Τα μωρά του Δώνη, δραπέτευσαν από τις θερμοκοιτίδες

Η πιο άμπαλη φάρα που κυκλοφορεί στο χώρο, είναι οι δημοσιογράφοι. Αυτοί δηλαδή που θα έπρεπε να σκαμπάζουν πέντε βασικά, να κόβει έστω το μάτι τους, μια και υποτίθεται πως ενημερώνουν το κοινό.

Όταν κάποιος από δαύτους προσπαθεί να παραστήσει το φιλόσοφο, γράφει «δοκάρι και μέσα θεός, δοκάρι και έξω αποδιοπομπαίος τράγος», ενώ οι ίδιοι είναι πιο αρπακολατζήδες και κωλοτούμπες όλων.

Ξεκίνησε φέτος ο «ο Άρης» μ΄εκείνον τον παππούλη τον Ερέρα και με το που έκανε το 3 Χ 3, άρχισαν οι δημοσιογκράφιτυ της ομάδας να εξυμνούν τον προπονητή, να εξάρουν τη δουλειά που κάνει, αποθεώνοντας την ομαδάρα του. Λίγο μετά έφαγε στεγνό καθάρισμα, κανένας από τους υμνητές όμως δε βγήκε να μας πει, γιατί έστειλαν στον αγύριστο, το δημιουργό της ομαδάρας. Η δημοσιογραφία βεβαίως στηρίζεται κατά βάσει στην άποψη και την εκτίμηση, οπότε είναι δεδομένο πως θα σε ρίξει στα βράχια και πολλές φορές θα πέσεις έξω στις προβλέψεις. Κάτι όμως που δε σε απαλλάσσει από την υποχρέωση να εξηγήσεις, γιατί έκανες το λάθος, τι ήταν εκείνο που δεν εκτίμησες σωστά και σε παρέσυρε…

Οι περισσότεροι πάντως, το κάνουν επειδή είναι η γραμμή της διοίκησης να στηρίξουν τον προπονητή, άλλοτε πάλι είναι θέμα συνήθειας να γράφονται αυτά που θέλει να διαβάζει ο κόσμος, μια και το να πηγαίνεις με το ρεύμα, είναι βολικό, ευχάριστο και ξεκούραστο..

Σε κάθε προετοιμασία, οι δημοσιογκράφιτυ τα βλέπουν όλα ιδανικά φτιαγμένα, νομίζουν πως αν ο γυμναστής είναι για τα μπάζα και κάψει το μυικό σύστημα των αθλητών, θα το σώσουν γράφοντας πως οι προπονήσεις είναι υψηλών προδιαγραφών.

Δεν είναι μόνο ο Ερέρα βέβαια, θυμηθείτε πόσες φορές διαβάσατε στο πρώτο μισό της χρονιάς, διθυράμβους για τα μωρά του Δώνη, για τον προπονητή που τραβάει μόνος του το κάρο, αποτελεί εγγύηση για το μέλλον του Παναθηναϊκού και μαζί με τον Νταμπίζα είναι κεφάλαιο για την ομάδα.

Κοντά δυο μήνες έχω να διαβάσω για τα μωρά του Δώνη, τι συνέβη άραγε, δραπέτευσαν από τις θερμοκοιτίδες;

Για τον εν λόγω προπονητή τα είχαμε πει από το ξεκίνημα της χρονιάς, Το αλάθητο του Δώνη, οι θλάσεις και το sms του θαλαμοφύλακα δεν είναι άγνωστος στο κοινό, ούτε είχε προϋπηρεσία μόνο σε ομάδες της σειράς, για να τον πάρεις με το μαλακό, περιμένοντας να δεις την πορεία του σε σύλλογο με βαριά φανέλα και απαιτήσεις.

Ήταν στο χαρτί με πρόεδρο τον Ντέμη, ποιος δε θα ήθελε να έχει ποδοσφαιράνθρωπο για εργοδότη, με τον οποίον μπορούσε να αλλάξει και δυο κουβέντες για το αντικείμενο;

Καλύτερα να είχε τον Μαρινάκη, ή τον Βαρδινογιάννη, δε λέω και πάλι όμως ουδείς είχε την απαίτηση να πάρει πρωτάθλημα, λίγο μπαλίτσα ήθελε ο κόσμος, να δει κάτι να γεννιέται ώστε να πάρει τα πάνω του και να πιστέψει στο αύριο.

Μαντάρα τα έκανε και στον ΠΑΟΚ την πρώτη χρονιά του Σαββίδη, όλος ο κόσμος ήθελε να περιστρέφεται γύρω από αυτόν. Μιλάμε τώρα για πρωτάθλημα της πλάκας, στα πλέι οφ εκείνης της χρονιάς, συμμετείχαν ο ΠΑΣ, η Τρίπολη κι ο Ατρόμητος, αυτοί ήταν οι ανταγωνιστές του ΠΑΟΚ εκείνη τη σεζόν. Ότι έπρεπε δηλαδή για να εγκαθιδρυθεί ως δεύτερος, με το βλέμμα στραμμένο στην κορυφή. Αντί αυτού η ομάδα σε μόνιμη βάση, έμοιαζε με ηφαίστειο λίγο πριν την έκρηξη, μιλάμε για κατόρθωμα.

Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που ο ΠΑΟΚ είχε λυμένα όλα του τα προβλήματα κι αντί να το εκμεταλλευτεί και να κοιτάξει μπροστά, έμοιαζε εγκλωβισμένος στη εσωστρέφεια, όπου σε κάθε έκφανση της, πρωταγωνιστής ήταν ο προπονητής.

Στον Παναθηναϊκό λέει δεν έχει παίκτες, κάποτε είχε κοτζάμ Ριβάλντο αλλά δεν του έκανε, τον καθάρισε σαν αυγό. Είχε και Γκαρσία στον ΠΑΟΚ, αλλά ούτε αυτός του έκανε, βολικό δε μπορείς να πεις.

Όταν έχεις παίκτες να μη σου κάνουν αυτοί που έχεις κι όταν δεν έχεις, να φταίει ότι δεν έχεις.

Παρακολούθησα κάτι δηλώσεις του, πρέπει να ήταν μετά το παιγνίδι με την Τρίπολη, αν και δεν έχω καμμία απολύτως σχέση με τον Παναθηναϊκό, θεώρησα πως δε γινόταν να υποτιμήσει περισσότερο τη φανέλα και την ιστορία του συλλόγου.

Για τους στόχους της ομάδας τον ρωτούσε ο ρεπόρτερ κι απαντούσε δήθεν εξ ονόματος του κόσμου, πως «όλοι έχουν αντιληφθεί πως δεν πρέπει να έχουν απαιτήσεις », πασπαλισμένα με κάτι στερεότυπα «βλέπουμε κάθε παιγνίδι ξεχωριστά», μιλάμε για ρεσιτάλ ευθυνοφοβίας.

Δε νομίζω να του ζήτησε κάποιος από την ομάδα να πάρει πρωτάθλημα, έστω να πρωταγωνιστήσει, δε γίνεται όμως να σε κάνουν πλάκα τα χωριά και κάθε πικραμένος που έχει στόχο τη σωτηρία.

Για Παναθηναϊκό μιλάμε, έστω και με ζόρια οικονομικά δε γίνεται να γίνεσαι καρπαζοεισπράκτορας και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός.

Για να το καταλάβω δηλαδή, άντε φέτος δεν έχει στόχους, για ποιο λόγο υπάρχει άραγε, με ποια προοπτική κάθεται στον πάγκο, για να ετοιμάσει την ομάδα του αύριο;

Αύριο δηλαδή θα φτιάξει ομάδα ή θα του φταίει κάτι άλλο;

Σας δίνω την απάντηση, δεν έχει στόχο, υπάρχει εκεί απλώς για να παριστάνει τον προπονητή και να εφευρίσκει δικαιολογίες, σε κάθε κλαρίνο.

Επειδή η θέση που καταλαμβάνει ο καθένας στο πρωτάθλημα εξαρτάται και από τη δυναμική των αντιπάλων, ο περσινός Παναθηναϊκός αν και τερμάτισε 11ος, μου άρεσε περισσότερο, κάτι είχε να δώσει.

Δεν ήταν εντελώς αδιάφορος όπως ο φετινός, έχανε και σκύλιαζε, έβλεπες κατεβασμένα πρόσωπα από τη στεναχώρια, σήμερα βλέπεις ένα αδιάφορο πράγμα, εναρμονισμένο με το «μη μας μιλάτε για στόχους» του προπονητή.

Λες και το να παλεύει για να κρατήσει σε όσο υψηλότερα επίπεδα γίνεται το γόητρο του συλλόγου, δεν αποτελεί ζητούμενο.

Ο Δώνης είναι κλασική περίπτωση Έλληνα προπονητή, του απόλυτου τίποτα δηλαδή. Ένα εξάμηνο, όσο αντέξουν με τα ψέματα και τον ενθουσιασμό κι όταν στην πορεία αρχίσει η φθορά και η αδυναμία διαχείρισης των λογής λογής δυσκολιών, σηκώνουν τα χέρια ψηλά κι επιδίδονται σε αμπελοφιλοσοφίες…

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για τον Παναθηναϊκό, δε με αφορά η ομάδα, απλώς επειδή είναι ο σημερινός μας αντίπαλος, είπα να συνδυάσω όσα βλέπω, με τις αναμνήσεις των πληγών που άφησε στον ΠΑΟΚ, το πέρασμα του Δώνη…