ΔΕΚΑΡΙΑ
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν ήταν μόνο ένας οπαδός του Παναθηναϊκού με πάρα πολλά λεφτά, ήταν η ψυχή του συλλόγου.
«Αντρίκο εμείς ερχόμαστε και παρερχόμαστε και πίσω μας θα μείνει το σήμα του συλλόγου. Γι’ αυτό παλεύουμε. Γι’ αυτό ξοδεύω εγώ και ξελαρυγγιάζονται οι άλλοι στο πέταλο, γι’ αυτό παιδευόμαστε όλοι μας. Αυτό θα μείνει στο τέλος…» μου είχε πει μια φορά βουρκωμένος και φοβερά αγχωμένος πριν από ένα κρίσιμο ματς του Παναθηναϊκού.
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε παθολογικά την ομάδα του. Αρρώσταινε όταν την έβλεπε να χάνει κι έκανε τα πάντα για να τη βλέπει πρώτη.
Παράγοντες έχουν περάσει πολλοί από τον αθλητισμό. Εχουν βάλει ανυπολόγιστα χρήματα, έχουνε επενδύσει, σπαταλήσει, ξοδέψει, χάσει.
Ο Θανάσης όμως πόναγε στην ήττα, το ίδιο ίσως και περισσότερο από εκείνον στην εξέδρα που για ένα ολόκληρο ματς φώναζε, παρότρυνε. Ηταν «ο ένας από σας». Γιατί το ένιωθε, ήταν η ζωή του, το πάθος του και θα έκανε τα πάντα για να κερδίσει.
Μαζί με τον Παύλο και τον Κώστα δημιούργησαν μια ομάδα-θρύλο για περίπου είκοσι χρόνια, αλλά αυτός ήταν εκείνος που «άγγιζε» τον μέσο οπαδό. Γιατί απλά ήταν ένας οπαδός με πολλά περισσότερα λεφτά.
Ηταν όμως παντού παρών. Στο ποδόσφαιρο να ζει με την ίδια αγωνία αν θα μπει το γκολ, αν ο τερματοφύλακας θα πιάσει το σουτ, αδιαφορώντας για το αν κάνει κρύο, ζέστη, αν βρέχει. Εκεί.
Πιστός στην «Παναθηναϊκή ιδέα» όπως έλεγε. Γιατί όμως; «Γιατί αυτή την ομάδα την αγαπάω σαν παιδί μου» είχε εκμυστηρευτεί. Αυτό το πάθος τον έκανε να παρεκτρέπεται, να φωνάζει σε διαιτητές, να βρίζει τους παίκτες και τους προπονητές της ομάδας του αδιαφορώντας για το αν θα υποστεί τις συνέπειες.
Αργότερα μετάνιωνε, γινόταν αφόρητη η ζωή του όταν αντιλαμβανόταν τι είχε γίνει. Αυτό δεν ήταν όμως αρκετό να καταλαγιάσει το πάθος του για την ομάδα του.
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ο πρόεδρος που όλοι θα ήθελαν να είχαν στην ομάδα τους. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ηταν ένας άνθρωπος με απίστευτη ευαισθησία. Να βοηθάει ακόμα και ανθρώπους που δεν είχαν πραγματικά ανάγκη. «Εγώ κάποτε ρε, έπινα νερό για φουσκώσει η κοιλιά μου και να ξεγελάσω την πείνα μου. Μόνο εγώ μπορώ να καταλάβω κάποιον που έχει ανάγκη. Γι’ αυτό χαλάλι όλα…» έλεγε κουνώντας με νόημα το κεφάλι.
Αντίο πρόεδρέ μου. Αντίο. Σ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σου, την αγάπη σου και τις συμβουλές σου. Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να ζήσω μια μεγάλη φιλία. Αντίο τυφώνα μου…
Ένα από τα παιδιά σου…
Ακολουθήστε στο Google News 
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσειςΔείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από
