Το άγχος του Ποντένσε ήταν δημιουργικό…

Γίνεται οι παίκτες του Ολυμπιακού να παίζουν με άγχος κόντρα στον υποβιβασμένο Απόλλωνα; Η απάντηση είναι πως γίνεται. Όλοι οι παίκτες των ερυθρολεύκων έπαιζαν μέχρι τώρα για να πάρουν το πρωτάθλημα, να περάσουν στην επόμενη φάση του Γιουρόπα Λιγκ, να πάρουν το κύπελλο. Είχαν άγχος (όσο είχαν) για όλα αυτά . Τώρα, έχουν κομματάκι μεγαλύτερο. Παίζουν για την παραμονή τους στον Ολυμπιακό. Για την απρόσκοπτη συνέχεια της καριέρας τους για την εξέλιξή τους.

Ακόμα κι εκείνοι που θεωρούσαν τον Ολυμπιακό ως ένα σταθμό για την καριέρα τους, σκέφτονται τώρα το σοβαρό ενδεχόμενο να τους αφήσει ο Ολυμπιακός στο περιθώριο και να ψάχνουν για νέα ομάδα να συνεχίσουν την καριέρα τους χωρίς να έχουν προσθέσει κάτι αξιοσημείωτο στο βιογραφικό τους. Όλα τούτα δημιουργούν κλίμα άγχους και ανησυχίας. Διότι, δεν γίνεται η ομάδα να είναι έξω από όλους τους στόχους τους και οι παίκτες να βρίσκονται στο απυρόβλητο επειδή δεκάδες προπονητές και προπονητές του πληκτρολογίου συνέκλινα στην εκτίμηση ότι παίζουν την καλύτερη μπάλα. Κατά συνέπεια αρκετοί από τους παίκτες του Ολυμπιακού παίζουν ξέροντας ότι δεν έχουν περιθώριο να δώσουν δικαίωμα  και να ρισκάρουν τη θέση τους  στην ομάδα της Νέας χρονιάς.

Όσα ανάφερα για τους παίκτες θα μπορούσαν να ισχύουν και για τον προπονητή. Ανεξάρτητα από την εκτίμηση που μπορεί να έχει κανείς για τον Πορτογάλο δεν υπάρχει -φαντάζομαι- κάποιος που να πιστεύει ότι ο Πέδρο Μαρτίνς δεν κουνιέται από τη θέση ακόμα κι να η ομάδα συνεχίζει να χάνει βαθμούς στο πρωτάθλημα. Τέτοια παράδοση να δίνει κι άλλες ευκαιρίες σε προπονητές προκειμένου «να ολοκληρώσουν το έργο τους» ποτές δεν έδιναν στον Ολυμπιακό. Προπονητή για να φτιάξει ομάδα, είναι μια συζήτηση που άκουσα φέτος για τον Ολυμπιακό.

Προπονητές που να του εξασφαλίζουν τίτλους ήταν πάντα η στόχευση των ερυθρόλευκων διοικήσεων. Στην προκείμενη περίπτωση δέχομαι ότι ο Μαρτίνς είναι καλός προπονητής και συν τω χρόνω θα γίνει ακόμα καλύτερος. Με τη διαφορά ότι ο χρόνος δεν υπάρχει πια!. Τώρα υπάρχει χρόνος μόνο για να εκτιμηθεί η προσφορά των παικτών στην ομάδα και φυσικά η προσφορά του προπονητή. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι κόντρα στον Απόλλωνα, οι ερυθρόλευκοι ήθελαν πρώτα να εξασφαλίσουν τη νίκη και μετά να παίξουν και για την εξέδρα.

Άγχος υπήρχε και το καταλάβαινες από τις λάθος πάσες των μεσαίων αλλά και από την έλλειψη καθαρού μυαλού όταν η μπάλα ετοιμαζόταν να μπει στην περιοχή του Χουάντερσον. Οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν σε κανένα σημείο της αναμέτρησης εξουθενωτική πίεση που τους επιφέρει κλεψίματα και γρήγορες μεταβάσεις από την άμυνα στην επίθεση.  Με κουρασμένο τον Φορτούνη και τον Τοροσίδη σχετικά νωρίς εκτός μάχης έμοιαζαν εγκλωβισμένοι στην ζώνη που εφάρμοζε ο Μπάμπης Τενές. Τη ζώνη λοιπόν την σπας με ατομικές ενέργειες. Τέτοιες δεν είχε ο καταπονημένος Φορτούνης αλλά περίσσευαν στην αφηνιασμένο  Ποντένσε. Αυτός ήταν που δημιούργησε με πολύ ωραίες ενέργειες και τα δυο γκολ. Αυτός ήταν που πέρασε τον Ολυμπιακό απέναντι χωρίς να βραχεί.

MUST READ

Ολυμπιακός: Οι δύο «διαβολοβδομάδες», τα 11 ματς σε 30 μέρες και το δυνατό «finish»

Στο εξής και στις αναμετρήσεις που απομένουν ο Ολυμπιακός ξεπερνώντας το σοκ του αποκλεισμού από την Λαμία, οφείλει να αποδείξει ότι το καλό ποδόσφαιρο που έπαιζε μέχρι και τον Γενάρη δεν ήταν μια παρένθεση. Μια φούσκα που θα σκάσει.