Αφού δεν μπορεί να δώσει ελπίδα η διοίκηση, έχουν τη δυνατότητα με μία νίκη την Κυριακή να το πράξουν ο τεχνικός του Παναθηναϊκού και οι ποδοσφαιριστές του. Ο κόσμος πρέπει να νιώσει περήφανος.
Η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στον φετινό Παναθηναϊκό και τον αιώνιο αντίπαλό του είναι μεγάλη.
Στον πρώτο γύρο φάνηκε σε ό,τι αφορά την κατοχή της μπάλας και την πίεση που άσκησε ο Ολυμπιακός ειδικά στο τελευταίο ημίωρο. Και πάλι, όμως, οι ερυθρόλευκοι χρειάστηκαν… την παράταση για να αποφύγουν το έμφραγμα μετά το θαυμάσιο γκολ του Κάτσε. Φαίνεται η διαφορά και στον μαραθώνιο. Στη διάρκεια μίας περιόδου δυστυχώς το «τριφύλλι» δεν μπορεί να κοντράρει τους Πειραιώτες και τις υπόλοιπες μεγάλες ομάδες που έχουν μεγαλύτερο μπάτζετ.
Σε δύο σπριντ στη διάρκεια της περιόδου, ωστόσο, δεν υπάρχουν και πολλά που να προβληματίζουν τον Γιώργο Δώνη και τους ποδοσφαιριστές του. Στο πρώτο σπριντ είπαμε. Ο Παναθηναϊκός έχασε τον θρίαμβο στο φινάλε. Στο δεύτερο θα έχει τον κόσμο του να τον παροτρύνει και να στέκεται εμπόδιο στον αντίπαλο. Είναι ένα ματς 90 λεπτών. Εκεί, όπου ο κάθε παίκτης του «τριφυλλιού» έχει να κάνει απλές σκέψεις. Να παίξει με πάθος, να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει και να κάνει χαρούμενο τον κόσμο. Ούτε απειρία, ούτε αν υπάρχουν λύσεις στον πάγκο… Τίποτα αρνητικό δεν πρέπει να υπάρχει στο μυαλό. Η νίκη και μόνο.
Η διοίκηση είναι ανήμπορη, ανίκανη, όπως θέλετε πείτε το, να δώσει όραμα κι ελπίδα. Ας το κάνουν ο έμπειρος τεχνικός και οι παίκτες του. Παλιοί, νέοι, έμπειροι, άπειροι, μικροί, μεγάλοι. Δεν παίζουν δα και με τη Μπαρτσελόνα… Ή μήπως παίζουν; Δεν μπορώ να καταλάβω. Αύριο μπορεί να αυτοπροσδιοριστούν Ρεάλ, Γιουβέντους… Ο διαιτητής, πάντως, θα είναι ξένος. Αν δεν κάνει καμία κουταμάρα κανείς περίεργος στην εξέδρα, θα μείνουν έως το τέλος. Δεν υπάρχει λόγος να τους δούμε να φεύγουν.
Υπάρχει, όμως, πίστη ότι μπορεί ο κόσμος του Παναθηναϊκού να τους δει να φεύγουν ηττημένοι. Τη γλίτωσαν στον πρώτο γύρο, όχι και τώρα. Όποια κι αν είναι η διαφορά ποιότητας, το πάθος, η συγκέντρωση και όχι παιδικά λάθη, είναι στοιχεία ικανά να συνοδεύσουν τη βαριά φανέλα του Παναθηναϊκού. Σε ένα σπριντ μπορούν να τη κουβαλήσουν αυτά τα παιδιά. Σε έναν μαραθώνιο σαφώς και δεν θα αντέξουν.
Είναι φανερό, άλλωστε, ότι ο Παναθηναϊκός σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, ναι μεν δεν πήρε κάποιο από τα τρία ντέρμπι της Αττικής, αλλά δεν έχασε κιόλας. Η ΑΕΚ στον πρώτο γύρο, όπου θεωρητικά ήταν σε καλύτερη κατάσταση, επίσης έπρεπε να φύγει με ήττα, ενώ στον δεύτερο γύρο, που όντως έχει πέσει, έπαιζε στην έδρα της και πίεσε τον Παναθηναϊκό, λιγότερο από τον Πανιώνιο, τον Λεβαδειακό ή τη Λαμία στην έδρα τους.
Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι την Κυριακή θα παραταχθούν στο γήπεδο «πράσινοι» καμικάζι. Αν είναι να ξεκινήσει το ματς, όμως, όπως με τον ΠΑΟΚ η κουβέντα θα τελειώσει νωρίς. Στην περίπτωση που ο Παναθηναϊκός προσθέσει στη διάρκεια του ματς, δίπλα στο πάθος και τη θέληση και την αυτοπεποίθηση, τότε είναι σε εξέλιξη το σπριντ, μπορεί να φτάσει πρώτος στον τερματισμό. Θα είναι ό,τι πιο γλυκό για τον κόσμο του Παναθηναϊκού σε μία ακόμα πικρή σεζόν.
Την περασμένη περίοδο ένα προβληματικό «τριφύλλι» νίκησε σχετικά άνετα στη Λεωφόρο. Στον δεύτερο γύρο, ένας αποδιοργανωμένος και στο χείλος του γκρεμού Παναθηναϊκός, δεν έχασε από έναν κακό βέβαια Ολυμπιακό. Πάλι, ωστόσο, η διαφορά ήταν μεγάλη. Ο ένας άφησε την απεργία για να παίξει και ο άλλος δεν έχει τέτοια θέματα να σκεφτεί. Γιατί, λοιπόν, να μην συμβεί και φέτος το ίδιο; Μία ισοπαλία και μία νίκη. Μία επιτυχία κα ι τρία ματς χωρίς ήττα σε ντέρμπι στην Αττική. Για τον φετινό Παναθηναϊκό θα ισοδυναμεί με θαύμα.
Το σημαντικό, όμως, είναι ότι θα ισοδυναμεί και με ελπίδα. Θα δει ο οπαδός του «τριφυλλιού» ότι στα χειρότερά του δεν μπορούν να τον λυγίσουν οι αντίπαλοί του. Και μόλις βρεθεί αυτός που θα αναλάβει να οδηγήσει τον σύλλογο στην κορυφή, διότι θα βρεθεί κάποια στιγμή, δεν γίνεται διαφορετικά, θα αντιληφθεί ο κάθε φίλος της ομάδας τον τρόμο στα μάτια των απέναντι. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό; Όταν ένας μετριότατος Παναθηναϊκός δεν χάνει σε τέσσερα ντέρμπι, τότε τι μήνυμα θα εισπράξουν όλοι, όταν ξαναγίνει αυτός που επιβάλλεται από την ιστορία του να είναι;