Ολυμπιακός : Άτιμο… play station

Το βραβείο του Σάββα Θεοδωρίδη στον μυθικό Τζίτζι Μπουφόν. Και η ωριμότητα που έδειξε ο κόσμος του Ολυμπιακού στον επίλογο, με το ζεστό χειροκρότημα της επιβράβευσης προς την ομάδα του, εκτιμώντας την προσπάθεια. Αυτά ήταν τα δύο κυρίαρχα στοιχεία της χθεσινής βραδιάς στο Καραϊσκάκη. Ίσως και το μπόλικο κρύο που προέκυψε απότομα.

Κατά άλλα: Είδηση δεν ήταν ποτέ πως σκύλος δάγκωσε άνθρωπο. Η Γιουβέντους έπρεπε να νικήσει, γιατί ομάδες στα κυβικά της καθαρίζουν μόνες τους στα σενάρια πρόκρισης. Το έκανε λοιπόν και σχετικά εύκολα, απλώνοντας στο χορτάρι και την ποιότητα και την εμπειρία και τον αφρό ενός ρόστερ 600-700 εκατ ευρώ. Αν δεν ήταν μάλιστα σε κανά δύο περιπτώσεις ο Σίλβιο Προτό όλα θα είχαν συμβεί πιο γρήγορα. Θα είχε ολοκληρωθεί η σεμνή τελετή από το πρώτο μισό. Τελικά έφτασε ως το 90΄για το 2-0, αλλά η ιστορία στην ουσία της δεν αλλάζει. Το φυσιολογικό συνέβη. Το φυσιολογικό που -ούτως ή άλλως- κυριάρχησε στον όμιλο του Ολυμπιακού από το απόγευμα της κλήρωσης, μέχρι το φινάλε της διαδικασίας. Από τα τέλη Αυγούστου στις αρχές Δεκέμβρη.

Είναι αποτυχία για τους Ερυθρόλευκους: Σίγουρα δεν είναι επιτυχία, το να μην καταφέρεις έστω να νιώσεις την ίντριγκα της συμμετοχής σε μια τέτοια παρτίδα. Αν έπρεπε όμως να συνεχίσουμε να ψάχνουμε την κατάλληλη λέξη, μάλλον η «ατυχία» είναι που ταιριάζει στην περίσταση. Φυσικά και στο Τσάμπιονς Λιγκ είσαι… προκλητικός αν προσδοκάς σε βατή κλήρωση, αλλά αυτό το Μπαρτσελόνα-Γιουβέντους μαζί, δεν σε κάνει να θες να αγοράσεις και λαχείο. Και αν το ζευγάρι του 2015 τελικού, έσβησε το φως της πρώτης δυάδας από την πρώτη στιγμή; Ήρθε η Σπόρτινγκ να το αποτελειώσει. Ομάδα των 200 εκατ ευρώ, σχεδόν δηλαδή τριπλάσιας αξίας από τον Ολυμπιακό. Προέκυψε μάλιστα από το τέταρτο γκρουπ, από εκεί που θεωρητικά θα εμφανίζονταν κάποιος λιγότερο ισχυρός από τον πρωταθλητή Ελλάδας.

Που να πας λοιπόν με αυτούς τους αντιπάλους: Τι πραγματικά θα μπορούσε ο Ολυμπιακός σε αυτόν τον όμιλο; Να δείξει ανταγωνιστικός για την τρίτη θέση, ήταν το ταβάνι. Τον… πλάκωσε όμως από το πρώτο βράδυ, από εκείνο το 0-3 πριν την ανάπαυλα της επίσκεψης της Σπόρτινγκ στο Καραϊσκάκη. Στη νύχτα που χάθηκε μεταξύ άλλων και ο ίδιος ο Μπέσνικ Χάσι. Από την πρώτη και όλας αγωνιστική είχε σχεδόν επιβεβαιωθεί η συνέχεια της ιστορίας. Και όντως πήγε έτσι ως το φινάλε. Ποιο είναι το δια ταύτα: Πως είναι σπουδαίο να είσαι εκεί. Να συμμετέχεις στην ελίτ, να αντιμετωπίζεις τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Και ο Ολυμπιακός αυτό το κάνει με τεράστια συνέπεια εδώ και δύο δεκαετίες. Η γέφυρα του Ελληνικού ποδοσφαίρου με το πραγματικό ποδοσφαιρικό προσκήνιο.

Είχε να βρεθεί στην τελευταία θέση ομίλου από το μακρινό 2006. Από τότε και ως εδώ πέρασε τρεις φορές στη φάση των νοκ άουτ. Έκανε μεγάλες νίκες, άλματα στην κατάταξη ως το 24 του ranking όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ανέδειξε (Ζαρντίμ, Σίλβα) ή επαναπροώθησε (Βαλβέρδε, Μίτσελ) προπονητές, ποδοσφαιριστές, πέτυχε νίκες και χάρισε ιδιαίτερες βραδιές στο κοινό του στο Καραϊσκάκη ή και μακριά από αυτό. Η φετινή πορεία του, με κάποιο τρόπο αναδεικνύει ακόμη καλύτερα την επιτυχία των προηγούμενων χρόνων. Τότε που ομάδες σαν τη Ντόρτμουντ, τη Γιουνάιτεντ, την Άρσεναλ, την Ατλέτικο και τη Γιουβέντους τις ανάγκασε έστω στην στεναχώρια μιας βραδιάς.

Κατά τα άλλα; Μακάρι να ήταν… play station και να συμβαίνει συνέχεια. Δεν είναι, όσο και αν κάποιοι επενδύουν σε αυτή την ονείρωξη θέλοντας να παρουσιάσουν την φετινή παρουσία του Ολυμπιακού σχεδόν ως κάζο. Έχουν ξεφύγει τα οικονομικά δεδομένα, έχει αλλάξει τελείως ο ποδοσφαιρικός χάρτης τα τελευταία χρόνια. Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι –επί της ουσίας- διοργάνωση για όλους. Δεν μπορεί λοιπόν η πρωταθλήτρια ομάδα της Ελλάδας να κατεβάζει το κεφάλι χαμηλά γιατί δεν τα κατάφερε στη συγκατοίκηση με τη Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους. Μακάρι να ήταν ο πήχης τόσο ψηλά, αλλά δεν…

Η Ελλάδα είναι η ποδοσφαιρική χώρα που πριν από μερικά χρόνια η ΑΕΚ αναγκάστηκε να διασχίσει τα δύσβατα μονοπάτια της τρίτης κατηγορίας προκειμένου να πετάξει από πάνω της το… τέρας της οικονομικής καταστροφής. Είναι η χώρα που σήμερα δεν ξέρει το αύριο για ένα μέγεθος όπως ο Παναθηναϊκός.  Είναι το εθνόσημο που έκοψε την επαφή του εδώ και μια τετραετία με τις μεγάλες διοργανώσεις. Δύο ομάδες μας όλες και όλες βρέθηκαν φέτος σε φάση ομίλων, σε μια κατάσταση που δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας στα χρόνια της κρίσης. Πέσαμε λέει στην 15^η θέση, όχι όμως από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από την Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους, αλλά από κεραμίδες σαν εκείνη του Αυγούστου που κάποια Έστερσουντ έστειλε τον ΠΑΟΚ εκτός διαδικασίας.

Και για να επιστρέψουμε από εκεί που ξεκινήσαμε: Θέμα προβληματισμού για τους Ερυθρόλευκους είναι η εικόνα τους στο πρωτάθλημα. Είναι το γεγονός ότι όχι μόνο δεν αρέσει αλλά δεν πείθει η αγωνιστική τους παρουσία έχοντας απέναντι τον Απόλλωνα και την Κέρκυρα. Στην Ευρώπη απέκλεισαν τις πρωταθλήτριες ομάδες της Σερβίας και της Κροατίας. Κέρδισαν μια σειρά από ποδοσφαιριστές όπως ο Προτό, ο Ένγκελς, ο Ταχτσίδης και ο Κούτρης. Πάλεψαν παραπάνω από ότι μαρτυρούν τα αποτελέσματα και η τελική βαθμολογία. Δεν είναι λίγο.  Λίγο θα είναι να μην καταφέρουν να βρεθούν και του χρόνου εκεί. Αν χάσουν το πρωτάθλημα. Αυτή θα είναι όντως μια αποτυχία. Για αυτό όμως δεν κάνεις ταμείο τώρα, αλλά πολλούς μήνες αργότερα…