδη πως αν ήταν αλλιώς, θα ταξίδευαν γενικώς, δε θα έκαναν face control σε έδρες και αντιπάλους.

Για καλή τους -αρχικά- τύχη, υπήρχε μόνο ένα πούλμαν στο σημείο, ήτοι 50 άτομα στην καλύτερη, αυτοί πολλαπλάσιοι, κάπου 300. Εντοπίζοντας αρχικά το στόχο, επιτέθηκαν σε όποιον φορούσε διακριτικά αρματολού ή έμοιαζε φυσιογνωμικά με στρατιώτη εκείνης της πλευράς, μπούκαραν στο λεωφορείο μάλιστα ορμώντας στους ανυποψίαστους που είχαν την ατυχία να κοιμούνται εντός.

Το μεγάλο λάθος τους ήταν πως δεν περιορίστηκαν στις έστω και άνανδρες επιθέσεις καθώς έσπασαν και το πούλμαν, το έκαναν θερινό όπως λέμε.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν οι μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις του σήμερα, όπου τα περισσότερα λεωφορεία είναι αγορασμένα με leasing κι εκτός αυτού ίσως και να συμφέρει στους επιχειρηματίες να υφίστανται τέτοιου τύπου καταστροφές, αφού οι ασφαλιστικές θα τα κάνουν καινούργια.

Υπήρχαν ιδιώτες που είχαν ένα-δυο λεωφορεία είτε ως κληρονομιά είτε αγορασμένα με αίμα και από τα οποία συντηρούσαν τις οικογένειές τους.

Χωρίς λεωφορεία δε μπορούσαν να βγάλουν μεροκάματο, οπότε περιπτώσεις καταστροφών ή σοβαρών υλικών ζημιών, ισοδυναμούσαν με καταστροφή.

Βλέποντας λοιπόν ο οδηγός-ιδιοκτήτης του λεωφορείου την περιουσία του να γίνεται έρμαιο των κλεφτών-αμαρτωλών και πάνω στην απόγνωση, βάζει μπρος στο πούλμαν που είχε γίνει κονσερβοκούτι και το παρκάρει κάθετα στην εθνική οδό, κλείνοντας και τα δυο ρεύματα, θέλοντας έτσι να μπλοκάρει τη διαφυγή των δραστών.

Οι οποίοι επαναλαμβάνω, δεν είχαν παρκάρει απέναντι ώστε να μπορούν να απομακρυνθούν άμεσα, αλλά εκατοντάδες μέτρα πιο πίσω, αφού ήθελαν να κόψουν κίνηση, για να δουν αν τους παίρνει.

Όπως γίνεται αντιληπτό, η εθνική οδός μπλόκαρε και στις δυο κατευθύνσεις, οι υπόλοιποι οδηγοί βγήκαν από τα οχήματα να μάθουν τι είχε συμβεί. Τα νέα μεταδόθηκαν από στόμα σε στόμα, φτάνοντας στ΄ αυτιά και των υπολοίπων επιβατών στα πούλμαν των αρματολών, που αρχικά υπέθεσαν πως είχε γίνει κάποιο τροχαίο.

Στο άκουσμα και μόνο της είδησης, επικράτησε πανικός. Από τα πρώτα 5-6 πούλμαν, ο κόσμος πηδούσε από τα παράθυρα, μια και οι είσοδοι των επιβατών είχαν φρακάρει στην προσπάθεια όλων να βρεθούν στο πεδίο της μάχης..

Από παντού ακούγονταν απροσδιόριστοι ήχοι, κάτι σαν του κροταλία πριν επιτεθεί με κραυγή Ινδιάνου την ώρα που ορμούσε σε κοκκινοτρίχηδες εισβολείς. Η εθνική οδός γέμισε ΟΡΚ των 80s, που έτρεχαν προς το τσαλακωμένο πούλμαν.

Οι μορφές τους προκαλούσαν πανικό, ένας δεν είχε καθόλου δόντια, από τον διπλανό του προεξείχαν χαυλιόδοντες.

Άλλος δεν είχε μάτια, είχε ένα τεράστιο κάτω από το μέτωπο, σαν τον μυθικό Κύκλωπα.

Δίπλα τους τύπος με τρομακτική όψη και νύχια σαν λεπίδες. Ο Φρέντυ Κρούγκερ μπροστά του, έμοιαζε με άνθρωπο της διπλανής πόρτας.

Ανάμεσα τους κι ένας παπάς, όλοι υπέθεσαν πως στόχος του ήταν να κατευνάσει τα πνεύματα, με μια προσεκτική ματιά όμως διαπίστωνες πως ήθελε να ευλογήσει το μυστήριο, καθώς τα γένια του δεν ήταν από τα συνηθισμένα, αποτελούνταν από κοφτερά σύρματα, ιδανικά για γρήγορη συγκομιδή σκαλπ.

Αυτά που συνέβησαν όταν οι τελευταίοι έφτασαν στο νοητό σύνορο, είναι αδύνατο να περιγραφούν, από παντού ακούγονταν ουρλιαχτά.

Όπως γράφει κι ο Ησίοδος στο έργο του «εκ θυρός 4 Θεομηνία», «ωσάν γαλέη οι γαυραίοι εις αγρούς τρέχουσιν διωκόμενοι υπό μελανόλευκους τερατόμορφους χθονίους αλαλάζοντες πολεμικάς κραυγάς, περ ἐόντων αὐγὴ μαρμαίρουσα κεραυνοῦ τε στεροπῆς τε, καῦμα δὲ θεσπέσιον κάτεχεν χάος»

Η πλειοψηφία των αμαρτωλών τα είχαν χαμένα, από εκεί που δρούσαν εκ του ασφαλούς, ξάφνου βρέθηκαν περικυκλωμένοι από  ζόμπι, σαν αυτά στο βίντεοκλιπ θρίλερ του Μάικλ Τζάκσον..

Ακόμα κι εκείνοι όμως που πρόλαβαν να περάσουν στη δική τους ζώνη έβλεπαν να τους καταδιώκουν αμέτρητες σκιές που ξεφύτρωναν από παντού, χωρίς να έχουν τρόπο διαφυγής. Άρχισαν να τρέχουν προς τα κρυμμένα λεωφορεία, που κι αυτά όμως έτειναν να μετατραπούν σε φορεία, καθώς ήταν εγκλωβισμένα στα δυο φρακαρισμένα ρεύματα.

Μόνη διέξοδος τα χωράφια της περιοχής, όσοι δεν πρόλαβαν επιδόθηκαν σε δημόσιες μετάνοιες για τις πράξεις τους. Όσοι ήταν τυχεροί, γλύτωσαν, τρέχοντας ανάμεσα στα στάχυα βρίσκοντας καταφύγιο σε κείμενες βουνοκορφές, χαράδρες και λαγκάδια. Η τύχη των περισσοτέρων αγνοείται ακόμα και σήμερα.

Η μανία των αρματολών ήταν τέτοια, που προσπάθησαν να βάλουν φωτιά στα χωράφια, ώστε ν΄αναγκάσουν τους φυγάδες να εμφανιστούν. Χαρακτηριστική ήταν η απέλπιδα προσπάθεια γνωστού οπλαρχηγού των αρματολών με τ΄όνομα Πολυζώης, να βάλει φωτιά με αναπτήρα μπικ!

Ήταν από τις στιγμές που γέλασαν όλοι κάτι που τους βοήθησε να χαλαρώσουν, αγναντεύοντας τη σκόνη που άφηναν οι φυγάδες.

Σύμφωνα με τον αστικό μύθο ορισμένοι αμαρτωλοί κρύφτηκαν σε στάνες, απ΄όπου αρνούνταν ν΄αποχωρήσουν μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί πίσω τους, κάποιοι εξ αυτών νυμφεύτηκαν βοσκοπούλες που γνώρισαν κατά την μακρά παραμονή τους κι έφτιαξαν οικογένειες.

Σύγχρονοι ερευνητές, εξετάζουν το ενδεχόμενο να υπήρχε στην περιοχή νοσοκομείο με τον τίτλο «Ιατρικό Διαλαμιακό κέντρο», όπου τη βραδιά του περιστατικού σημειώθηκε το αδιαχώρητο.

Αυτή είναι η μια, μοναδική και αυθεντική ιστορία για την περίφημη μάχη της Αλαμάνας, η οποία σε τελική ίσως και να μην ήταν μάχη, η λέξη μάλλον είναι παραπλανητική για να τσιμπήσω κάνα κλικ. Προσομοίαζε περισσότερο με προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς αγώνες, ενδεχομένως από εκεί να πήραν το όνομά τους, είχε σπριντ, 400 μετ΄ εμποδίων, μαραθώνιο σε ανώμαλο έδαφος, δέκαθλο, τα πάντα όλα.

Βέβαια κατά την προσφιλή τους τακτική οι ηττημένοι προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία, με την παραδοσιακή μέθοδο της συρραφής ή και απομόνωσης συμβάντων.

Για εκείνους, το έργο ολοκληρώθηκε με την επίθεση 300 ατόμων σε ένα πούλμαν ανυποψίαστων, αυτό που επακολούθησε έχει διαγραφεί από τη μνήμη τους. Ίσως να μην το είδαν και ποτέ, αφού το μόνο που αντίκριζαν ήταν στάχυα.

Σαν την περσινή εισβολή Σαββίδη, που δεν υπήρξε ούτε πριν ούτε μετά, παρουσιάστηκε ένα γεγονός αποκομμένο από τα υπόλοιπα, όπως εξυπηρετούσε την εφήμερη προπαγάνδα.

Ειδικά οι μάχες όμως, ολοκληρώνονται όταν η μια πλευρά καταλάβει τα εδάφη της άλλης, όταν οι μεν υψώσουν λευκή σημαία, ή αποχωρήσουν προς θερισμό των κείμενων αγροτεμαχίων.

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές, η μόνη διέξοδος που έχουν οι ηττημένοι είναι να την αλλοιώσουν!

Όσοι ήταν στην Αλαμάνα εκείνη τη ζεστή καλοκαιρινή βραδιά, γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβη κι ένα από τα πιο τρολ συνθήματα «θρύλε θυμήσου την Αλαμπάμα» είναι η ενδεδειγμένη απάντηση στους αμαρτωλούς, που πιστεύουν αφελώς πως αν ο Γκέμπελς διέδιδε πως η απόβαση στη Νορμανδία απετράπη, θα ήταν σα να μην έγινε ποτέ.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Το οξύμωρο είναι πως οι φυγόμαχοι οικειοποιήθηκαν το όνομα του εθνικού ήρωα Γεωργίου Καραΐσκάκη, ενώ όπως επισημαίνουν ιστορικοί αναλυτές, έτσι προήλθε η ιστορική ρήση του τελευταίου «άμα ζήσω και μου κλέψουν τ΄ όνομα όπως τα πρωταθλήματα, θα τους γ@μήσω…»