Τα σημάδια στην πλάτη του Γιάννη, δείχνουν ότι ως αθλητισμός, ως κοινωνία πιάσαμε πάτο

Δόξα τω θεώ, που ο Γιώργος Βασιλειάδης έφερε το νέο αθλητικό νομοσχέδιο στη Βουλή και όπου να ‘ναι τελειώνουν τα βάσανα του αθλητισμού με τη βία. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του σε λίγο. Εάν έως τότε έχουν σκοτωθεί 2-3-5-10 αθώοι από τους ανεξέλεγκτους χουλιγκάνους, αν χρειαστεί να πάνε στο νοσοκομείο μερικές δεκάδες γυναίκες, παιδιά, άνθρωποι που έκαναν το έγκλημα να τους αρέσει ο αθλητισμός και έτυχε να βρεθούν σε μια εξέδρα, θα είναι απλά μια «ατυχία», από εκείνες που «συμβαίνουν»…

Οσο κι αν προσπαθήσεις να το πιάσεις από κάποια πιο «χαλαρή» πλευρά, δεν πιάνεται. Διότι όσα έγιναν το βράδυ του Σαββάτου, στο κολυμβητήριο του Παπαστρατείου, είναι από εκείνα που δεν επιτρέπουν, ούτε χαβαλέ ούτε έχουν οποιασδήποτε μορφής «ελαφρυντικό».

Το να πλακώνονται οι χουλιγκάνοι των ομάδων, είναι συνηθισμένο. Αναμενόμενο. Συνέβαινε, συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει, όποια μέτρα κι αν παρθούν. Το να παλεύουν «στρατοί» μεταξύ τους για το «ποιος την έχει μεγαλύτερη» (τη δύναμη), είναι κάτι που το βλέπεις (συχνά και παντού), δεν το καταλαβαίνεις, δεν το αποδέχεται, δεν το επικροτείς, δεν σε εκφράζει, αλλά από τη στιγμή που δεν σε αφορά, δεν διαλύει περιουσίες αθώων, δεν αγγίζει τον απλό πολίτη που κάνει τη δουλειά του και δεν ασχολείται με το «κάψιμο» του κάθε κάφρου, το προσπερνάς και πας παρακάτω.

Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι τελείως διαφορετικό. Με μια κατάσταση άκρως επικίνδυνη, εγκληματική. Ενοπλη ομάδα να επιτίθεται σε γυναίκες, παιδιά, ΑμεΑ, ανυποψίαστο κόσμο που μαζεύτηκε να δει ένα παιχνίδι πόλο γυναικών, είναι κάτι πρωτοφανές. Κάτι που φτάνει σε επίπεδο δολοφονικής ενέργειας. Μια αρρωστημένη κατάσταση, που δεν έχει προηγούμενο.

Τα σημάδια από τις ροπαλιές στην πλάτη του Γιάννη Αλαμπασύνη από τους χούλιγκαν που δεν σεβάστηκαν, ούτε την αναπηρία του ούτε τον πατέρα του, που προσπαθούσε να την βγάλει από την κόλαση, αποτελούν ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο της κυβέρνησης, του Αλέξη Τσίπρα, του Γιώργου Βασιλειάδη, όλων των αρμόδιων φορέων, της Αστυνομίας. Της κοινωνίας.

Η επίθεση σε ένα άτομο με αναπηρία, που έκανε το έγκλημα να παρακολουθεί την αγαπημένη του ομάδα (σ.σ. δεν έχει σημασία ποια ομάδα, όποια ομάδα) αποτελεί τη χειρότερη μορφή ανανδρίας και αναξιοπρέπειας. Από το χειρότερο είδος ανθρώπου. Η σκληρή, σοκαριστική εικόνα του σήμερα, που αναβλύζει οργή και αναρχία.

Μια κατάσταση αρρωστημένη, για την οποία η Κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει ήδη μεριμνήσει και όχι να υπεκφύγει, προσποιούμενη ενδιαφέρον, με ένα παγωμένο «tweet» του κ. Βασιλειάδη. Διότι αυτό που συνέβη το βράδυ του Σαββάτου, δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητο. Η ατιμωρησία ενός τέτοιου γεγονότος, δεν συνάδει με την προσέγγιση, την κουλτούρα, την ιδεολογία της αριστεράς σε κάθε τι που αφορά στην ανθρώπινη ζωή, στην ανθρώπινη ποικιλομορφία.

Η ποιότητα και ο δείκτης πολιτισμού της δημοκρατικής κοινωνίας θα έπρεπε να αποτυπώνεται στην ποιότητα της ζωής και της αξιοπρέπειας των ατόμων με αναπηρία. Πόσο αξιοπρεπείς νιώθουμε, όλοι εμείς και όλοι εσείς σήμερα; Πόσο αξιοπρεπείς νιώθουν οι αρμόδιοι πολιτικοί μας; Πόσο αριστεροί νιώθουν;

Οι ροπαλιές στην πλάτη του Γιάννη, το σπασμένο αυτοκίνητο της οικογένειάς του, με σήμα «αναπηρίας» είναι η εικόνα που πρέπει να δούμε όλοι. Η εικόνα που μας αρμόζει. Η εικόνα που θα μας «πρέπει», εάν οι εμπνευστές αυτοίς της χυδαιότητας, δεν λάβουν αυτό που ορίζει ο νόμος. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο.

Διότι αφού φτάσαμε στο σημείο ο πόλεμος των κάθε λογής και πλευράς κάφρων να τραυματίζει γυναίκες, παιδιά, ΑμεΑ, ανυποψίαστους, πιάσαμε πάτο. Ως αθλητισμός. Ως κοινωνία.

ΥΓ. Ο Γιάννης Αλαμπασύνης, δεν είναι ένας ακόμη φίλος του Ολυμπιακού. Είναι η επιτομή της άδολης, της αγνής αγάπης. Ενα νέο παιδί, που μέσω του αθλητισμού και της λατρείας για την ομάδα του, παίρνει δύναμη για να συνεχίσει να δίνει την καθημερινή μάχη του. Μια ροπαλιά στην πλάτη του δεν είναι ικανή να αφαιρέσει τίποτε από τα παραπάνω. Εχει αντέξει πολύ πιο σκληρές διαδικασίες. Θα αντέξει και αυτήν. Θα είναι πάλι εκεί, στη θέση του, σε κάθε σπορ. Αλλά αυτή η ροπαλιά πρέπει να έχει «αξία». Επιβάλλεται να «επιστραφεί» σε όλους μας, στην κοινωνία, την κυβέρνηση, όσους. Να μας αφυπνίσει, να κάνει επιτέλους τον κρατικό μηχανισμό να δράσει. Χωρίς παρωπίδες, χωρίς χρώματα.

ΥΓ2. Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα. Ο εγκληματίας το διαπράττει (Βιτόριο Αλφιέρι).