Ο Κριστιάνο που δε νικά μόνο αντιπάλους, αλλά και τον χρόνο

Από το βράδυ της περασμένης Τρίτης, όλος ο κόσμος συζητά για το φαινόμενο Ρονάλντο, δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ο ποδοσφαιρικός πλανήτης βρήκε έναν ακόμη λόγο να στρέψει πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας.

Εισαγωγικά να ενημερώσω πως δεν ήμουν ποτέ από τους λεγόμενους fan του παίκτη, αν υπάρχουν ποδοσφαιριστές από εκείνη την γωνιά της γης στους οποίους θα υποκλινόμουν είναι ο Βιειρίνια, ο Σέρχιο Κονσεϊσάο, πρόσφατα ο συνονόματος του Ολιβέιρα, ο Ρικάρντο Κόστα, ο Εντίνιο, κι ο Ντάνι Φερνάντες που τον θεωρώ ως εκ των κορυφαίων γκολκίπερ όλων των εποχών. Η οπτική μου είναι αμιγώς ποδοσφαιρική, το ότι οι προαναφερθέντες αγωνίζονται ή αγωνίστηκαν στον ΠΑΟΚ, αποτελεί σύμπτωση. Σε περίπτωση πάντως που μου διέφυγε κάποιος Πορτογάλος πρώην του ΠΑΟΚ, προσθέστε τον στη λίστα των αγαπημένων μου…

Επιστρέφοντας στον Κριστιάνο, η εποχή της μεσουρανίας συνέπεσε με την αντίστοιχη του Μέσι, οπότε οι συζητήσεις για το ποιος εκ των δυο είναι ο κορυφαίος της γενιάς τους, συνεχίζουν να δίνουν και να παίρνουν. Δε γνωρίζω αν συμβαίνει με τόση ένταση μόνο στην Ελλάδα, που παραδοσιακά έχουμε την τάση ν’ ανακαλύπτουμε λόγους για να μαλώνουμε.

Βίσση ή Βανδή, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, Νταλάρας ή Πάριος, εικάζω πως ούτε σε καφενείο με Πορτογάλους και Αργεντινούς θαμώνες δε θα άναβαν τόσο πολύ τα αίματα, σε μια πιθανή κουβέντα για το ποιος είναι ο κορυφαίος.

Προσωπικώς, πάντα ήμουν υπέρ των αυθεντικότερων ταλέντων και μεταξύ των δυο, ο Μέσι είναι πιο καθαρόαιμο.

Για τους ίδιους λόγους στο αντίστοιχο δίλημμα μεταξύ Πελέ και Μαραντόνα θα επέλεγα τον δεύτερο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως απαξιώνω τον Βραζιλιάνο.

Απλώς το ποδοσφαιρικό ταλέντο του Μαραντόνα όπως και του Μέσι είχε υψηλότατο επίπεδο γνησιότητας, από τους ανταγωνιστές τους, που υποστηρίζονταν και από ένα τρομερό μυικό σύστημα και σωματότυπο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του αθλήματος.

Ο Πελέ για παράδειγμα ήταν ένα θωρηκτό, όπου η σωματοδομή υποστήριζε την ποιότητά του, προσθέτοντας δύναμη.

Κι ο Μαραντόνα ταυράκι ήταν εδώ που τα λέμε, το ότι άντεξε το ξύλο των Ιταλών αμυντικών επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Εκείνο που τον έκανε να ξεχωρίζει όμως δεν ήταν η ταχύτητα, οι μπούκες και τα γκολ που τα έκαναν κι άλλοι, αλλά ο μαγικός τρόπος που κουμαντάριζε τη μπάλα.

Κάνοντας έναν παραλληλισμό με Έλληνες ποδοσφαιριστές, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την ποιότητα του Δομάζου, του Κούδα, του Δεληκάρη, κανενός οι κινήσεις όμως δεν ήταν τόσο βιρτουόζικες όσο που Χατζηπαναγή. Οι πρώτοι είχαν μεν ταλέντο, ήταν όμως και παίκτες προπόνησης, ο τελευταίος σου έδινε την εντύπωση πως αν ακολουθούσε καριέρα μπακάλη ή δάσκαλου και πήγαινε για ποδόσφαιρο στα 5 Χ 5 με τους φίλους του για χαβαλέ, τα ίδια μαγικά θα έκανε με τη μπάλα.

Επειδή όμως η καριέρα εντός αθλητή κρίνεται και από τη διάρκειά της, πόσο δε όταν το ποδόσφαιρο του σήμερα είναι πιο «βιομηχανικοποιημένο» με αποτέλεσμα να απαιτούνται αθλητικά προσόντα, το τρομακτικό με τον Ρονάλντο είναι πως κοντεύοντας τα 35 πλέον, διατηρεί φρεσκάδα 20άρη, οι επιδόσεις του παραμένουν αναλλοίωτες, αγωνιζόμενος στο ίδιο ίδιο υψηλό επίπεδο.

Ηλικιακά ο Μέσι είναι δυο χρόνια νεότερος και το ότι η καριέρα του βαδίζει προς το φινάλε είναι απολύτως ευδιάκριτο. Ο Αργεντινός σήμερα, μπορεί να περπατά στο μεγαλύτερο διάστημα ενός 90λεπτου και να του αρκούν μερικά ξεσπάσματα διάρκειας ολίγων λεπτών, για να μας θυμίσει τον παίκτη που όλοι αγαπήσαμε.

Ο Πορτογάλος δεν έχει αλλάξει καθόλου, κουβαλώντας στο κορμί του καταπόνηση ετών παίζοντας σε υψηλότατο επίπεδο, παραμένει το ίδιο ακμαίος. Αν βάλεις βίντεο του από τα χρόνια στην Μάντσεστερ και της φετινής στη Γιούβε, δε θα καταλάβεις ποιο είναι μεταγενέστερο.

Είναι η προπόνηση λοιπόν κι αυτό δε σημαίνει πως ο Μέσι ή κάποιος 30άρης και βάλε που φαίνεται να βαραίνει δεν είναι φίλος της, πρόκειται για φυσική εξέλιξη.

Βλέπεις τον Βιειρίνια πχ, πόσο μεστός κι εγκεφαλικός είναι στο παιγνίδι του, δεν έχει ωστόσο εκείνο το εκπληκτικό ξεπέταγμα και την απίστευτη επιτάχυνση που είχε κατά την πρώτη του θητεία στον ΠΑΟΚ, ούτε στην ίδια συχνότητα. Γι αυτό και ο Ρουμάνος τον καθιέρωσε ως μπακ, εκεί που χρειάζεται να το κάνει λιγότερες φορές και απαιτείται μικρότερη καταπόνηση.

Ο Ρονάλντο δείχνει να νικά το χρόνο, κατόρθωμα που έχει να κάνει με όλη την ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του που ήταν περισσότερο αθλητική και λιγότερο μπαλαδόρικη.

Αυτό εξαργυρώνει τώρα και κάνει παπάδες σε υψηλότατο επίπεδο, σε θέση μάλιστα που δύσκολα θα βρεις παίκτη άνω των 30, μια και οι συνομήλικοι συνάδελφοι του αν δεν έχουν βγει στη σύνταξη, μαζεύουν τα τελευταία ένσημα, σε Κίνες, ΗΠΑ κλπ…

Αν μου έλεγαν δέκα χρόνια πριν για ποιον θα πλήρωνα εισιτήριο να απολαύσω θα το έκανα για τον Μέσι, σήμερα που μιλάμε θα επέλεγα τον Πορτογάλο!

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Κυρίως γιατί αναδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο την αξία της προπόνησης, ο χρόνος είναι μεν αμείλικτος κι ανίκητος, ο καθένας όμως μπορεί να τον κοροϊδέψει έστω και προσωρινά. Απαιτείται μόνο κουράγιο και ψυχική δύναμη, που είναι δυσεύρετα όμως ειδικά σε παίκτες καταπονημένους και σκασμένους από χρήμα και δόξα.