Οι νεκροί ποτέ δεν πεθαίνουν

ΔΕΝ μου αρέσουν οι κοινοτοπίες. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει γάντι. Όχι άλλο κάρβουνο. Και μιλάμε από τη Κυριακή το βράδυ και τα ντερβισιλίκια στο ΟΑΚΑ, για πολύ κάρβουνο. Στα πρωτοσέλιδα της Δευτέρας, λες και είχε γίνει η καταστροφή της Σμύρνης. Λες και ξέσπασε ο Αρμαγεδών. Σταχυολογώ:
-Χαριστική βολή.
-Ταφόπλακα.
-Καθάρματα τον τελειώσατε.
Με τα συναφή σχόλια. Για «τα οργανωμένα αποβράσματα που κατέστρεψαν το τριφύλλι». «Αντίο ζωή για τον Παναθηναϊκό». «Οι αληταράδες της εξέδρας στέλνουν τον Παναθηναϊκό στην άβυσσο». «Οπαδοί αποτελείωσαν τον Παναθηναϊκό. Τον σκότωσαν γιατί τον αγαπούσαν».

ΣΙΓΑ τα αβγά. Γιατί θα πέσουν κάτω και θα σπάσουν. Από που προκύπτουν , η καταστροφή, η άβυσσος, η ταφόπλακα, και η χαριστική βολή; Επειδή θα φάει -3, η-6; Και τι έγινε; Αλλάζει κάτι; Είτε 32 βαθμούς, που έχει τώρα ο Παναθηναϊκός, είτε 29, είτε 26, ποιο είναι το διάφορο; Καταρχήν, για να σκοτώσεις κάποιον πρέπει είναι ζωντανός. Κι ο Παναθηναϊκός, σαν Παναθηναϊκός, σαν κανονικός Παναθηναϊκός, μας έχει αφήσει χρόνους προ πολλού. Όταν οι σωτήρες της πολυμετοχικότητας την κάνανε λος πούλος. Την κοπάνησαν κι αφήσανε πίσω τους συντρίμμια. Αυτό που κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια κι εξευτελίζεται στα γήπεδα και στα δικαστήρια, είναι ένα ομοίωμα του Παναθηναϊκού. Μία καρικατούρα.

ΣΙΓΑ τα αβγά που διακόπηκε ένα (ακόμα) παιχνίδι. Και τι έγινε; Η ξεφτίλα να ξεκινάει ο Παναθηναϊκός με -6 είναι μικρότερη; Ο διασυρμός να παρακαλάει κάθε λίγο και λιγάκι στα δικαστήρια. «Δώστε μας λίγες μέρες αναβολή. Θα πληρώσουμε».Η ντροπή να πέφτουν στο έλεος του Κομπότη να ψηφίσει για να αλλάξει η ποινή της αδειοδότησης και να μην υποβιβαστεί ο Παναθηναϊκός. Ποιος Παναθηναϊκός; Τα σύμβολα έχουνε μείνει μόνο και τα χρώματα. Κι ο Αχαρναϊκός έχει σήμα το τριφύλλι και φοράει πράσινες φανέλες με άσπρα σώβρακα. Πάει να πει ότι είναι μεγάλη ομάδα;

ΑΝΤΕ και τελείωνε κανονικά το παιχνίδι. Τι θα άλλαζε; Ποιοι θα ήτανε οι στόχοι του Παναθηναϊκού με 32 πόντους; Οκτώ πίσω, από τους 40 του Άρεως. Θα προλάβαινε στα πέντε παιχνίδια που μένουν, την 5η θέση για να ξεχρεώσει τη ποινή του ευρωπαϊκού αποκλεισμού; Ούτε με ποδήλατο. Είχε τίποτα ο Παναθηναϊκός για να το χάσει τη Κυριακή το βράδυ; Αυτός ο Παναθηναϊκός ούτε παρών έχει, ούτε μέλλον. Μόνο παρελθόν. Αναπολούν τη δεκαετία του 60 και το αήττητο πρωτάθλημα. Τη δεκαετία του 70 και το Γουέμπλεϊ. Τη δεκαετία του 80 με Σαραβάκο, Ρότσα και Ζάετς. Τη δεκαετία του ’90 με το τρένο του Δώνη που σφύριξε στο Άμστερνταμ. Τη προηγούμενη δεκαετία που κερδίζανε στη Λεωφόρο, Μπαρτσελόνα και Άρσεναλ. Ο Παναθηναϊκός είναι πλέον μία μικρομεσαία ομάδα. Ένα σκαλί πιο κάτω από Άρη, Ατρόμητο και Αστέρα Τρίπολης.

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ, λέει με υποβιβασμό ο Παναθηναϊκός. Σιγά τα αβγά, για τρίτη φορά. Καταρχήν ξέρει κανείς πόσοι πέφτουνε; Μπορεί δύο. Μπορεί τρεις κι ο τέταρτος από το τέλος να δώσει μπαράζ με τον δεύτερο της Football League. Κάποια στιγμή θα το μάθουμε κι αυτό. Ακόμα είναι νωρίς. Εγώ σας λέω ότι ο Παναθηναϊκός χάνει και τα πέντε παιχνίδια που θα παίξει. Τρώει και -6 και τερματίζει με 26 βαθμούς. Προτελευταίος μετά τον Απόλλωνα. Θα πέσει; Σε ποιο σινεμά παίζεται αυτό το έργο; Να πάμε να το δούμε κι εμείς. Στο πιτς φυτίλι θα κάνει ο Βασιλειάδης τις ομάδες 18. Αυτό που συνέβη λοιπόν τη Κυριακή το βράδυ, μπροστά στο γενικότερο κατάντημα του Παναθηναϊκού, ήταν μία παρανυχίδα. Μία γρατζουνιά.
Ούτε περί χαριστικής βολής επρόκειτο, ούτε περί ταφόπλακας. Όπως έχει αποφανθεί άλλωστε ο Ζωρζ Πιλαλί, οι νεκροί ποτέ δεν πεθαίνουν.

Στη μουσική επιλογή, Clarence “Gatemouth” Brown-Strange Things Happen.

https://www.youtube.com/watch?v=XCEho3uhMSU