Ζούμε σ΄ένα κράτος, γεμάτο Κορκονέες

Δεν έχω καμία απολύτως ιδεολογική σχέση με το χώρο που καπηλεύεται επετειακές ημέρες όπως η σημερινή, της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το λόγο τον διαβάσατε μόλις, η καπηλεία μου προκαλεί αηδία, ο κάπηλος στα δικά μου μάτια μοιάζει περισσότερο ένοχος από τον εγκληματία, τον κακούργο, το δολοφόνο.

Για τον τελευταίο μπορείς να πεις κατά περίσταση πως θόλωσε, βρέθηκε σε φάση αδυναμίας, εκτελούσε εντολές, φοβήθηκε, πως τον κατάντησε εκεί η άδικη κοινωνία, χωρίς να τον αθωώνουν αυτά εννοείται.

Ο κάπηλος το κάνει συνειδητά, οι πράξεις του είναι προϊόν σκέψης, με πρόγραμμα και σχέδιο, επενδύει στο αίμα ενός αθώου.

Καπηλεία ήταν το Πολυτεχνείο που έφερε στο προσκήνιο μια φουρνιά ξιπασμένων δήθεν επαναστατών, που εμφανίστηκαν στην πολιτική σκηνή με τρύπιες κάλτσες και συνταξιοδοτήθηκαν με τριώροφες μεζονέτες.

Με τη μέθοδο της καπηλείας έγινε πρωθυπουργός ο Τσίπρας, όσο ήταν αντιπολίτευση κάθε αυτοκτονία κάθε εικόνα άστεγου βουτηγμένου σε κάδο απορριμμάτων γινόταν σημαία και αντικείμενο λαϊκισμού, για να αναδειχθεί η κατάντια της χώρας με τις κυβερνήσεις των Γερμανοτσολιάδων.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν υπάρχει πολιτική παράταξη ή ιδεολογικός φορέας που να με εκφράζει και να ταυτίζομαι μαζί του, απλώς οι κάπηλοι έχουν ένα λόγο παραπάνω να μου προκαλούν αποστροφή.

Το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου 2008 πάντως την επόμενη της δολοφονίας του Αλέξη κατέβηκα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και πήγα στην Καμάρα, όπου και συμμετείχα στην πορεία, οι προηγούμενες εμπειρίες μου αφορούσαν αποκλειστικά πορείες για τον ΠΑΟΚ.

Όπως και στις πορείες για τον ΠΑΟΚ έτσι και τότε κατέβηκα απολύτως συνειδητά, άσχετα αν γνώριζα εκ των προτέρων πως θα βρίσκομαι περικυκλωμένος μεταξύ άλλων από ανθρώπους που συμμετείχαν απλώς για τη φάση ίσως για να σκοτώσουν στο χρόνο τους, όπως και από παιδιά που θα έβρισκαν την ευκαιρία να κάνουν τα ψώνια τους μέσα από θρυμματισμένες βιτρίνες.

Ένοιωθα την ανάγκη διαμαρτυρηθώ για την αυθαιρεσία της πάσης μορφής εξουσίας, η οποία στο πρόσωπο του Γρηγορόπουλου είχε βρει την πιο ακραία της έκφραση γι’ αυτό προκάλεσε τσουνάμι αντιδράσεων.

Αυτό το νταηλίκι δηλαδή, έχω εξουσία, τόσο από το αξίωμα όσο και από το σιδερικό που κουβαλώ, είσαι ένας ανυπεράσπιστος αλητάκος, οπότε σου την ανάβω κ@λόπαιδο, για να μάθεις.

Κορκονέες όμως θα βρεις και στα νοσοκομεία, είναι οι γιατροί που ζητούν φακελάκι για να σε εγχειρήσουν κι εκείνοι σε εκτελούν με τη δύναμη που τους δίνει η θέση που κατέχουν και η εξάρτηση της υγείας σου από αυτούς.

Κορκονέες θα βρεις και στο δικό μας χώρο, δε μου δίνεις συνέντευξη, ειδήσεις ή κούτρα εισιτήριο, σε ξεπατώνω, γράφω πως ήσουν ο χειρότερος παίκτης, πως είσαι λαμόγιο παράγοντας. Εξόντωση είναι κι αυτή.

Παντού θα συναντήσεις Κορκονέες, στους ελεγκτές των μέσων μαζικής μεταφοράς, στους εργοδότες που δηλώνουν ψευδώς πως κατέβαλαν δώρο Χριστουγέννων στους εργαζομένους τους εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη της επιβίωσης, στους αστυνομικούς που συμπεριφέρονται ως σερίφηδες, στους στρατιωτικούς που αντιμετωπίζουν τους φαντάρους ως σκουπίδια, στους παπάδες που δε σε παντρεύουν αν δεν σκάσεις την καθορισμένη ταρίφα, στους εφοριακούς.

Πρόσφατα κάποιος φίλος εξιστορούσε γεμάτος αγανάκτηση, την υπόθεση με ζευγάρι εφοριακών, που του ζήτησε 20 χιλιάρικα για να κάνει τα στραβά μάτια σε φορολογική παράβαση της επιχείρησής του.

Πάρκαραν το πολυτελές αυτοκίνητό τους έξω από την εταιρία, και μπήκαν την ώρα που ο ιδιοκτήτης συζητούσε στο τηλέφωνο λεπτομέρειες ταξιδιού στο εξωτερικό, για επαγγελματικούς λόγους.

«Κι εμείς ετοιμαζόμαστε για Ελβετία τα Χριστούγεννα», είπαν με απύθμενο θράσος και χωρίς δείγμα ενοχής, ίσως για να τον κάνουν να αισθανθεί πιο οικεία.

Ο φίλος μου δουλεύει σα σκυλί 15 ώρες την ημέρα δίνει μεροκάματο σε 25 ανθρώπους, για να βγάλει σε ένα χρόνο όσα οι εφοριακοί έπειτα από πέντε παρόμοιες επισκέψεις. Χωρίς να ιδρώσουν, χωρίς να αγχωθούν αν θα καταφέρουν να πληρώσουν την επιταγή που λήγει, γιατί απλά ο χώρος που εκπροσωπούν τους δίνει εξουσία.

Εύκολο να πεις «ας μη έκανε παρανομίες ο φίλος σου να μην τους είχε ανάγκη», κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατον, ίσα ίσα που αντιλαμβανόμαστε όλοι πως είναι έτσι φτιαγμένο το σύστημα που ζούμε, ώστε να αναγκάζεσαι να θρέφεις και τους κηφήνες.

Αν δεν ανταποκριθείς πάντως θα σε εκτελέσουν μαζί με τους 25 εργαζόμενους, όπως έχουν εκτελέσει αμέτρητους ακόμα στο παρελθόν.

Και στα μάτια της κοινωνίας θα παρουσιαστείς ως ο απατεωνίσκος που έκλεβε το κράτος (τον κλέφτη δηλαδή) με τον ίδιο τρόπο που και ο Αλέξης επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως ένα τσογλάνι που πετούσε μπουκάλια.

Ζούμε σ΄ένα κράτος γεμάτο Κορκονέες, η μόνη διαφορά είναι πως ο αυθεντικός Κορκονέας φυλακίστηκε και θα ζει στιγματισμένος μια ζωή, οι υπόλοιποι όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά θεωρούνται ευυπόληπτοι πολίτες, κατέχουν αξιώματα, αρθρώνουν δημόσιο λόγο.

Μην ψάχνεις να τους βρεις, δίπλα σου βρίσκονται, μπορεί να είμαι εγώ, εσύ, ο καθένας.