Η μεγάλη διαφορά της Λίβερπουλ στον δρόμο για την επιστροφή της

Διονύσης Δελλής 14.03.2019-11:02

Τους κοιτάζει πλέον όλους στα μάτια. Και το κάνει με έναν τρόπο που δεν μπορεί ούτε η Σίτι του Πεπ αλλά ούτε και οι άλλες κορυφαίες ομάδες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Γιατί στο αεροδρόμιο του Λίβερπουλ χρόνια τώρα έχει «φασαρία» μόνο στην αίθουσα των αναχωρήσεων, και ποτέ στις αφίξεις. Μόνο για τον Κλοπ προέκυψε μια εξαίρεση

Για όλα. Για το πρωτάθλημα που τις λείπει κοντά τριάντα χρόνια. Αλλά και για την επιστροφή της σε εκείνη τη μια νύχτα που προσφέρει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Η Λίβερπουλ έτοιμη να τα παίξει όλα, να τα χάσει όλα, να τα πάρει όλα.

Ακριβώς στο σημείο που η επιλογή του Γιούργκεν Κλοπ, Οκτώβρη του 2015, δικαιώνεται 100%. Ο Γερμανός κατάφερε σε κάτι παραπάνω από τρία χρόνια να δώσει στους Reds κάτι που είχαν πιστέψει πως δύσκολα θα βρουν ξανά. Τον δρόμο για το Νο 1. Και στο Νο 1 δεν πας αν κατακτήσεις απλά το πρωτάθλημα. Δεν πας ακόμη αν κατακτήσεις ένα Τσάμπιονς Λιγκ (όπως αποδείχθηκε το 2005 με τον Ράφα). Το καταφέρνεις όταν είσαι σε θέση να τα διεκδικήσεις όλα. Αυτό που κάνει τόσα χρόνια η Ρεάλ, η Μπάρτσα, η Μπάγερν, η Γιουβέντους. Αυτό που προσπαθεί να πετύχει ο Πεπ στο Μάντσεστερ. Αυτό που έκανε πριν κάποια χρόνια η Τσέλσι.

Σαφώς και οι τίτλοι κατοχυρώνουν. Και η Λίβερπουλ τους τίτλους δεν τους χαϊδεύει εδώ και χρόνια. Εδώ που έχει φτάσει όμως το ποδόσφαιρο καταλαβαίνει πως αυτό δεν είναι ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα, αλλά πιθανότατα ένα φυσιολογικό γεγονός. Έχει μια ήττα και 17 γκολ παθητικό σε 30 αγωνιστικές της Premier League και είναι δεύτερη. Έφτασε πέρσι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και έχασε την πιο μεγάλη ώρα τον Σαλάχ, και από ένα σημείο και έπειτα την αίσθηση πως μπροστά από την εστία της βρίσκεται ένας κανονικός τερματοφύλακας. Θα μπορούσε σήμερα να είναι πρώτη στο πρωτάθλημα. Θα μπορούσε να είναι ήδη από πέρσι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Στην πραγματικότητα λοιπόν έχει φτάσει στον προορισμό της. Τα υπόλοιπα δεν είναι πάντα στο δικό σου χέρι. Παίζουν και οι άλλοι. Και η Σίτι παίζει πιθανότατα το καλύτερο ποδόσφαιρο σε ολόκληρη την Ευρώπη, αν δεν το έχει προσέξει κάποιος. Όπως η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε τέσσερα Champions League σε μια πενταετία.

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο (όχι πάντα εύστοχο, αλλά σε αυτό το επίπεδο σίγουρα ικανοποιητικό) χρηματιστήριο του transfermarkt θα διαπιστώσει πως το ρόστερ των Reds αποτιμάται πλέον κοντά στο 1 δισεκατομμύριο ευρώ (958 εκατ ευρώ). Κάτι λιγότερο από την Μπάρτσα (1,18 δισ), τη Σίτι (1,14 δισ), τη Ρεάλ Μαδρίτης (965 εκατ ευρώ). Πάνω από την Παρί, τη Μπάγερν, τη Γιουβέντους, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κλπ. Αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν σκεφτεί κανείς μια μικρή λεπτομέρεια. Πως όλοι οι υπόλοιποι προορισμοί είναι πιθανότατα το όνειρο κάθε μεγάλου ποδοσφαιριστή. Στην Λίβερπουλ όμως εδώ και χρόνια δεν επιλέγει να πάει κανείς super star. Όποτε και αν μπήκε σε ένα τέτοιο πειρασμό η ομάδα του Μερσεϊσάιντ είδε κάποιον άλλο να χαμογελά σε βάρος της.

Ακόμη χειρότερα; Είδε και τους δικούς της που έγιναν κάποια στιγμή σούπερ σταρ, από τον Μασεράνο, τον Τόρες, τον Τσάμπι ως τον Σουάρες, τον Στέρλινγκ και τον Κουτίνιο να φεύγουν για άλλες πολιτείες. Ήταν και αυτός ένας λόγος που δεν μπόρεσε από την εποχή του Ράφα να κάνει αυτό το παραπάνω βήμα. Με τον Κλοπ το έλυσε και αυτό. Με την μοναδική άφιξη στο αεροδρόμιο «Τζον Λένον» που προκάλεσε στα αλήθεια ενθουσιασμό.

Την ομάδα της την έφτιαξε, και το ρόστερ της το εκτίναξε σε αυτό το οικονομικό μέγεθος, ουσιαστικά βελτιώνοντας η ίδια τους πάντες. Πλήρωσε πολλά για τον Άλισον, πλήρωσε ακόμη περισσότερα για τον Φαν Ντάικ. Δεν τους αγόρασε super star όμως και σίγουρα δεν στοίχισαν παραπάνω από όσα έφερε στο ταμείο του ταξίδι του Κουτίνιο στη Βαρκελώνη.

Στο transfermarkt που λέγαμε υπάρχουν αυτή τη στιγμή οκτώ διαφορετικοί ποδοσφαιριστές που αποτιμώνται τουλάχιστον 50 εκατ ευρώ (Σαλάχ, Φιρμίνιο, Μανέ, Κεϊτά, Φαν Ντάικ, Άλισον, Αλεξάντερ-Άρνολντ, Ρόμπερτσον). Εξαιρώντας επίσης τον πολύπειρο Μίλνερ (33) δεν θα βρει ποδοσφαιριστή πάνω από 30 ετών (πλην του αναπληρωματικού τερματοφύλακα, Μινιολέ που είναι στα 31). Αντιλαμβάνεται λοιπόν πως το υπάρχον project έχει μπροστά του χρόνια, τώρα που έφτασε εκεί που ήθελε. Να εδραιωθεί. Και να το ευχαριστηθεί. Και πιθανότατα να κάνει και εκείνο που του λείπει. Να στήσει στο Άνφιλντ κάποια καινούργια ράφια για τα επόμενα τρόπαια. Όλα πλέον μοιάζουν να έρχονται φυσιολογικά…