Οι τρεις μικρές της κερκίδας…

Ήταν ένα κρίσιμο ματς, ευρωπαϊκό. Παίζαμε με την Αούστρια Βιέννης, δίπλα στην 31, πίσω μας τσίτα-μπόμπα (δεν θέλω τζάκι-δεν θέλω σόμπα) πιτσιρικαρία και καθόμαστε οι τρεις φιληνάδες ήσυχα κι ωραία ανάμεσα στους συνδεσμίτες που έχουν έρθει σε επαφή με συγκλονιστικά αναπάντεχα συνθήματα, όπως το «γάμα την Αούστρια Βιέννης».

Με τις φιληνάδες της κερκίδας ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε γήπεδο μαζί, κυρίως επειδή κάπως έτσι ξεμπερδεύουμε μία κι έξω από τους κατά τα λοιπά συμπαθείς οπαδούς που επιχειρούν να μας πείσουν πως δεν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το δεξί από το αριστερό χαφ. Εξαιρετική η ιδέα σου, φιλαράκι, να σε χαίρεται η μανούλα σου.

Κι είμαστε μες στο κρύο και το αγιάζι, κλίμα που ευνοεί τρομερά τους Αυστριακούς (καλά, όχι, αλλά ας πούμε πως έχει μία σημασία να λέμε και καμιά μαλακία παραπάνω).

Το ματς, φίλη με το ψέμα δεν είμαι, είναι σούπα. Πολτός. Μέχρι να φάμε το πρώτο γκολ, μετά το δεύτερο. Ξέρετε τι συμβαίνει με τα πρώτα και τα δεύτερα γκολ, ΤΑ ΠΑΝΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΤΥΛΙΓΑΝΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, έχεις κάτσει να κάνεις ανθρωπολογική ανάλυση φάσης; Δεν έχεις; Θα σου πω εγώ. Ότι οι Αυστριακοί εκδικούνται τους Βαλκάνιους για την δολοφονία του Φραντς Φέρντιναρντ στο Σαράγεβο, ότι έχουμε κυκλοθυμικούς παίκτες που αδυνατούν να οργανωθούν σε μία δεδομένη σύμπνοια κι ως εκ τούτου αποσυντονίζονται κι αντί να λειτουργήσουν ως ομάδα, αποφασίζουν να κάνουν μεμονωμένες κινήσεις προσωπικής αυτοεπιβεβαίωσης, γιατί τι ασυνείδητο, ποιος Γιουνγκ και μαλακίες, εδώ κερκίδα παιδιά. Αλήθειες από την ζωή βγαλμένες.

Και χάνουμε όχι φάσεις, χάνουμε τα άχαστα, στο σχολείο μήλα που παίζαμε θυμάστε; Περισσότερο οργανωμένοι ήμασταν, βέβαια θα μου πεις αγάπα την ομάδα σου με τα ελαττώματά της, αυτό σωστό είναι, αλλά ελάττωμα στο ελάττωμα μήπως να το συζητούσαμε κι όλας; Δηλαδή τόσα δοκάρια ούτε η Πυξ-Λαξ που στο γρασίδι περιμέναν τα παιδιά.

Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν ήταν εκεί. Ή -εν πάσει περιπτώσει- δεν ήταν το δικό μου θέμα εκεί, το δικό μου θέμα ήταν κάτι ιαχές απόγνωσης ακριβώς από πίσω μου. Καντήλια, ουρλιαχτά, θυμός, απογοήτευση, ξέρετε τώρα, όλα αυτά τα τρομερά που σε κάνει να νιώθεις η μπάλα. Kαι κάπου είχε αρχίσει να γίνεται εκνευριστικό, ούτε που είχα ιδέα ποιοι και γιατί μου χαλούσαν την στοχοπροσήλωση -μη χέσω.

Γύρισα με ύφος επιτηρήτριας σε πανελλήνιες και είδα τρεις κορίτσαρους βαριά 17 χρονών (τρεις, όσες και εμείς οι «μεγάλες») με κοκκινισμένες μούρες και φλέβες που χτυπάνε και «Κλώτσα ρε», «Φάουλ, ρε», «Τι χάσαμε, ρε μαλάκα».

Οι φιληνάδες τους έσκασαν από ένα χαμόγελο και είπαν «έχουν αρχίσει να γεμίζουν οι κερκίδες κορίτσια, ε;».

Ρε, έχουν γεμίσει οι κερκίδες κορίτσια, το έχετε πάρει χαμπάρι; Τις κοιτούσαμε όπως οι πατεράδες κοιτούν τους γιους τους που ερωτεύτηκαν την πατρική ομάδα.

Και τότε μπήκε το δεύτερο δικό μας γκολ, της ισοπαλίας. Κι οι μικρές παραλίγο να γκρεμίσουν το γήπεδο από χαρά.

2-2 κι ο κόσμος όλος, παιδιά.