Να χαμογελάς που σε βίασα κανονικά και όχι παρά φύση

Από τα πιο κωμικά συνθήματα όλων των εποχών, είναι το «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη», λες και θα υπήρχαν εργάτες, χωρίς εργοδότες. Λες και οι εργάτες είναι αφεντικά και κάνουν ότι γουστάρουν, βρισκόμενοι πάνω από εκείνον που επενδύει, χρόνο, χρήμα, ρισκάροντας το μέλλον του…

Στον «παράδεισο» του υπαρκτού σοσιαλισμού -που ακόμα αναρωτιέμαι που τον βρήκαν και τον κατέστησαν υπαρκτό-, οι πολίτες απολάμβαναν δωρεάν παιδεία, υγεία, ρεύμα, συγκοινωνίες κλπ και ζούσαν ευτυχισμένοι με ένα πιάτο φακές και λίγο ψωμί.

Αν για αυτόν τον κόσμο το AIDS και η επιχειρηματικότητα είναι ταυτόσημες έννοιες, το δεύτερο για τον νεοφιλελευθερισμό είναι η καρδιά, το συκώτι και οι πνεύμονες μαζί, αφού όσο περισσότερος πλούτος παράγεται και κυκλοφορεί χρήμα, τόσο καλύτερα για τις τράπεζες και τις πολυεθνικές.

Στην Αμερική, η κατάθεση ενός μπίζνες πλαν αρκεί για ν΄ανοίξει η τραπεζική κάνουλα, με επιτόκιο μόλις 1%. Στη διετία κι εφόσον είσαι συνεπής, μπορείς να πάρεις το διπλάσιο του αρχικού κεφαλαίου με το ίδιο ασήμαντο επιτόκιο. Άπαξ και σταθείς στα πόδια σου τα ποσά που δανείζεσαι πάντα με το ίδιο επιτόκιο είναι απεριόριστα, αλλά και υποχρεωτικά. Δεν έχει «κονόμησα, δεν έχω ανάγκη κανέναν, επενδύω από τα κέρδη μου», θες δε θες θα δανείζεσαι, αλλιώς σε μπανάρουν όλες οι τράπεζες, για πάντα.

Κοινώς γίνεσαι δούλος τους, οπότε κάτι ειδήσεις που διαβάζετε κατά καιρούς, πως η Microsoft ή κάποιος κολοσσός επενδύει τόσα τρις σε έρευνες, είναι αυτό που μόλις εξήγησα.

Χρήματα που παίρνουν με το ζόρι από τις τράπεζες και πρέπει κάπως να ξοδευτούν…

Κοινό σημείο των δυο συστημάτων-ιδεολογιών, η μετατροπή των ανθρώπων σε σκλάβους, με διαφορετικό τρόπο εννοείται.

Στις ελεύθερες οικονομίες θα υπάρχει πάντα ανεργία, αφού αν η προσφορά εργασίας υπερβεί τη ζήτηση, τα μεροκάματα θα φτάσουν στα ύψη! Και τότε, νόμος δε θα είναι απλά το δίκαιο αλλά η αυθαιρεσία του εργάτη.

Είδατε πόσο εύκολα τεκμαίρεται πως οι δυο φαινομενικά αντίπαλοι πόλοι, είναι συγκοινωνούντα δοχεία, αφού έχουν το ίδιο προϊόν προς εκμετάλλευση;

Ο μεν κομμουνισμός σε όλες τις σύγχρονες εκφάνσεις του θα κρατά τον άνθρωπο δέσμιο της εξαθλίωσης και της πείνας, με την ελπίδα πως θα πάρει και δεύτερη φέτα ψωμί μαζί με τις φακές, ο δε καπιταλισμός, θα του λέει «να είσαι ευτυχισμένος που παίρνεις και αυτά που σου δίνω, δες τι συμβαίνει τριγύρω, θα μπορούσες να κοιμάσαι σε παγκάκι…»

Αυτό που είπε δηλαδή κάποιο διευθυντικό στέλεχος των My Market, στους εργαζομένους της επιχείρησης κι εκτός των άλλων αποτελεί προσφορά στην κοινωνία. Θα πει κι ο βιαστής στο θύμα του «να χαμογελάς που σε πήδηξα μόνο κατά φύση και όχι παρά φύση» κι ο κλέφτης που θα μπει σπίτι σου «να είσαι χαρούμενος επειδή δεν είχα πολύ χρόνο και σου πήρα μόνο τα κοσμήματα και όχι τις πιστωτικές…»

Σε πρώτη ανάγνωση, θα μπορούσε να ενταχθεί στην ίδια κατηγορία με το «όταν ήμουν μικρός έκλαιγα ζητώντας από τους γονείς μου να μου αγοράσουν καινούργια παπούτσια, μέχρι που είδα κάποιον χωρίς πόδια», που είχε πει κάποτε ο Ζιντάν.

Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπουν και τα δυο, με τη διαφορά πως ο Ζιντάν το είπε στον εαυτό του, όχι σε ζητιάνο έξω από βιτρίνα καταστήματος, την ώρα που αυτός έβγαινε με καινούργιο ζευγάρι…

Είναι πολύ πιθανό κάποιος εργαζόμενος των 300 ευρώ να χαμογελά κάνοντας σκέψεις παρόμοιες μ΄εκείνες που αναγράφονται στην επιστολή της διευθύντριας, είναι δική του επιλογή όμως, ουδείς του το επιβάλλει.

Πάνω απ΄όλα είναι το ύφος λοιπόν, που ξεκάθαρα δείχνει πως αντιλαμβάνεται τους υπαλλήλους ως είλωτες και ρομποτάκια που θα χαμογελάνε με το πάτημα ενός κουμπιού.

Δεν περιορίζεται στο «πήγαινε εκεί, κουβάλησε αυτό, σφουγγάρισε παραπέρα», που λες πως εντάσσεται σε ένα πλαίσιο υποχρεώσεων, αλλά επιβάλλει και τα συναισθήματα που πρέπει να νιώθει ο καθένας.

Ποιος ξέρει, αύριο μπορεί να τους ζητηθεί να κάνουν τους στεναχωρημένους, για να προσελκύσουν πελάτες, λες και είναι market υποκριτικής…

Το ακόμα πιο προκλητικό είναι ο ανακριβής και βολικός τρόπος παρουσίασης των «επιχειρημάτων» για την επιβολή του χαμόγελου.

Όπως πχ πως «η εταιρεία επένδυσε χρήματα για να συνεχίζετε να εργάζεστε».

Η εταιρία επένδυσε χρήματα για να τα κονομήσει το αφεντικό, αν την ενδιέφεραν οι εργαζόμενοι, θα περιόριζε τα κέρδη της, για να τους δώσει μισθούς μικρότερης πείνας.

Δε μέμφομαι τους εργοδότες συλλήβδην, αντιλαμβάνομαι πως κι αυτοί κάνουν τον αγώνα τους και στις περισσότερες των περιπτώσεων όπως πηγαίνει το πράγμα στην Ελλάδα, για ένα μεροκάματο πασχίζουν κι αυτοί. Όχι και να λέμε όμως πως έστησαν τις επιχειρήσεις τους, για να δίνουν δουλειά στον κόσμο.

Ζητά επίσης από τους εργαζόμενους να χαμογελούν στους πελάτες, επειδή «σας πληρώνουν, και πρέπει να τους ευχαριστείτε για αυτό».

Κι εσένα κυρά μου οι εργαζόμενοι σε πληρώνουν, γιατί παντού αυτοί βγάζουν το μεγαλύτερο λούκι, αν λείψεις εσύ ένα τριήμερο το μαγαζί θα δουλέψει, αν λείψουν αυτοί θα βάλει λουκέτο.

Εσύ λοιπόν τους χαμογελάς ή τους καταπιέζεις, επιβάλλοντας τους να παριστάνουν τους χαρούμενους;

Πιο αποκρουστική όλων η απάντηση της εταιρίας που επισημαίνει πως «τέτοιες κινήσεις δεν συνάδουν σε καμία περίπτωση με τη φιλοσοφία μας», διευκρινίζοντας επίσης πως η κυρία «ενήργησε αυτοβούλως».

MUST READ

Νόμος του ποδοσφαίρου…

Αφού είναι έτσι και θέλετε να σας πιστέψουμε, το ελάχιστο που θα είχατε να κάνετε προς συμμόρφωση της διευθύντριας, θα ήταν να την υποβιβάστε σε απλή εργαζόμενη των 300 ευρώ, να δώσει με την ευκαιρία το παράδειγμα και στους υπόλοιπους, πως γίνεται να χαμογελάς στον πελάτη, επειδή σου το ζητάνε, σκεπτόμενη μάλιστα πως άλλοι ξημεροβραδιάζονται έξω από τον ΟΑΕΔ…