Το βράδυ που κέρδισε το ποδόσφαιρο

Η Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε πήγε σπίτι της. Μπορεί να τον γουστάρω, κυρίως λόγω εθνικότητας, αλλά έλεος πια με αυτό το πράγμα. Το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ που από τη φύση του είναι θεαματικό και απρόβλεπτο όσο λίγα.

Η Ατλέτικο στα χρόνια που ο Αργεντίνος βρίσκεται στην άκρη του πάγκου της έχει φθάσει σε δύο τελικούς κόντρα στην μισητή της Ρεάλ με ίδια κατάληξη, την ήττα. Τόσο το 2014 στη Λισαβόνα όσο και το 2016 στο Μιλάνο οι ροχιμπλάνκος το πάλεψαν, πήγαν το ματς πέρα από την κανονική διάρκεια – την πρώτη φορά οι Μαδριλένοι την διέλυσαν στην παράταση, ενώ την δεύτερη την λύγισαν στα πέναλτι-  όμως φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.

Με μόνιμο σύστημα την απόλυτη προσήλωση στην άμυνα, με σκοπό πρώτα να καταστρέψουν και μετά να φτιάξουν, οι παίκτες του Σιμεόνε, όπως είναι φυσικό, δεν ήταν και ποτέ πολύ συμπαθείς ως σύνολο στην ευρεία μάζα των φιλάθλων ανά τον κόσμο.

Στο Τορίνο χθες το βράδυ ζήσαμε κάτι που θα μνημονεύεται για χρόνια. Μια τεράστια ανατροπή από την Γιούβεντους με 3-0 και πρόκριση στην επόμενη φάση. Τρία γκολ απέναντι στην καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης. Τρία γκολ απέναντι σε μια ομάδα που έχει μάθει να αμύνεται καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη. Πριν το ματς λίγοι πίστευαν ότι η Βέκια Σινιόρα θα κατάφερνε το θαύμα κόντρα στους Ισπανούς.

Η αλήθεια, με βάση και αυτά που έχουμε δει φέτος στη φάση των 16, είναι πως  δεν προξενεί και μεγάλη έκπληξη η έκβαση σε αυτό το ζευγάρι. Το Champions League μας έχει χαρίσει την τρέχουσα σεζόν τεράστιες ανατροπές. Από την απόλυτη έκπληξη της πρόκρισης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί της νεόπλουτης Παρί και την εμφατική εμφάνιση του Άγιαξ μέσα στο Μπερναμπέου μέχρι και το χθεσινό, είναι βραδιές που αποδεικνύουν γιατί το ποδόσφαιρο είναι ο Βασιλιάς των σπορ.

Το πιο σημαντικό που προκύπτει από την χθεσινή αναμέτρηση είναι πως νικήθηκε η λογική του Σιμεόνε. Είναι μια πραγματική νίκη για το παρόν και το μέλλον του αθλήματος. Δεν είναι δυνατόν να επιβραβεύεται μια τόσο αμυντική προσέγγιση όπως της Ατλέτικο.

Η μπάλα είναι θέαμα, είναι φάσεις, είναι γκολ δεν είναι καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου, διώξιμο της μπάλας και Άγιος ο Θεός. Έλεος πια με τα πούλμαν μπροστά στο τέρμα, με τους αμυντικούς σκοτώστρες, με την έλλειψη φαντασίας. Καιρός ήταν η…Λιμόζ του ποδοσφαίρου να πάει σπίτι της.

Πάμε και στον Ρονάλντο τώρα. Τον τύπο τον αντιπαθώ το ίδιο με τον Ρούντι. Δεν μπορείς όμως να μην παραδεχτείς τα αυτονόητα. Πρόκειται πέρα από έναν πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή και για έναν εκπληκτικό αθλητή. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και στα 34 του χρόνια παραμένει απόλυτα ανταγωνιστικός στο υψηλότερο επίπεδο.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Είναι ικανός να οδηγήσει την Γιουβέντους σε έναν ακόμα τελικό και στο πολυπόθητο τρόπαιο; Έαν κάποιος μπορεί είναι αυτός, τελεία και παύλα.