Καίσαρης, Βγενόπουλος, ονοματοδοσίες και άλλα τινά

Για τον Καίσαρη είχα γράψει κάποια στιγμή στο παρελθόν, πως τον θεωρώ μοναδικό και πρωτοπόρο στο είδος του. Έχει το απίστευτο χάρισμα να γράφει κάτι σοβαρό κάνοντας πλάκα και να περνάει την πλάκα μιλώντας σοβαρά, διοχετεύοντας αυτό που θέλει με τον πιο γλυκό και ανεπαίσθητο τρόπο. Είναι ικανός να ξεγυμνώσει τον καθένα, με ασύλληπτη διακριτικότητα.

Κάποτε αγόραζα Φίλαθλο μόνο για πάρτη του, δεν υπήρξα πελάτης άλλης εφημερίδας. Ναι μεν εκεί υπήρχε ο αείμνηστος Μπαζίνας, όπως και τα ανατρεπτικά για την εποχή πρωτοσέλιδα του Καραγιαννίδη, τη διαφορά όμως την έκανε ο Καίσαρης, η πλειοψηφία αγόραζε Φίλαθλο για να διαβάσει εκείνον, κατά βάσει.

Παρεμπιπτόντως, ο Φίλαθλος μου θυμίζει to10.gr, υπό την έννοια πως αμφότερα έχουν νεύρο, χαρακτήρα και προσωπικότητα, είναι εντελώς αναγνωρίσιμα, ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, δεν αρέσκονται στα τετριμμένα…

Το ότι το to10.gr έχει ξεκάθαρο οπαδικό χρώμα μ΄αφήνει αδιάφορο, ίσα ίσα εκτιμώ το ότι δεν κρύβεται πίσω από μια δήθεν ουδετερότητα. Όλοι μας κάπου ανήκουμε οπαδικά, ιδεολογικά κλπ, μόνο οι ένοχοι ντρέπονται να ομολογήσουν αυτό που πραγματικά είναι.

Τις προάλλες λοιπόν διάβαζα Καίσαρη, που καταπιάστηκε με το παιγνίδι της Θεσσαλονίκης, η γενική περιγραφή του ήταν ακριβέστατη, λες και ήταν βέρος Σαλονικιός.

Έγραφε πως το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός είναι υπόθεση της πλάκας σε σχέση με το ΠΑΟΚ-«ο Άρης», ειδικά για όσους έχουν ζήσει τα ανεπανάληπτα μπασκετικά ντέρμπι του 80 που αποτέλεσαν παγκόσμιο φαινόμενο ως προς την απήχηση που είχαν, καθηλώνοντας ακόμα και «άσχετους» ή αμύητους με τις εσωτερικές μας υποθέσεις.

Η μεγαλύτερη αλήθεια που ίσως κρύβει και την ερμηνεία της διαφορετικότητας, είναι αυτό που έγραψε πως εδώ ξεκατινιαζόμαστε, «σαν τις γειτόνισσες που βγάζουνε η μία τα άπλυτα της άλλης στη φόρα».

Αλήθεια είναι κι έχει να κάνει κυρίως με τη φυσιογνωμία της πόλης, που αν και μεγαλούπολη, δεν έχει απολέσει τα χαρακτηριστικά χωριού. Μη σας παραξενεύει το μεγαλούπολη επειδή στην Αθήνα είστε μιλιούνια, η Θεσσαλονίκη έχει πληθυσμό όσο κι η Στοκχόλμη, αν θεωρείτε τη Στοκχόλμη επαρχία ή κωμόπολη, πάσο.

Οι λεγόμενοι Αθηναίοι είναι στην πλειοψηφία τους επαρχιώτες που μετακόμισαν εκεί κι επειδή βρήκαν καλή δουλειά, αγόρασαν αυτοκίνητο κι άρχισαν να πίνουν καφέ στο Κολωνάκι, την είδαν πρωτευουσιάνοι. Οι Θεσσαλονικείς έστω και δεύτερης γενιάς ήταν ποσοστιαία σε υψηλότερα ποσοτικά επίπεδα, είχαν πιο ενιαία και συμπαγή κουλτούρα.

Η Θεσσαλονίκη ήταν η πόλη που πρωταγωνιστούσε στη μόδα, τη μουσική, μέχρι και σήμερα λένε πως αν δεν καταξιωθείς στο κοινό της Θεσσαλονίκης που είναι δύσκολο (λόγω ενιαίας και συμπαγούς κουλτούρας που προανέφερα), δεν έχεις ελπίδα να πας παρακάτω.

Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε και υπάρχει η πλατεία Ναυαρίνου, εκεί που όταν κάποτε πρωτοεμφανίστηκαν τα πρώτα αναρχικά κινήματα και ιδεολογίες, στα Εξάρχεια έπαιζαν τσανταλίνα-μανταλίνα.

Κυρίως όμως η Θεσσαλονίκη είχε ανέκαθεν το κέντρο της ως σημείο αναφοράς, εκεί μαζεύονταν οι περισσότεροι από Ανατολικά και Δυτικά, ως εκ τούτου ανέπτυξε έναν έντονο τοπικιστικό τρόπο σκέψης και αντίληψης πραγμάτων και καταστάσεων.

Αν δεν ήταν σημείο συνάντησης, από εκεί έκανε περατζάδα ο μισός πληθυσμός, στην Αθήνα δεν υπάρχει αυτό, η πλειοψηφία των κατοίκων βλέπει πλέον την Ομόνοια στις παλιές Ελληνικές ταινίες. Και ούτε υπάρχει σημείο που να έχει καταξιωθεί στη συνείδηση τους ως κέντρο.

Από παλιά θυμάμαι, τον εξής επαναλαμβανόμενο διάλογο «από που είσαι ρε φίλε;»
«Από Θεσσαλονίκη, εσύ;»
«Από Γλυφάδα, από Ζωγράφου…»
Σπάνια άκουγες «από Αθήνα».

Γι αυτόν που είχε γεννηθεί στη Γλυφάδα εκείνο ήταν το κέντρο του κόσμου του, εκεί μεγάλωνε, πήγαινε σχολείο, έβγαινε βόλτα με τους φίλους του, στα μπαρ της περιοχής σουλατσάριζε τα βράδια.

Για τους περισσότερους Θεσσαλονικείς, όπου κι αν ήταν το σπίτι τους, το κέντρο αποτελούσε σημείο αναφοράς, οι πάντες γύρω από εκεί περιστρέφονταν και περιφέρονταν. Ίσως επειδή ήταν πιο μικρή, το αποτέλεσμα μετράει πάντως και γι αυτό η πόλη δεν έχασε ποτέ τα χαρακτηριστικά του χωριού, που όλοι έκοβαν βόλτες σε μια πλατεία κι αντάλλασσαν χαιρετισμούς, μαζί με κουτσομπολιά.

Στα Άρης-ΠΑΟΚ του 80 που λόγω χώρου υπήρχε οπτική επαφή, οι μισοί γνωρίζαμε τους μισούς από απέναντι, και οι υπόλοιποι από απέναντι γνώριζαν που συχνάζουμε, τι μουσική ακούμε, ποια έχουμε γκόμενα.

Τις εποχές που ο Ψωμιάδης είχε διάφορα αξιώματα, κυκλοφορούσε σαν ανέκδοτο στη Θεσσαλονίκη, πως γάμος ή κηδεία χωρίς την παρουσία του Πανίκα, θεωρείται ως μη γενόμενος. Ο άνθρωπος δεν πήγαινε απρόσκλητος, τους ήξερε όλους κι αν δεν γνώριζε προσωπικά τη νύφη, το γαμπρό ή τον πεθαμένο, είχε κονέ με κάποιον συγγενή.

Όλα τα παραπάνω, μας έμειναν ως κουσούρι, συνήθεια, διαλέγετε και παίρνετε. Το ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι ποτέ απρόσωπη πόλη, έχει και παρενέργειες.

Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα που ανέφερε ο Καίσαρης, χρήζουν επεξήγησης, εύκολο είναι να λες «οι μεν χρεώνουν στους δε», το χρέωμα είναι εύκολο, δωρεάν και δε δίνεις λογαριασμό σε κανέναν, ούτε πληρώνεις εφορία.

To θέμα είναι τι στέκει, τι στοιχειοθετείται και τι τεκμαίρεται από τα πραγματικά γεγονότα.

Για τους δανεικούς πχ, εννοείται πως δε μπορούν να μπουν στο ίδιο καλάθι αυτοί που πήραμε εμείς από τον Βγενόπουλο ή τον Βαρδινογιάννη παλιότερα, για τον Σαλπιγγίδη. Όταν γίνεται κάποια μεταγραφή, τα ανταλλάγματα ποικίλουν, από χρήμα, έμψυχα ανταλλάγματα, ενίοτε και τα δυο. Πρώτη φορά έχετε δει να γίνεται μεταγραφή και η πληρωμή να γίνεται και σε παίκτες και σε χρήμα; Αν είναι ενοχικό να παίρνεις παίκτες στο πλαίσιο πώλησης, τότε και το χρήμα που διακινείται, συνιστά δωροδοκία, έτσι δεν είναι;

Αυτοί με ποιο αντάλλαγμα πήραν πέντε (!!!) δανεικούς από τον Ολυμπιακό σε μια σεζόν και μάλιστα πληρωμένους; Μη μου πείτε για τους αντίστοιχους δικούς μας στον Ατρόμητο, ο Ατρόμητος ήταν η πρώτη ομάδα που μας πήρε Χ φέτος. Αυτοί έχουν ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φόρα, που πήραν βαθμό από το γαύρο.

Όσο για το περίφημο ματς του Αναστασιάδη, έχω εξηγήσει πολλές φορές πως σχολιάζουμε αγώνα, όχι αποτέλεσμα που μπορεί να ξεγελάει. Όσοι είδαν τον αγώνα, εντόπισαν κάτι ύποπτο, έχουν να παραθέσουν κάποια φάση, που σηκώνει συζήτηση;

Προηγήθηκε ο ΠΑΟΚ, έκανε μια ευκαιριάρα με Καραδήμο που η μπάλα έγλειψε το δοκάρι, άλλη μια με Σαπλιγγίδη και σε νεκρό χρόνο τελικά, το κέρδισε ο Παναθηναϊκός που καιγόταν για τη νίκη.

Υπόψιν πως αν δεν κέρδιζε ο βάζελος θα το έπαιρνε ο γαύρος, οπότε για τους βάζελους θα ήμασταν πουλημένοι στον Κόκκαλη, είδατε πόσο εύκολα γίνεσαι κινούμενο άλλοθι, για να καλύψεις την αποτυχία του άλλου;

Για την τιμή πώλησης Οικοδόμου και ειδικά Μελίσση στον Βγενόπουλο, δε φταίμε εμείς που ο συγχωρεμένος ήθελε να κάνει λεζάντα στους βάζελους και να το παίξει Κόκκαλης, σκορπώντας τα εκατομμύρια σαν αποτσίγαρα. Μήπως τα φράγκα που είχε σπρώξει για τον Κλέιτον ανταποκρινόταν στην αξία του παίκτη, ή μήπως παίζει κάτι ύποπτο μεταξύ ΠΑΟΚ- Αλ Ιτιχάντ, επειδή ο Πρίγιοβιτς που ακόμα δεν έχει σκοράρει, τους βγήκε ο κούκος αηδόνι;

Από την άλλη πλευρά, αυτά που επικαλούμαστε ότι πχ στο μπαράζ του Βόλου έστησαν τον πισινό τους στον Ολυμπιακό, δεν τα γέννησε η φαντασία μας, το έλεγαν οι ίδιοι οι οπαδοί του «ο Άρης», δεν τους ρίξαμε εμείς κάποια μομφή. Αυτοί έβριζαν τη διοίκηση τους και κυνηγούσαν τους παίκτες τους, αποκαλώντας τους, πουλημένους.

Ο Καίσαρης βεβαίως αναφορές έκανε, δεν υιοθέτησε τίποτα, το λάθος του ήταν πως έγραψε για το πρωτάθλημα του 85, πως «εκείνη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός, δεν ήταν τόσο καλός για να πάρει πρωτάθλημα».

Με παίκτες όπως ο Ζάετς, ο Σαραβάκος στα ντουζένια του, ο Ρότσα, ο Αντωνίου, ο Θ. Δημόπουλος, ο συγχωρεμένος ο Κυράστας και προπονητή Γκμοχ, εκείνη τη χρονιά είχε φτάσει στα ημιτελικά του C.L της εποχής, όπου είχε αποκλειστεί με ψιλοσφαγή από τη Λίβερπουλ! Πόσο καλύτερος έπρεπε να είναι;

Εκείνο ήταν το βασικό σημείο που είχε εκμεταλλευτεί ο ΠΑΟΚ, το ότι ο βασικός του ανταγωνιστής μέχρι τον Απρίλιο ζούσε και ανέπνεε, για να επαναλάβει τον άθλο του Γουέμπλει.

Σε επίπεδο αποτελεσμάτων, ο ΠΑΟΚ δεν πέτυχε δα κάτι τρομερό, είχε χάσει σε ΟΑΚΑ από γαύρο, Χαρίλαο και Ηράκλειο, έφερε Χ στη Δράμα με Δόξα και Πιερικό στην Κατερίνη, Χ με Ηρακλή και Απόλλωνα Αθηνών στην Τούμπα, όπως και με χαρτί. Καμμιά σχέση με φέτος δηλαδή, ούτε έστω με το 2009-10, της χρονιάς του Σπάθα.

Όσο για τα περί Κουλούρη, θα επαναλάβω αυτό που είχα πει όταν η αρσενική Δαμανάκη ο Ψαρριανός, είχε παπαγαλίσει τα ίδια.

Βρείτε μου μια φάση από εκείνο το πρωτάθλημα, στην οποία ευνοήθηκε ο ΠΑΟΚ!

Όχι αγώνα, φάση θέλω, έστω ανακοίνωση κατά της διαιτησίας, από ομάδα που αντιμετώπισε ο ΠΑΟΚ.

Δυστυχώς για εσάς, δεν υπάρχει ούτε για δείγμα!

Η αλήθεια είναι βέβαια πως με εξαίρεση το παιγνίδι με το γαύρο στο ΟΑΚΑ και στον Χαρίλαο με διαιτητή τον Κούτρη, ο ΠΑΟΚ δεν αντιμετώπισε διαιτητές που προσπάθησαν να του κόψουν βαθμούς, κάτι που εμπίπτει στη διαχρονική ΠΟΚεμον λογική που διαπιστώσαμε και φέτος και πέρσι.

Όταν ο ΠΑΟΚ δε σφαγιάζεται και σφυρίζεται 50/50, σημαίνει πως ευνοείται!

Κατά τα λοιπά, ονοματοδοσίες πρωταθλημάτων μπορούμε να κάνουμε κι εμείς, Μελισσανίδης (τζάμπα) είναι.

Το πρωτάθλημα του 1974 που πήρε ο Ολυμπιακός και χάσαμε τη μισή Κύπρο ήταν «το πρωτάθλημα των τουρκικών εισβολών ή το πρωτάθλημα του Αττίλα» για να ξεχαστεί η μισή Ελλάδα που είναι γαύροι, το αντίστοιχο του Παναθηναϊκού το 1996 όταν χάσαμε τα Ίμια ήταν «το πρωτάθλημα των Ιμίων και των γκρίζων ζωνών» για να ξεχαστεί η άλλη μισή Ελλάδα που είναι βάζελοι, αυτό του 1999 που παραδώσαμε τον Οτσαλάν και το πήρε ο Ολυμπιακός ήταν «πρωτάθλημα του Οτσαλάν ή των Κούρδων» και εκείνο του 2009 που πήρε ο Παναθηναϊκός και μπήκαμε στα μνημόνια «το πρωτάθλημα των μνημονίων»!

Τι νομίζετε δηλαδή, πως μόνο εσείς είστε οι ξυπνητζήδες της υπόθεσης;

Όσο για φέτος, είναι ξεκάθαρο πως όλα γίνονται για να αποχαυνωθεί ο λαός της Θεσσαλονίκης, ο ΠΑΟΚ παίρνει πρωτάθλημα, ο «ο Άρης» πήρε Χ στην Τούμπα κι η γριά κατάφερε να μείνει στη Β εθνική.

Ο καθένας έκανε τ΄όνειρό του πραγματικότητα κι είμαστε όλοι ικανοποιημένοι…