«Φίλοι μου αγαπημένοι είμαι ο Θανάσης, ένας από εσάς»

«Φίλοι μου αγαπημένοι, είμαι ο Θανάσης, ο ένας από εσάς. Γεια σας και χαρά σας». Με αυτές τις κουβέντες ο Θανάσης Γιαννακόπουλος απευθυνόταν πάντα στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Κουβέντες που πήγαζαν από την ψυχή του. Βγαλμένες από την καρδιά του.

Ναι, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, αυτός ο «Τυφώνας» όπως συνηθίζαμε να τον λέμε, ήταν ένας αληθινός φίλαθλος. Ένας πραγματικός οπαδός του Παναθηναϊκού. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του.

Ζούσε έντονα κάθε αναμέτρηση, κατέβαινε από τα επίσημα του γηπέδου για να κάτσει δει από κοντά τα παιχνίδια, πήγαινε στον πάγκο της ομάδας, άρπαζε το μικρόφωνο για να απευθυνθεί στον κόσμο. Φώναζε, γελούσε, έκανε γκριμάτσες, ξεσηκωνόταν και ξεσήκωνε, δάκρυζε. Με τις γραβάτες του που ξεχώριζαν σε ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό, με την προσωπικότητά του, με την καλοσύνη του, με την μαγκιά του, με την παναθηναϊκοφροσύνη του. Ένας υπέροχος άνθρωπος. Ένας αληθινός Παναθηναϊκός.

Η οικογένεια του Παναθηναϊκού, λίγους μήνες μετά τους θανάτους του μεγάλου Παύλου και του σπουδαίου Κώστα, βλέπει και τον τρίτο αδερφό της «χρυσής οικογένειας» να φεύγει από τη ζωή. Στα 88 του χρόνια, μα τόσο ξαφνικά που και αυτός ο θάνατος μοιάζει με ψέμα. Ο Θανάσης μέχρι και λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο, δύο μήνες πριν, ήταν όρθιος, έφυγε όρθιος, θα τον θυμόμαστε για πάντα όρθιο.

Με την τελευταία ανάμνηση από εκείνον να είναι το ίδιο εκρηκτική όπως και όλη του η ζωή. Να τρέχει στον πάγκο της ομάδας και να αναρωτιέται γιατί ο αγαπημένος του Παναθηναϊκός δεν παίζει το μπάσκετ που του αρέσει. Παρορμητικός, αληθινός, ειλικρινής απέναντι σε όλους.

«Δεν μπορεί κανένας να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό παιδί μου. Κανένας. Ο Παναθηναϊκός είναι πάνω απ’ όλους» τον θυμάμαι να μου λέει έξω από την «02 Arena» του Βερολίνου, λίγη ώρα μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού από εκείνη τη θρυλική ομάδα του Παναθηναϊκού. Ήταν η βραδιά που ο Αρτεάγκα με τα σφυρίγματά του πήγε να κλέψει τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό και να τον δώσει στην ΤΣΣΚΑ. Και ο Θανάσης, πριν πανηγυρίσει με τα «παιδιά του» και τον Ζοτς, είχε πάει δίπλα στον Αρτεάγκα πετώντας του χαρτονομίσματα.

Κανένας δεν μπορούσε να κλέψει τους Γιαννακόπουλους. Κανένας δεν μπορούσε να τους κοιτάξει στα μάτια. Κανένας δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί τους. Η αγάπη τους για τον Παναθηναϊκό τους έκανε να τον ανεβάσουν στην κορυφή της Ευρώπης και να τον διατηρήσουν εκεί επί μία 20ετία. Η κληρονομιά τους είναι η πιο βαριά στην ιστορία ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού.

«Φίλοι μου αγαπημένοι, είμαι ο Θανάσης, ο ένας από εσάς. Γεια σας και χαρά σας». Αντίο τυφώνα…