Φέρτε μου ένα σύννεφο να πέσω…

Παρατηρούμε με μεγάλο ενδιαφέρον τις ένθεν κι ένθεν τοποθετήσεις για την… έξαρση των επιθέσεων, για τη βεντέτα των οργανωμένων οπαδών, για τα μαχαιρώματα. Για τα «ντου» της Αστυνομίας σε συνδέσμους. Για τους «ευαίσθητους», που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι «κάτι πρέπει να γίνει με αυτούς τους αλήτες». Με τους πολιτικούς, που βρήκαν πάτημα για να κάνουν τη χυδαία μικροπολιτική τους, χωρίς ουσιαστικά να είναι ικανοί να κάνουν έστω το παραμικρό για να προσφέρουν μια (οποιαδήποτε) λύση.

Ο χουλιγκανισμός ή καλύτερα, αυτές οι τρομακτικές επιθέσεις «στρατών» που παρακολουθούμε σε υπερέκθεση το τελευταίο διάστημα, δεν είναι τίποτε άλλο από ό,τι συμβαίνει εδώ 40-50 χρόνια. Κάποτε οι μάχες γίνονταν με μπουνιές και κλοτσιές. Η εξέλιξη των συγκρούσεων έφερε μαχαίρια, πιστόλια, φωτοβολίδες, βόμβες (μολότοφ και… κανονικές). Εφερε νέα ήθη και έθιμα, που πλέον επικρατούν στον άτυπο «νόμο της ζούγκλας».

Θα ήθελα να βρω κι εγώ ένα σύννεφο, για να δω πώς αισθάνονται αυτοί που… πέφτουν σήμερα από το δικό τους, αλλά δεν μου βρίσκεται. Αυτοί που ανακάλυψαν τις ακραίες μάχες μεταξύ οπαδών τον Μάρτιο του 2019. Λες και ξύπνησαν τώρα από κώμα διάρκειας 50 χρόνων. Λες και τώρα έμαθαν τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Υποκρισία.

Από την άλλη, όλα αυτά τα φοβερά και μεγάλα λόγια που ακούγονται από τους πολιτικούς ηγέτες του τόπου (κάθε πλευράς), έχουν την πλάκα τους. Θυμίζουν κάτι από κωμωδία. Όχι Αριστοφανική. Σεφερλική. Θα τα καθαρίσει όλα τα προβλήματα ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Θα ξημερώσει μια κοινωνία χωρίς βία, χωρίς ανομία, χωρίς κοινωνική αναταραχή, χωρίς πείνα, χωρίς κοινωνική αδικία, χωρίς ανισότητες. Και μετά θα πετάει ανέμελη η Μάγια η μέλισσα.

Η υποκρισία δεν έχει θέση σε θέματα βίας. Ούτε η υποκριτική έκπληξη για το προφανές. Για το γνωστό. Για αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα και αποτελεί ευρωπαϊκή μάστιγα. Ακατανίκητη ακόμη και για κοινωνίες που συμπαγείς, πιο ορθά κατανομιμένες, με λιγότερα προβλήματα από την Ελληνική. Κοινωνίας όπου οι νόμοι εφαρμόζονται και τα σύννεφα των… έκπληκτων είναι λιγότερα.

Τώρα πήρε χαμπάρι ο πολιτικός κόσμος ότι οι οπαδοί «σκοτώνονται» μεταξύ τους; Τώρα κατάλαβαν οι «πεφτοσυννεφάκιδες» ότι τα πράγματα είναι «άγρια». Δεν έγιναν άγρια, ήταν. Από πάντα. Απλά από καιρό εις καιρό, αλλάζει η ένταση των συγκρούσεων. Ο τόπος, η συμμετοχή, τα χαρακτηριστικά των επιθέσεων. Όταν ο χουλιγκάνος θιγεί, μπορεί να χτυπήσει γυναίκα, παιδιά, ΑμεΑ, τους πάντες. Και δεν θα κάνει πίσω. Γιατί έτσι τον έχει μάθει η κοινωνία.

Ο Χουλιγκανισμός και κυρίως οι επιθετικές ενέργειες των οπαδών, είναι μια κατάσταση που αφορά ολόκληρη των κοινωνία. Δεν είναι παιδάκια που απλά παίζουν και πλακώνονται. Είναι ένα φαινόμενο με βαθιές ρίζες, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να κοπούν. Και ούτε φυσικά αποτελεί λύση εκείνη η κλασική γελοιότητα των πολιτικών και των αδαών «να κλείσουν οι σύνδεσμοι». Αυτά είναι ισχυρισμοί όλων εκείνων που αγνοούν δομικά ζητήματα του προβλήματος.

Για να μην μακρηγορώ, διότι ούτως ή άλλως πρόκειται για ένα θέμα ατέρμονο, στο οποίο –δυστυχώς- κανείς δεν μπορεί να δώσει ουσιαστική λύση στην Ελλάδα, το σημαντικό είναι ένα: Να μην πληρώνουν τη νύφη οι αθώοι. Αυτό είναι το ζητούμενο με βάση τα τωρινά δεδομένα. Οσοι θέλουν να σπάσουν τα κεφάλια τους, ας το κάνουν μακριά από τους αθώους. Ας μην ενοχλούν τον απλό πολίτη, φίλαθλο, οπαδό, που θέλει να δει την ομάδα του, χωρίς να θέλει να πλακωθεί στο ξύλο ή να βρεθεί χτυπημένος, καμένος ή μαχαιρωμένος.

Διότι, δυστυχέστατα, αυτή είναι η… ευρωπαϊκή κοινωνία. Το μόνο που μπορούμε ρεαλιστικά να ζητάμε ως πολίτες, είναι η… συμπόνοια των χούλιγκαν. Να σταματήσουν να δίνουν τις μάχες τους μπροστά ή γύρω από τον «άμαχο πληθυσμό». Όλα τα υπόλοιπα που «ΘΑ ΚΑΝΕΙ» η πολιτεία, η αστυνομία και οι λοιπές δυνάμεις, είναι να’ χαμε να λέγαμε. Μεγάλα λόγια, πνιγμένα σε καιροσκοπικές προθέσεις.

Για τους «ξενομανείς», που είναι… σίγουροι (μέσα στην άγνοια και την ημιμάθειά τους) ότι «έξω είναι καλύτερα», ας ρίξουν μια ματιά τι γίνεται με την οπαδική βία στη γενέτειρα του χουλιγκανισμού, Αγγλία. Στις αναπτυγμένες -από κάθε άποψη- σκανδιναβικές χώρες, που κάθε λίγο και λιγάκι γίνονται συγκρούσεις στρατών, έτοιμων για αίμα, διακόπτονται παιχνίδια. Στη Γερμανία και την Ολλανδία με το αδιάκοπο ξύλο στα «fields». Τα μαχαιρώματα στη Γαλλία, τις φονικές επιθέσεις στην Ιταλία και την Ισπανία, με νεκρούς. Και στα παραδείγματα δεν βάζω χώρες όπως η Τουρκία, η Ρωσία, η Πολωνία, η Σερβία, η Βουλγαρία, όπου ο χουλιγκανισμός έχει… αλλάξει επίπεδο.

Προφανώς όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι οι αρμόδιοι θα πρέπει να μείνουν άπραγοι. Αλλά καμία λύση δεν δίνεται με ανακοινώσεις και με το να μας πει ο κάθε υπουργός πόσο σοκαρισμένος, αηδιασμένος και στενοχωρημένος είναι. Δεν ενδιαφέρει κανέναν. Αυτό που ενδιαφέρει είναι σοβαρές λύσεις και ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΒΑΘΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, ΠΛΑΝΟ για τον περιορισμό του προβλήματος. Διότι ο χουλιγκανισμός θα παραμένει εσαεί ανίκητος, εάν δεν αλλάξουμε προσέγγιση στο φαινόμενο.

Αντί επιλόγου, μια διαχρονικά επίκαιρη ρήση του Βρετανού συγγραφέα Τζωρτζ Όργουελ: «Ο σοβαρός αθλητισμός δεν έχει να κάνει τίποτε με το «ευ αγωνίζεσθαι». Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία, άγνοια όλων των κανόνων και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας. Με άλλα λόγια, είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς».

ΥΓ. Για τα τρολ που θα ξεκινήσουν, «ναι, αλλά δεν μας είπες για το ένα, το άλλο, το παράλλο», αδιαφορώ. Οπως αδιαφορώ για το εάν θέλουν δύο στρατοί να σπάσουν τα κεφάλια τους. Είναι δουλειά του συστήματος να ασχοληθεί μαζί τους. Αυτό που έχει σημασία είναι η ασφάλεια του αθώου. Εγώ, εσύ, ο κάθε πολίτης, πρέπει να είναι ασφαλής. Και επειδή δεν ζούμε στο far west, να παίρνει ο καθένας τον νόμο στα χέρια του, η ασφάλεια είναι δουλειά του Κράτους.

ΥΓ2. Ο αθλητισμός, οι πολίτες, ο άμαχος πληθυσμός δεν γίνεται, δεν πρέπει να πλήττεται από τις εχθροπραξίες του καθενός. Ας εξασφαλίσει αυτό, το μίνιμουμ, η πολιτεία και μετά βρίσκει την άκρη (λέμε τώρα).