Επιστρέφει με αργά και σταθερά βήματα

Η επιστροφή του Άρη στη φυσική του θέση είχε σχεδόν, εξασφαλιστεί πριν από έναν χρόνο,
περίπου. Ήταν το βασικό θέμα συζήτησης, πριν από τα περσινά γενέθλια του συλλόγου. Δεν
αρκούσε, άλλωστε, απλά να επιστρέψει.

Όπως και τώρα σε καμία περίπτωση η συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν
μπορεί να θεωρηθεί ταβάνι, αλλά ο μίνιμουμ αποδεκτός στόχος για μια ομάδα του
μεγέθους και της ιστορίας του Άρη.

Η αλήθεια είναι ότι αν δει κανείς τι έχει γίνει μέσα σ αυτόν τον χρόνο, μπορεί να είναι σε
γενικές γραμμές ικανοποιημένος. Ο Άρης , με τα σκαμπανεβάσματα και τα λάθη του,
δείχνει ότι βαδίζει σε σωστό δρόμο. Ότι επιστρέφει αργά αλλά σταθερά και ετοιμάζεται
σιγά σιγά να πάρει τη θέση που του αρμόζει.

Τα τέσσερα χρόνια που προηγήθηκαν (συν τα δυο τελευταία χρόνια στη Superleague αν
θέλετε), έκαναν αρκετή ζημιά στον σύλλογο. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε άλλη ομάδα να το
αντέξει αυτό το πράγμα και να επιστρέψει και πάλι δυνατή.

Ο κόσμος του Άρη έγινε ασπίδα και κράτησε την ομάδα του ζωντανή το χρονικό αυτό
διάστημα. Όταν δεν μπορούσε να μιλήσει κανείς για τα αγωνιστικά ζητήματα, οι οπαδοί
του έγιναν σημείο αναφοράς, βοηθώντας τον σύλλογο να αναπνεύσει επικοινωνιακά.

Η τρέχουσα αγωνιστική περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδανική, αν δεν υπήρχε ο
αποκλεισμός από το κύπελλο. Είναι θετικό ότι άπαντες αντιλήφθηκαν ότι ο σωστός τρόπος
της επιστροφής είναι με μικρά και σταθερά βήματα και όχι με άλματα στο κενό.

Ο Άρης τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ. Για την ακρίβεια,
είναι ένα πετυχημένο πρότζεκτ και αξίζουν τα εύσημα σε αυτούς που το οργάνωσαν και το
υλοποίησαν.

Δεν χρειάζεται, πολλά, ενόψει της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Να συνεχίσει να
δουλεύει με τον ίδιο τρόπο και με συγκεκριμένο πλάνο στις μεταγραφές, να στελεχωθεί η
ΠΑΕ σε θέσεις που υπάρχουν ελλείψεις και να συνεχίζει να αποπνέει υγεία.