Ο ΠΑΟΚ που όλοι θέλετε να φτάσετε, αλλά δεν μπορείτε

Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα σκορπούν ακατάπαυστη γοητεία στα πλήθη, επειδή παραμένουν συναρπαστικά και απρόβλεπτα. Όσο κι αν διέπονται από βασικούς κανόνες, κανένας δε μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος γι΄αυτό που του επιφυλάσσει μια αναμέτρηση, είτε πρόκειται για αγώνα ποδοσφαίρου, είτε τένις, είτε κούρσα στο στίβο.

Και δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, είναι και το περιεχόμενο, μπορεί να παρακολουθήσεις αγώνα μεταξύ ομάδων που φημίζονται για την έφεση τους στο σκοράρισμα και να φας στη μάπα ένα άνοστο 0-0. Ή δυο αντίστοιχων που θεωρούνται αμυντικογενείς και να χορτάσεις γκολ και θέαμα. Μπορεί να δεις πέντε πέναλτι, οχτώ δοκάρια, τρίποντα από το κέντρο, το πιο ανατρεπτικό φινάλε που ούτε φανταζόσουν, δεν υπάρχει όριο.

Το μόνο σίγουρο είναι πως κάθε αγώνας θα ολοκληρωθεί με κάποιο αποτέλεσμα, δίκαιο, άδικο, προϊόν συγκυρίας, στο χόρτο, στα χαρτιά, στο φινάλε πάντως κάτι θα γράψει το ταμπλό.

Κάτι ανάλογα ισχύει και για τα πρωταθλήματα στο σύνολό τους, κάποιος και με κάποιον τρόπο, θα στεφθεί πρωταθλητής, τροπαιούχος, κάτοχος του βραβείου.

Η διαφορά είναι πως εκτός από τους «οικείους», δεν είναι υποχρεωτικό να θυμούνται και οι υπόλοιποι τον πρώτο. Πέρα από τον τίτλο, πρέπει να έχει αφήσει κάτι περισσότερο πίσω του ως παρακαταθήκη, για να μνημονεύεται.

Το χαρτί του Μπάγεβιτς για παράδειγμα δεν πήρε απλά πρωταθλήματα, κατάφερε να κερδίσει τον θαυμασμό του μέσου ποδοσφαιρόφιλου για το ποδόσφαιρο που έπαιζε. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα αποτελεί σημείο αναφοράς, όπως και ο ΠΑΟΚ του 70. Το ίδιο ισχύει για το γαύρο του Βαλβέρδε κυρίως αλλά και του Σίλβα που εκτός από βουτιές έβλεπες και ποδόσφαιρο, υπολογίζω πως ο γαύρος τα τελευταία χρόνια έχει πάρει πρωταθλήματα με περισσότερους από δέκα προπονητές, δεν είχαν όλες οι ομάδες του όμως αποδοχή από το κοινό. Έστω και σιωπηρή.

Το ίδιο ισχύει και για τον Παναθηναϊκό του Ρότσα, χαιρόσουν να τον βλέπεις. Όπως κι εκείνον του συγχωρεμένου του Κυράστα, άσχετα αν δεν πήρε τίτλο, υπάρχουν φορές που αυτό που βλέπεις σε θαμπώνει περισσότερο από ένα μαγειρικό σκεύος.

Όπου κι αν πήγε ο Ίβκοβιτς παρουσίασε έργο, όπως και στον ΠΑΟΚ, επί Σκάιλς όμως η ομάδα έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ ever. Το καλύτερο είναι ίσως φτωχό για ν΄αποτυπώσει την πραγματικότητα, μιλάμε για διαστημικό μπάσκετ, ακόμα κι ως θεατής έχανες τη μπάλα.

Προς επιβεβαίωση του παραπάνω θεωρήματος, ο Ντούντα διετέλεσε προπονητής μεταξύ άλλων και στον Πανιώνιο, τίτλο δεν πήρε όμως. Ο Πανιώνιος πήρε κύπελλο με τον Τζούροβιτς, αν ρωτήσετε όμως 100 Νεοσμυρνιώτες ποια ομάδα νοσταλγούν, ποια θα ήθελαν να ξαναδούν στο παρκέ, όλοι θα επέλεγαν εκείνη του Ίβκοβιτς.

Στις παραπάνω κατηγορίες θα ενέτεσσα χωρίς δεύτερη σκέψη και τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου -όχι μόνο το φετινό-, όσο κι αν το καλλιεργούμενο από το ΠΟΚεμον επικοινωνιακό κλίμα επιβάλλει το μηδενισμό των πάντων, με ναυαρχίδα αυτό που παρουσίασε ο Ρουμάνος πέρσι και σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, φέτος.

Η απαξίωση βλέπετε, είναι το μόνο που τους προσφέρει παρηγοριά..

Η αήττητη πορεία δε με συγκινεί, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να χάσει, όπως δεν αποκλείεται να φύγει ηττημένος σε κάποιο από τα ματς που έχουν απομείνει. Αήττητος θα ήταν, ακόμα κι αν αντί για 20 νίκες και 3 ισοπαλίες, μετρούσε 15 νίκες και 8 ισοπαλίες, θα ήταν όμως κάτω από το γαύρο των τριών ηττών.

Τα περί αήττητου λοιπόν είναι για τους χαζοχαρούμενος και για να πουλάνε κλικ οι ιστοσελίδες, εκείνο που μετράει βασικά είναι η εικόνα που βγάζει η ομάδα και η οποία υπερβαίνει θεαματικά τις «αλήθειες» των αριθμών.

Δεν υπήρχε παιγνίδι φέτος που ο ΠΑΟΚ ήταν κακός, μπορεί να μην ήταν πάντα καλός, ουδέποτε έπεσε όμως κάτω από τον «αποδεκτό» μ.ο, μιας ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό.

Αντίστοιχη εμφάνιση Τούμπας σαν αυτή που έκανε ο γαύρος, που πραγματικά ήταν για λύπηση και μάλιστα στο ματς της χρονιάς, δεν καταγράφηκε σε κανένα σημείο της πορείας του.

Τακτικά άψογος και προσηλωμένος στο παιγνίδι, χωρίς καμμία εξαίρεση, δεν έδειξε ποτέ πελαγωμένος, ούτε χαμένος. Το ότι δεν κέρδιζε πάντα εύκολα είναι άλλο καπέλο, ομάδα που παίρνει νίκες μόνο δια περιπάτου, δεν υπάρχει. Όλες θα έχουν τις στραβές τους, τα προβληματικά διαστήματα, ή θα πέσουν σε αντίπαλο που θα είναι στη μέρα του, το στοίχημα είναι μέχρι ποιου βαθμού θα δώσουν δικαίωμα να στριμωχτούν στα σκοινιά.

Με άριστα το 10, ο ΠΑΟΚ ήταν σταθερά άνω του 6, του 7 βάλτε εσείς όποιον αριθμό ταιριάζει στη δική σας ποδοσφαιρική οπτική, το θέμα είναι πως ουδέποτε έπεσε κάτω από τη βάση που ο ίδιος οριοθέτησε.

Η σταθερότητα αυτή μάλιστα δεν αφορά μόνο τη συνολική εικόνα του στη σεζόν, σε αντίθεση με το χαρτί πχ που ξεκίνησε δυνατά, ξεφούσκωσε και μετά πάλευε να ξαναβρεί τα πατήματα. Με όπλο την αποτελεσματικότητα του ο ΠΑΟΚ, έβγαλε με σχετική άνεση τον πρώτο γύρο και στη συνέχεια ανέβασε κι άλλο στροφές.

Το ίδιο φαινόμενο καταγραφόταν και σε κάθε παιγνίδι ξεχωριστά, ουδέποτε η ομάδα περιορίστηκε σε  μερικά καλά διαστήματα που πατούσε γκάζι και της αρκούσαν για να μαζεύει βαθμούς.

Από το 1ο μέχρι το 90ο λεπτό έπαιζε σε ένα τέμπο, άρχιζε και τελείωνε στον ίδιο ρυθμό, μην αφήνοντας τον αντίπαλο να πάρει ανάσα, ειδικά στο δεύτερο γύρο που έγινε πιο δημιουργικός και παραγωγικός..

Με τον Πανιώνιο στην Τούμπα προηγήθηκε με την ολοκλήρωση του 10λέπτου, με χαρτί στο ΟΑΚΑ πριν ρουφήξει ο Τζάμπας την πρώτη τζούρα από το πούρο ο Μαουρίσιο είχε παστελώσει, με γαύρο πριν προλάβει ο Καραπαπάς να τσεκάρει διαθεσιμότητα στο Διαβαλκανικό για κάθε ενδεχόμενο είδε να τινάζεται το πλεκτό, στην Ριζούπολη πριν βγάλει ο Τεννές την τσατσάρα από την τσέπη για να δείχνει ωραίος στα κοντινά είχε ανοίξει το σκορ, με το σκηνικό να επαναλαμβάνεται την Κυριακή, αφού πριν ο Καραλής δώσει την πρώτη πάσα στον Μίνο, ο ΠΑΟΚ είχε ανοίξει το σκορ.

Αυτός ήταν ο κανόνας και δεν είναι τυχαίο, ο ΠΑΟΚ δεν ξεκινάει ούτε χαλαρά ούτε αναγνωριστικά όπως συνηθίζεται για να διαβάσει το ματς και να προσαρμοστεί αναλόγως. Δεν μπαίνει στα παιγνίδια, κάνει μπούκα, έφοδο..

Είναι κι αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που περιέγραφα χθες, όταν είσαι καλύτερος δε χρειάζεται να τσεκάρεις τον αντίπαλο, εκείνος πρέπει να τρέξει από πίσω σου και να προβληματιστεί πως θα σε σταματήσει, εσύ δεν έχεις ανάγκη να περιμένεις, το μόνο μέλημα σου είναι να μη σταματήσεις.

Με τη φόρα που μπαίνει λοιπόν και μέχρι να συνειδητοποιήσει ο άλλος τι έχει απέναντι του -γιατί άλλο η θεωρία στα πινακάκια των προπονητών κι άλλο η πράξη-, έχει φάει το τεμάχιο και άντε μετά να τρέχει για να σώσει ότι σώζεται.

Και να μην σκοράρει όμως δεν αλλάζει κάτι, με ποδόσφαιρο υπομονής και όπλο την ποιότητα, κάποια στιγμή θα το καταφέρει. Όπως με τον Πανιώνιο, που πέτυχε δυο γκολ στο φινάλε της παράτασης.

Αυτός ήταν ο ΠΑΟΚ λοιπόν, δεν παίρνει απλά το πρωτάθλημα, αλλά παραδίδει μαθήματα ποδοσφαίρου, είναι η επιτομή της ολοκληρωμένης ομάδας, από κάθε άποψη.

Χωρίς κάποια γραμμή να κάνει τη διαφορά, απροσπέλαστος στην άμυνα, αρχοντικά δημιουργικός στα χαφ και φωτιά στην επίθεση.

Χωρίς επίσης κάποια πτέρυγα να αποτελεί τη δύναμη πυρός, από αριστερά, από δεξιά, από τον άξονα, ντου από παντού, όπως τραγουδούσε και η γυναίκα επανάσταση στην Αννίτα.

Και χωρίς κάποιον παίκτη βεντέτα που να σε κάνει να σκεφτείς πως σε περίπτωση που απουσιάσει, θα αλλάξει η εικόνα και θα περιοριστεί η δυναμική της ομάδας.

Όλοι βεντέτες είναι στον ΠΑΟΚ κι όλοι μαζί δημιούργησαν ομάδα πρότυπο

Κάποιοι έκαναν το λάθος μετά την πώληση Πρίγιοβιτς κι έφαγαν τα μούτρα τους, συνέπεια της άγνοιας, ίσως και της επιθυμίας.

Στα παραπάνω προσθέστε πως η ΠΑΟΚ δεν είχε βασική 11άδα, παίκτες έμπαιναν, έβγαιναν, άλλαζαν θέσεις και δεν έπαιρνες χαμπάρι. Στην άμυνα η τετράδα ήταν κατά βάσει σταθερή βέβαια, κάτι που συνέβαινε όμως για λόγους ομοιογένειας που ειδικά στα μετόπισθεν είναι υπεραπαραίτητη. Το ότι αυτός ήταν ο λόγος φάνηκε από τις φορές που η 4άδα αναγκαστικά έσπασε. Ο ΠΑΟΚ απέκλεισε την Βασιλεία και νίκησε με ανατροπή την Σπάρτακ, με τον Κρέσπο στη θέση του Βιειρίνια και τον Χατσερίντι να καλύπτει το κενό του Ισπανού, συμμετοχές έκανε και ο Γιαννούλης, η ομάδα όμως δεν έκανε κοιλιά..

Εν κατακλείδι, αν ο ΠΑΟΚ ήταν πόλη δε θα ήταν Νέα Υόρκη που από τον απόλυτο πλούτο αντικρίζεις την πλήρη ανέχεια, γιατί δεν ήταν των άκρων, έχοντας σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του.

Ούτε Παρίσι διότι ήταν πολύ επιθετικός και αγενής με τους αντιπάλους του..

Ούτε Σάο Πάολο που σε κάνει να χάνεσαι στην πολυκοσμία του και σε μπερδεύει.

Ούτε Κάιρο που κινδυνεύεις να πεθάνεις από τη μπόχα και τη βρωμιά. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε καθαρό ποδόσφαιρο, με κύριο στόχο να δημιουργήσει, όχι να καταστρέψει με κάθε τίμημα.

Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι η Βιέννη, η πόλη της απόλυτης αρμονίας, όπου τα πάντα δένουν ιδανικά μεταξύ τους και όλα μαζί, συνιστούν μια μαγική εικόνα, χωρίς ατέλειες.

Αυτό είναι που αποτελεί το σήμα κατατεθέν κι όσο κι αν ντρέπεστε να το ομολογήσετε, όλοι θα θέλατε η ομάδα σας κάποια στιγμή, να φτάσει σε τέτοια επίπεδα…

Σας το λεγα πέρσι πως είμαστε η καλύτερη ομάδα αλλά κρυβόσασταν πίσω από τη βολική εικόνα του οπλοφόρου Ιβάν, σας το προανήγγειλα από νωρίς φέτος πως θα δείτε παρέλαση, αν επιμένετε να μη με πιστεύετε, σας προειδοποιώ πως ως ομάδα με Βιεννέζικη αρμονία, στα πάρτι της επόμενης σεζόν θα σας χορεύουμε βαλς, σε ήχους του Στράους…