Όταν η θυγατρική, σου βάζει τα γυαλιά…

Την πιο αξιόπιστη αξιολόγηση στελεχών-προσώπων την κάνουν πάντα οι αντίπαλοι. Νόμος είναι αυτός!

Οι αντίπαλοι είναι αποστασιοποιημένοι από εσωτερικές κόντρες, ίντριγκες, συμπάθειες, αντιπάθειες κλπ και θέλοντας να αποφύγουν τους κινδύνους που πηγάζουν από τις ικανότητες των απέναντι, τους μετράνε καλύτερα, πιο ουδέτερα και καθαρά.

Μια δεκαετία πριν, κόκκινο πανί στον Πειραιά ήταν ο Πάμπλο Γκαρσία επειδή έκανε το εξής αντρίκειο κι αυτονόητο. Ανταπέδωσε μια αγκωνιά που έφαγε από τον Ντιόγκο, τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Οι γαύροι είχαν μάθει να κάνουν ότι γουστάρουν, να βουτάνε, να χτυπάνε, να κλωτσάνε, να τσαμπουκαλεύονται, χωρίς αντίδραση, μέχρι που βρέθηκαν απέναντι σε κάποιον που είχε μάθει αλλιώς. Όταν τα παιδιά της ηλικίας του έπαιζαν κρυφτό, ο Πάμπλο κυνηγούσε κροκόδειλους με σουγιά και μεταξύ μας, δεν ήταν τόσο τιμητικό, να βλέπεις Ντουντού και Ντιόγκο να προσπαθούν να αποφύγουν τον Ουρουγουανό, με κινήσεις μπαλαρίνας! Και μέσα στο σπίτι τους, μάλιστα…

Μετά ήρθε ο Ιβάν κι έπεσαν όλοι πάνω του, κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή πως είναι κίνδυνος για τα κεκτημένα. Δεν είχε μόνο χρήμα αλλά και πρόθεση να επενδύσει, αγύριστο κεφάλι, ακούραστος και τρομερά επίμονος, αν έβαζε κάτι στο μυαλό, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει πίσω.

Με τον Ιβάν δεν πρόκειται να ησυχάσουν πότε, ανάλογη αντιμετώπιση εισπράττει κι στενότερος συνεργάτης του, ο Μάκης Γκαγκάτσης, ούτε αυτό είναι τυχαίο. Πέραν του ότι ασχολείται με την καθημερινότητα της ΠΑΕ λόγω της αδυναμίας του Σαββίδη να βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, είναι αυτός που τρέχει όλα τα θέματα του ΠΑΟΚ στα κέντρα αποφάσεων, ΕΠΟ και λίγκα, εκεί που ο γαύρος είχε μάθει να λύνει και να δένει. Λογικό κι επόμενο λοιπόν, να βρίσκεται κι αυτός στο στόχαστρο.

Ο άλλος εχθρός της παρέας είναι ο Λουτσέσκου που ανέλαβε επ’ ώμου όλο το επικοινωνιακό βάρος της περσινής κλοπής. Το είχα εξηγήσει και παλιότερα πως ήταν δική του επιλογή, η επικοινωνιακή στρατηγική της ΠΑΕ δεν είναι επιθετική και πρόκειται για συνειδητή επιλογή, δεν είναι θέμα αδυναμίας.

Επιβεβαιώθηκε και χθες, σκεφτείτε τι θα είχε συμβεί αν ο Ολυμπιακός ισοφαριζόταν με γκολ οφσάιντ. Ή ακόμα κι αν ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει με άκυρο γκολ, οι αναρτήσεις περί εξυγίανσης, θα κρατούσαν μέχρι την Τσικνομπέμπτη κι αυτό ίσα ίσα για να προλάβουν τα ΠΟΚεμον να φάνε κοψίδια. Αμέσως μετά, το πάρτι θα συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς..

Είναι όμως ο χαρακτήρας του Ρουμάνου τέτοιος, ταυτίζεται με την ομάδα του, παθιάζεται μ΄αυτό που κάνει, είναι ασυμβίβαστος κι αυτό ενοχλεί.

Πέρσι βρέθηκε στο στόχαστρο επειδή έλεγε το προφανές, πως «το πρωτάθλημα εκλάπη από την ομάδα που μάζεψε τους περισσότερους βαθμούς στο χόρτο». Δε βρέθηκε ούτε ένας να του πει «λες ψέματα γι αυτόν και γι αυτόν το λόγο». Λοιδορίες και αναθεματισμούς εισέπραττε, πάγια τακτική των προπαγανδιστών που προσπαθούν να πλασάρουν ένα ψέμα, ως αλήθεια. Δεν απαντούν ποτέ επί της ουσίας, προσπαθούν με φωνασκίες να υπερκαλύψουν τη φωνή του άλλου. Βλέπετε, εκείνο που έπρεπε να περάσει προς τα έξω, ήταν πως το πρωτάθλημα κρίθηκε στην εισβολή του οπλοφόρου Ιβάν, κάτι απολύτως αναληθές, αφού ο λόγος της οριστικής διακοπής του αγώνα, ήταν η υποκριτική άρνηση της χάρτινης, να αγωνιστεί. Τα γελάκια των δήθεν τρομοκρατημένων, μαζί με το θέατρο του -για- Όσκαρ και τις σκανδαλώδεις δικαστικές αποφάσεις, έπρεπε να σβήσουν από το βιβλίο συμβάντων της χρονιάς.

Τι είπε χθες ο Λουτσέσκου λοιπόν και μπήκε πάλι στο στόχαστρο;

«Βρείτε μου ένα ματς στο πρωτάθλημα, που να το κέρδισα από λάθος απόφαση διαιτητή»!

Το πιο απλό θα ήταν, να του βρουν ένα ματς, να του το τρίψουν στη μούρη, κάνοντας τον ρεζίλι. Επειδή όμως το περσινό στο Αγρίνιο που βάλθηκαν να το βαφτίσουν μαϊμού αλλά για κακή τους τύχη δεν προκάλεσε αντιδράσεις ούτε από τους γηπεδούχους, στη βουτιά του Πρίγιο με την Τρίπολη υπήρχαν δυο αποβολές των φιλοξενούμενων που πνίγηκαν και στη Λαμία εκτός από το χέρι του Βιειρίνια υπήρχε ανύπαρκτη αποβολή του Κάνιας σε φάση που δεν ήταν ούτε φάουλ, συν την καρατιά του Μπαράλες στον Πασχαλάκη που έμεινε ατιμώρητη, άρα δεν υπήρχε τρόπος να τον βγάλουν ψεύτη, επιδόθηκαν στις πατροπαράδοτες τακτικές.

Απαξίωση, λοιδορία και φθηνιάρικη ειρωνεία.

Όταν με τελικό αποτέλεσμα την ισοπαλία, που προήλθε από γκολ οφσάιντ και μια μόλις τελική, το φιλοσοφημένο ποδοσφαιρικό συμπέρασμα είναι επιπέδου Γεωργίου speaking πως ο κόουτς Παντελής αγνώστων λοιπών στοιχείων πήρε την ταυτότητα του Λουτσέσκου, είναι ν΄αναρωτιέσαι πως μεταφράζεται το 3-0 επί του γαύρου, με τον ΠΑΟΚ, εκτός των τεμαχίων, να κάνει και πέντε καθαρές ευκαιρίες για γκολ. Καθαρές όμως, όχι τελικές όπου προσμετρώνται και τα σουτ στα περιστέρια.

Ο Ρουμάνος τότε, θα έπρεπε να έχει πάρει όχι μόνο την ταυτότητα, αλλά και το διαβατήριο του Μάρτινς, μαζί με το ποδήλατο, την τοστιέρα, το εξοχικό και την πεθερά του Πορτογάλου. Τότε όμως ήταν μια Κυριακή και πλησίαζε ο Άγιος Βαλεντίνος, που καιρός για βαθυστόχαστες αναλύσεις…

Κι επειδή, όπως αποδείχτηκε τόσο στην περίπτωση του πρώην τρομοκρατημένου Λυσσάνδρου όπου η μολότοφ δε συνιστούσε βιαιοπραγία, όσο στα περί καλύτερης ομάδας, αλλά στα περί πρωταθλήματος των Πρεσπών, πως όταν κατασκευάζεις ένα ψέμα είναι δεδομένο πως εσύ ο ίδιος θα πέσεις μέσα, φτάσαμε στο έσχατο σημείο αυτογελοιοποίησης, να πανηγυρίζει έξαλλα ο γαύρος το ιστορικό Χ του «ο Άρης» στην Τούμπα.

Η παραδοσιακή σχέση αγάπης των δυο συλλόγων είναι ένα δεδομένο βέβαια, όταν η θυγατρική σου όμως παίζει πολύ καλύτερα από σένα, παραδίδει μαθήματα πως παίρνουν αποτέλεσμα στην Τούμπα, βάζοντάς σου τα γυαλιά, αντί να πανηγυρίζεις, θα έπρεπε να ντρέπεσαι…

Διότι δε σε έκανε ρόμπα ένας αντίπαλος, ένας εχθρός, αλλά ένας κολλητός φίλος, στον οποίον μάλιστα έσπρωξες, κάθε ποδοσφαιρικό σαπάκι που σου περίσσευε…

ΥΓ. Αφού ο κόουτς Παντελής αγνώστων λοιπών στοιχείων κατάφερε αυτό που δεν μπόρεσε ο Μάρτινς και πήρε την ταυτότητα του Ρουμάνου, γιατί δεν τον κλείνουν από τώρα; Περιμένουν να το εμπεδώσουν στο μεταξύ τους παιγνίδι;

Παρεμπιπτόντως, ο κόουτς Παντελής αρνήθηκε να σχολιάσει χθες το οφσάιντ γκολ της ισοφάρισης, ενώ για στο πέναλτι του Πρίγιο, ήταν λαλίστατος.

Αντίθετα με τον προκλητικό Λουτσέσκου, που είχε παραδεχτεί πως το χέρι του Βιειρίνια, ήταν καθαρό πέναλτι. Αυτά, διότι τα πάσης φύσεως γεγονότα και όχι οι φωνασκίες, ούτε οι επιτηδευμένες Αγιογραφίες, είναι που καταξιώνουν και αναδεικνύουν τον πραγματικό χαρακτήρα και την ποιότητα του καθενός…