Φανέλα που τα σκεπάζει όλα…

Ξεχωριστή η σημερινή ημέρα για τον Ολυμπιακό καθώς συμπληρώνει 94 χρόνια από την ίδρυσή του. Σε όλη τη γεμάτη δόξες πορεία του συγκίνησε τον περισσότερο κόσμο σε αυτήν τη χώρα μαζεύοντας στη βιτρίνα του τα πιο πολλά τρόπαια…

Στις κουβέντες που έχουμε κάνει κατά καιρούς με τους πιο παλιούς παράγοντες του συλλόγου, αυτούς που κατοικοεδρεύουν στο Πασαλιμάνι μας έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός με τους τόσους παικταράδες που έχουν υπηρετήσει την ομάδα του δεν διαθέτει κάποιον που να ξεχωρίζει αισθητά από τους υπόλοιπους.

Σε αυτήν την ομάδα δεν θα βρεις για παράδειγμα τον Δομάζο του Παναθηναϊκού, τον Μίμη Παπαϊωάννου της ΑΕΚ ή τον Γιώργο Κούδα του ΠΑΟΚ. Η εξήγηση που δίνουν οι πιο έμπειροι έχει να κάνει με το γεγονός ότι τη φανέλα του τη φόρεσαν πολλοί τέτοιοι παίκτες, άρα για αυτό ίσως να ήταν και δύσκολος ένας τέτοιος διαχωρισμός, όμως υπάρχει και η εκτίμηση που αναφέρει ότι παρά το γεγονός πως ο Ολυμπιακός είναι «προσωποκεντρική» ομάδα, εντούτοις στη δική του την περίπτωση ξεχωρίζουν οι πρόεδροι.

Για αυτό και η σύγχρονη ιστορία του χωρίζεται τμηματικά στην εποχή του Γουλανδρή, του Νταϊφά, του Κόκκαλη και τώρα του Μαρινάκη. Ίσως γιατί άπαντες θεωρούνταν και θεωρούνται ως εκπρόσωποι της πλατιάς μάζας των οπαδών του και απλά έμπαιναν μπροστά λόγω της μεγάλης οικονομικής τους επιφάνειας. Αυτό βέβαια συνέβαινε και στις υπόλοιπες ομάδες, ακόμη και στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όμως σαφώς και διέθεταν και διαθέτουν άλλη αίγλη οι ηγέτες των ερυθρόλευκων σε σχέση με τους υπόλοιπους των αντιπάλων.

Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι τη φανέλα του Ολυμπιακού την τίμησαν πολλοί παίκτες και της έδωσαν τεράστια υπεραξία με τα επιτεύγματά τους στο πέρασμα των χρόνων. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να πάει ποτέ πάνω από αυτήν και έμεινε αυτή η φανέλα με τα ερυθρόλευκα να σκεπάζει τους πάντες και τα πάντα.

Ο κάθε σύλλογος διαθέτει τα δικά του στάνταρ, όμως στον Ολυμπιακό τα δεδομένα είναι διαφορετικά και παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Εδώ μπορείς να γίνεις στα γρήγορα ο «καλύτερος» αλλά με μεγάλη ευκολία είναι πιθανό να μπεις στο ασανσέρ για τα πιο κάτω πατώματα.  Οι απαιτήσεις του κοινού δεν σε αφήνουν να επαναπαυτείς στις κατακτήσεις του χθες και σε υποχρεώνουν να αναζητήσεις τις επιτυχίες του αύριο και από αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς. Είτε πρόεδρος, είτε προπονητής ή παίκτης.

Ενίοτε είναι σκληρό, μπορεί και άδικο όμως τα νερά στον Ολυμπιακό είναι βαθιά και ας εδρεύει σε λιμάνι. Το κάθε ταξίδι αποτελεί πάντα και μία καινούργια πρόκληση και αλίμονο αν γυρίσεις με άδεια χέρια…