Στόχος δεν είναι η 2η θέση. Στόχος είναι το 45ο, 46ο, 47ο…

Και κάπου εδώ φτάσαμε στο σημείο μηδέν. 28 τελικές, οι 18 στο τέρμα. Ένα χαμένο πέναλτι. Κανένα γκολ. Μία τελική ο αντίπαλος, ένα γκολ, μία πρόκριση. Αυτή είναι η ιστορία του αγώνα Ολυμπιακός-Λαμία. Μια αναμέτρηση καρμπόν του βασικού λόγου που η ομάδα του Πειραιά δεν έκανε αυτό που έπρεπε, αυτό που επίτασσε το ταλέντο της τη φετινή χρονιά. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης το είπε καλύτερα από τον καθένα στα αποδυτήρια του Γεώργιος Καραϊσκάκης. Μίλησε για ντροπή. Μίλησε για «ατσάλι». Μίλησε για τον πόλεμο και τη γνωστή σαθρή κατάσταση που βιώνει ο Ολυμπιακός, αλλά απέταξε κάθε δικαιολογία. Δίνοντας το σύνθημα για την επόμενη ημέρα.

Ο Ολυμπιακός έφτασε στο σημείο που πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει. Ένα σημείο κομβικό και κρίσιμο, όχι για τη φετινή χρονιά, που ούτως ή άλλως τελείωσε δίχως τίτλο, άρα δίχως επιτυχία για τον σύλλογο, αλλά για την επόμενη ημέρα του. Εφτασε στο σημείο που η αυτοκριτική θα ξεκινήσει. Και μαζί θα αρχίσει η δουλειά για το αύριο. Οσο κι αν αυτό δεν συνάδει με τη νοοτροπία της κορυφαίας ομάδας της χώρας, ήρθε η ώρα να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε να χτίζει το καλοκαίρι. Συνεχίζοντας την ανοικοδόμηση και όχι γκρεμίζοντας και πάλι από την αρχή.

Οσα είπε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στο Καραϊσκάκη και κυρίως ο τρόπος που μίλησε στην ομάδα του, είναι ένα σαφές δείγμα πως ο Ολυμπιακός, αν και απογοητευμένος, οργισμένος και πληγωμένος από τον αποκλεισμό, έχει την ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό και τη γνώση και εμπειρία που απαιτείται, για να διαχειριστεί αυτό που του συμβαίνει. Η καταστροφή δεν διορθώνεται με φωτιά και με αποφάσεις εν θερμώ, αλλά με σωστές, προσεκτικές, μελετημένες κινήσεις.

Πλέον ο Ολυμπιακός δεν έχει στόχους έως το τέλος της χρονιάς. Δεν είναι στόχος η δεύτερη θέση. Η δεύτερη θέση είναι το μίνιμουμ για τον Ολυμπιακό. Η πρώτη θέση είναι το αυτονόητο, το μόνο. Οτιδήποτε άλλο, είναι μη αποδεκτό. Είναι απλά ανεκτό. Ο Ολυμπιακός θα ανεχθεί και θα διδαχθεί από ό,τι συνέβη. Και θα πάει παρακάτω. Διότι στόχος στον πολυπρωταθλητή σύλλογο της χώρας, δεν είναι να τερματίσει πίσω από τον οποιονδήποτε. Στόχος είναι το 45^ο. Το 46^ο, το 47^ο… Αυτοί είναι στόχοι. Στόχος είναι η Ευρώπη. Στόχος είναι η δημιουργία μιας νεανικής, γεμάτης ταλέντο και κυριαρχικής ομάδας, που θα παίρνει ό,τι δικαιούται. Που θα βγάζει στον αγωνιστικό χώρο την ποιότητα που βγάζει ο τωρινός Ολυμπιακός, αλλά με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Χτισμένη στα θεμέλια που ήδη έχουν μπει.

Αυτοί είναι στόχοι. Αυτό αντιλαμβάνεται ως στόχους ο Ολυμπιακός. Προσωπικά, ούτε το Κύπελλο θεωρώ στόχο. Αποτελεί διαχρονική (και καταγεγραμμένη) τοποθέτησή μου πως ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να ασχολείται με το Κύπελλο περισσότερο από ό,τι αρμόζει σε μια διοργάνωση που ορίζουν οι πολιτικοί ποιος θα παίξει, ποιος θα σφυρίξει, πόσοι ποινικοί θα μπουν στο γήπεδο. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα, που δεν αφορά το σήμερα.

Στο σήμερα ο Ολυμπιακός βιώνει τη χειρότερη στιγμή της εφετινής χρονιάς. Μιας χρονιάς στη διάρκεια της οποίας αναγνωρίσθηκε ακόμη και από τους είρωνες και αλαζόνες αντιπάλους του ως η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά τους προσέφερε τη χαρά να μη μετουσιώσει σε επιτυχίες την υπεροχή της. Η αλλαγή αυτής της κατάστασης, είναι στόχος…

ΥΓ. Ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιχνίδι που απλά δεν γινόταν να το χάσει. Εκανε 28 ευκαιρίες, 18 στο τέρμα, έχασε πέναλτι και στη μοναδική ευκαιρία, στο μοναδικό σουτ που έκανε ο αντίπαλος, δέχθηκε το γκολ του αποκλεισμούς. Στο 8^ο ματς του μέσα στον Φεβρουάριο. Σε μια νοκ άουτ σειρά, στην οποία οι Ερυθρόλευκοι δέχθηκαν δύο… αυτογκόλ στο 3-3 του πρώτου ματς. Κάποια πράγματα είναι να συμβούν. Κάποια άλλα, όπως η υπέρμετρη χαλαρότητα ορισμένων, όχι. Διότι οι χαμένες ευκαιρίες δεν είναι πάντα ατυχία. Ούτε ανικανότητα. Συχνά, πολύ συχνά, είναι και θέμα χαλαρής, ψηλομύτικης προσέγγισης. Που δεν αρμόζει στον Ολυμπιακό.

ΥΓ2. Ο Πέδρο Μαρτίνς στηρίζεται από τον Ολυμπιακό. Και καλώς στηρίζεται, καθώς φέτος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, έχει παρουσιάσει μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις να παίζει. Αλλά δεν μπορεί να βγει από το κάδρο της ευθύνης. Διότι δουλειά του προπονητή είναι να βρει τον τρόπο και να νικάει, όχι μόνο να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Ο Πορτογάλος δεν φταίει που οι παίκτες του έχασαν τα άχαστα. Αλλά οφείλει να τους έχει έτοιμους πνευματικά, ψυχολογικά, σωματικά. Το ότι δεν ξεκίνησε τους «βασικούς» παίκτες κόντρα στη Λαμία, είναι μια απόφαση που του στοίχισε. Το να «μετράς» περισσότερο το δευτεριάτικο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Απόλλωνα, από τον προημιτελικό με τη Λαμία, είναι θέμα αντίληψης. Αλλά και ο Μαρτίνς είναι σε διαδικασία εκμάθησης…

ΥΓ3. Από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν μίλησε για τον κωμικό Κομίνη, είναι περιττό να αναφέρουμε κάτι επί του θέματος. Αλλωστε στο ποδόσφαιρο πλέον όλοι είμαστε γνωστοί μεταξύ μας. Ολοι ξέρουν τον ρόλο όλων.