Σταθερά κατώτερος των περιστάσεων, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος παραμένει… τηλέμαχος εδώ και δεκαετίες.
Αν υπάρχει κάτι που εκτός από ενοχλητικό είναι κι επικίνδυνο, είναι η… χαλαρή υιοθέτηση απόψεων, οι οποίες με το πέρασμα του χρόνου γίνονται αντίληψη της μάζας. Για παράδειγμα λένε (καλοπροαίρετα) διάφοροι «… εντάξει, έχει προσφέρει πάρα πολλά στο ελληνικό μπάσκετ, αλλά είναι ώρα να αποσυρθεί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος». Είχα γράψει και τις προάλλες ότι δεν θυμάμαι να έχει προσφέρει κάτι θετικό εδώ και δεκαετίες κι επειδή οι συζητήσεις πρέπει να γίνονται με επιχειρήματα, επανέρχομαι.
Έχετε δει τον πρόεδρο της ΕΟΚ να δίνει λύση σε έστω ένα (1) πρόβλημα; Στη σύσκεψη που συγκάλεσε ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, ήταν ο μόνος που δεν πήγε. Είτε γιατί ήταν… προχωρημένη η ώρα (ανθρώπινο είναι στην ηλικία του να χρειάζεται περισσότερη ξεκούραση, όμως η θέση που κατέχει προϋποθέτει… τρέξιμο), είτε γιατί δεν θεώρησε σκόπιμο να πάει (για τους δικούς του λόγους, που θα αναλύσουμε), έλαμψε δια της απουσίας του.
Σας κάνει εντύπωση; Τον έχετε δει σε τελικό Κυπέλλου; Τον έχετε δει σε τελικούς Πρωταθλήματος; Τον έχετε δει σε καταστάσεις άβολες, να μπαίνει μπροστά; Όπου νιώθει ότι ενδέχεται είτε να τσαλακωθεί, είτε να αμφισβητηθεί, επιλέγει να στείλει τους… δεύτερους. Θιασώτης του δόγματος «εδοξάσθη κρυπτόμενος», γνωρίζει πως αν εμφανιστεί θα γελοιοποιηθεί όχι ως πρόσωπο, αλλά ως παραγοντική οντότητα.
Είδατε να απαντά ευθέως σε όσα τον κατηγορούν; Από τη μια υπάρχει έντονο στοιχείο υπεροπτικής αντιμετώπισης κάθε άλλου, από την άλλη υπάρχει αδυναμία διαχείρισης κρίσεων, συνολικά ο πρόεδρος της ΕΟΚ είναι αόρατος. Μοναδικό του μέλημα, κάτι που κάνει με αξιοζήλευτη συνέπεια, είναι η συλλογή τιμητικών πλακετών, καθώς δεν χάνει εκδήλωση, οσάκις καλείται για να βραβευτεί.
Ακόμα κι όταν επιλέγει να δίνει συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους της αρεσκείας του, είναι σύνηθες το φαινόμενο την επομένη να γίνεται πολύς λόγος για «παρερμηνεία των δηλώσεων του». Φανταστείτε να μην ήταν επιλεγμένοι αυτοί στους οποίους μιλάει! Αλλά κι όταν δεν αναιρέσει μια από τις συνηθισμένες άστοχες εκφράσεις του (θυμηθείτε τι είχε γίνει με την Ξάνθη, με τους Αμερικανούς κι άλλα μαργαριτάρια), μήπως δίνει λύσεις;
Όποτε φτάσει ο… κόμπος στο χτένι, μετατρέπει το Γιώργος σε… Τηλέμαχος κι αποποιείται της ευθύνης (του τύπου «η ΚΕΔ είναι ανεξάρτητη»). Βεβαίως, όταν εκείνος κρύβεται, βγαίνουν μπροστά τα… παπαγαλάκια με πύρινα άρθρα εναντίον όποιου τον αμφισβητήσει. Ακόμα και παράγοντες βγαίνουν μπροστά και κάνουν επίθεση σε άλλους παράγοντες (στον Βασίλη Ντάκουρη, για παράδειγμα) επειδή τόλμησε να ζητήσει όσα οι διοικούντες όφειλαν να έχουν στη διάθεση κάθε σωματείου, ώστε όχι μόνο να είναι τίμιο, αλλά να το δείχνουν κιόλας.
Το ελληνικό μπάσκετ, ως μέρος ενός αθλητικού γίγνεσθαι το οποίο έχει θέματα προς επίλυση, χρειάζεται παράγοντα με σθένος, με τόλμη και με ζωντάνια. Άφθαρτο, με νέες αντιλήψεις. Αν -έστω ένας από εσάς- σε αυτή την περιγραφή βρίσκετε ιχνοστοιχείο της εικόνας του κ. Βασιλακόπουλου, τότε να μην τον κρατάμε. Είναι έτοιμος να βρει και τη χαμένη Ατλαντίδα…