Ο τυφώνας Θανάσης και οι ψιχάλες

Γιώργος Σακελλαρίου 19.03.2019-19:45

«Είμαι ένας από εσάς, ο δικός σας Θανάσης», του άρεσε να λέει. Το ένιωθε, το πίστευε και το ακόμα καλύτερο είναι ότι το είχε μεταδώσει και στον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Οι ρεπόρτερ του μπασκετικού Παναθηναϊκού, οι συνάδελφοι που ασχολούνται με το άθλημα, σαφώς και θα έχουν να διηγηθούν εκατοντάδες ιστορίες με τον Θανάση Γιαννακόπουλο.

Χαρούμενες, διασκεδαστικές, χιουμοριστικές. Μ’ αυτόν τον άνθρωπο αν όχι ποτέ, σπάνια συζητούσες για πράγματα που σε στενοχωρούσαν. Όλα περιστρέφονταν γύρω από τον Παναθηναϊκό, άλλωστε, όπου κυρίως είχε γευτεί μόνο χαρές, εξαιτίας της αυτοκρατορίας που έχτισε με τον αδερφό του Παύλο. Δεν είναι, όμως, μόνο οι επιτυχίες. Και οι ρεπόρτερ του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού είχαν συναναστροφές και συχνές επαφές μαζί του. Ο Θανάσης, όπως και ο Παύλος, η οικογένεια συνολικά, δεν ξεχώριζε αθλήματα. Πήγαινε και στο βόλεϊ και όπου έδινε μάχες ο Παναθηναϊκός. Έχει δώσει την ψυχή της η οικογένεια και στον Ερασιτέχνη.

Οι επιτυχίες, λοιπόν, δεν σημαίνει ότι τους έκαναν να μοιράζουν απλόχερα συναισθήματα αυτός και ο Παύλος. Τον Κώστα δεν τον γνώρισα, αλλά φαντάζομαι κάτι ανάλογο θα ήταν. Το είχαν μέσα τους. Όποτε συζητούσες μαζί τους, νόμιζες ότι μιλάς με τον θείο σου ή τον παππού σου. Μόνο καλοσύνη διέκρινες στα πρόσωπά τους. Όταν φύγει κάποιος από τη ζωή συνήθως όλοι του κάνουν… αγιογραφία. Σε πολλούς αναμφίβολα υπερβάλλουν. Για τον Θανάση και τον Παύλο, ωστόσο, δεν υπάρχουν υπερβολές. Παρά μόνο συναισθήματα. Στο έβγαζαν ρε φίλε. Ακόμα και όταν δυστροπούσαν με κάτι, ήταν τέτοια η καλοσύνη τους που το ξεχνούσαν αμέσως και κοιτούσαν τη θετική πλευρά.

Ο Θανάσης είχε το χάρισμα να φέρνει κοντά του τους ανθρώπους. Τον έβλεπαν στο γήπεδο και δεν έλεγαν οι οπαδοί, οι υπάλληλοι, οι δημοσιογράφοι «να, ο Γιαννακόπουλος». Έλεγαν «ο Θανάσης». Πολύ απλά γιατί τον ένιωθαν δικό τους άνθρωπο. Το είχε καταλάβει και ο ίδιος. «Είμαι ένας από εσάς. Είμαι ο δικός σας Θανάσης», έλεγε στις συναντήσεις με τους οργανωμένους, στο γήπεδο. Άγγιζε την καρδιά κάθε φίλου του «τριφυλλιού». Όχι μόνο γιατί η ομάδα κατακτούσε τίτλους.

Το πιο σημαντικό είναι να μένεις άνθρωπος και αυτός με τον Παύλο δεν αλλοτριώθηκαν. Προσωπικά, δεν ξέρω όσοι τους ζούσαν πιο συχνά, δηλαδή οι μπασκετικοί τι αποκόμισαν, αλλά δεν διέκρινα ποτέ αλαζονεία και υπεροψία. Ποτέ δεν τους είδα απόμακρους με τον απλό οπαδό. Κάθονταν και άκουγαν υπομονετικά τι μπορεί να τους έλεγε ο κάθε φίλος του «τριφυλλιού». Από μία επιθυμία για μεταγραφή, μέχρι τη μεγαλύτερη μπαρούφα που μπορεί να φανταστεί κανείς. Επρόκειτο, όμως, για τον Παναθηναϊκό. Οπότε, άκουγαν και πάντα με χαμόγελο.

Ο Θανάσης, μάλιστα, μετά από κάθε συνάντηση για εκδήλωση ή παιχνίδι της ομάδας, σου μιλούσε και στο τέλος το μόνο που δεν έκανε ήταν να σου πει, «ωραία, πάμε τώρα να πιούμε ένα κρασάκι να τα πούμε πιο χαλαρά για την ομάδα». Όταν, λοιπόν, ο άλλος σου βγάζει συναισθήματα δεν μπορείς παρά να τον έχεις στην καρδιά σου. Ήταν και το παρουσιαστικό του. Του άρεσε να κάνει πλάκα με τις γραβάτες του. Ανήσυχος πάντα. Όλα μπορεί να έμοιαζαν τέλεια κι αυτός, όπως και ο Παύλος, εκεί να δουν αν κάτι δεν πάει καλά, μην τυχόν και υπάρχουν παραπονεμένοι. Άλλοι στη θέση τους με τόσες επιτυχίες μπορεί να μην γυρίσουν να δώσουν σημασία.

Θυμήθηκα, παράλληλα, έναν διάλογο που είχα με τον ξάδερφό μου από τη Ρόδο, πριν μερικούς μήνες και το ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα στην αρχή της σεζόν. «Θα πάω στο γήπεδο. Η ομάδα πάει καλά και θα είχε πολύ κόσμο, αλλά είναι αυτός ο κυκλώνας, τυφώνας, ο Ζορμπάς και θα μείνουν όλοι σπίτια τους…». Και μου απαντάει. «Εγώ έναν τυφώνα ξέρω. Τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Οι υπόλοιποι είναι ψιχάλες»…