Θα γίνει, δεν θα γίνει και το μάδημα της μαργαρίτας συνεχίζεται

Ο Ολυμπιακός από την μέρα της αποχώρησης του, στο ημίχρονο του ημιτελικού του Κυπέλλου στο Ο.Α.Κ.Α, διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να κατέβει στο επόμενο ματς με τον Παναθηναϊκό αν δεν το σφυρίξουν ξένοι διαιτητές. Από την άλλη οι πράσινοι παρουσιάζονται αδιάλλακτοι σε μια τέτοια προοπτική. Τι μένει τελικά; Ο μόνος πραγματικά χαμένος, το άθλημα. Δύο κακομαθημένα παιδιά που τσακώνονται υπό το βλέμμα μιας διοίκησης που το μόνο που την νοιάζει είναι να μην χάσει την καρέκλα και τα οφίτσια της. Δεν ξέρω τι ακριβώς απόφαση θα παρθεί για την τύχη του συγκεκριμένου ντέρμπι, αλλά λίγη σημασία έχει ποια αστεία δικαιολογία θα προτάξουν οι φορείς για να το αναβάλλουν και να μεταφέρουν το πρόβλημα στις καλένδες.

Η ουσία βρίσκεται αλλού. Που; Μα στις απαραίτητες αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να βελτιωθούν οι συνθήκες του αθλήματος στη χώρα μας. Οι δύο αιώνιοι θα πρέπει να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να βρουν από κοινού τις λύσεις. Δεν νοείται ελληνικό πρωτάθλημα χωρίς έναν από τους δύο. Καλούνται να αφήσουν στο περιθώριο τους εγωισμούς και να προτάξουν το κοινό καλό. Να συμπαρασύρουν μαζί τους όλες τις υγιείς δυνάμεις του χώρου και να πιέσουν για μεγάλες και άμεσες αλλαγές. Αλλαγές στην ηγεσία της ομοσπονδίας, στην Κ.Ε.Δ και όπου αλλού χρειάζεται για να πάει μπροστά το μπάσκετ στη χώρα μας. Πίεση στην Euroleague να ανοίξει μια ακόμα θέση μέσω του πρωταθλήματος για την Ελλάδα.

Σε μια περίοδο που κρίνονται τα πάντα στην Euroleague και οι δύο ομάδες είναι αλήθεια πως δεν καίγονται να παίξουν ένα ματς που ουσιαστικά δεν θα κρίνει απολύτως τίποτα. Μετά την τιμωρία των ερυθρόλευκων, είτε με -6 είτε με -1 μετά την έφεση, οι πράσινοι λογικά θα κατακτήσουν την πρώτη θέση στη regular season όποτε το παιχνίδι του δεύτερου γύρου στο ΣΕΦ είναι μόνο θέμα γοήτρου. Άρα είτε τώρα γίνει, είτε μετά από καιρό το ίδιο κάνει. Ο Ολυμπιακός είναι αποφασισμένος να τραβήξει το σχοινί στα άκρα και να μην κατέβει αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα του. Εμφανίζει μέσω κύκλων την προοπτική της συμμετοχής του στην Αδριατική Λίγκα ως μοχλό πίεσης προς όλους. Στο στρατόπεδο της ομάδας του Πειραιά όμως όσο και να διατυμπανίζουν ότι αδιαφορούν για το αν θα μείνουν στο εγχώριο πρωτάθλημα,σίγουρα δεν πρέπει να λησμονούν ότι και αυτοί θα χάσουν σε περίπτωση αποχώρησης.

Όσο και να ακούγεται ελκυστικό το να πάρεις το λάβαρο της επανάστασης κόντρα σε ένα σύστημα που θεωρείς ότι σε πολεμά, μακροπρόθεσμα θα μοιάζεις με Δον Κιχώτη. Μετά από λίγο καιρό πόσο ενδιαφέρον λέτε θα έχει για τους φιλάθλους να παίζει η ομάδα τους κόντρα σε ομάδες από την πρώην Γιουγκοσλαβία αντί αιώνια ντέρμπι τίτλου; Από την άλλη πόσο ενδιαφέρον θα έχει στο μέλλον για τον κόσμο του τριφυλλιού να παίρνει η ομάδα τους τρόπαια χωρίς την παρουσία του αιωνίου αντιπάλου τους; Σκεφτείτε λοιπόν κύριοι πριν καταδικάσετε το άθλημα…