Το ποδόσφαιρο συμμετείχε στην εξέγερση του Δεκέμβρη

Τυχαίες δολοφονίες δεν υπάρχουν, όταν σηκώνεις το χέρι και πυροβολείς στην καρδιά ενός παιδιού, αυτό δεν μπορεί να έγινε τυχαία. Ούτε και εκείνο το Σάββατο, στις 6 Δεκέμβρη του 2008 έπεσε τυχαία νεκρός ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.

Κάθε χρόνο που περνά, η «δικαιολογία» ακούγεται όλο και πιο φρικτή: Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια; Πέταξαν στους αστυνομικούς μπουκάλια.

Γιατί αν πετάξεις μπουκάλι, δικαιούσαι σφαίρα. Γιατί τα Εξάρχεια είναι έγκλημα.

Η δολοφονία έγινε στην οδό Τσαμαδού, που λίγο μετά οι κάτοικοι μετονόμασαν σε Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Εκεί είναι και το στέκι της Original Εξαρχείων και κάθε χρόνο βγαίνει κι από ένα καινούριο πανό. Πλέον 9 Δεκέμβρηδες, 9 και τα πανό.

Αλλά, φυσικά, -και ευτυχώς- την εξέγερση δεν την υπερασπίστηκαν μόνο οι ΑΕΚτζήδες. Εκείνες τις μέρες λιώναμε τα πόδια μας ανάμεσα στα δακρυγόνα, την ώρα που τα γήπεδα γέμιζαν συνθήματα και οργή για τον άδικο θάνατο ενός παιδιού.

Κι αυτό ήταν εξίσου σημαντικό με τις πορείες μας στους δρόμους: Ήταν κομμάτι της ίδιας της εξέγερσης. Το μήνυμα που θα στείλει ένα πανό στο γήπεδο, το μήνυμα που στέλνουν οι οπαδοί κάθε χρόνο αυτομάτως μοιράζονται σε χιλιάδες άλλους: Σε εκείνον που δεν ξέρει και μαθαίνει στο γήπεδο, στο παιδί που θα διαβάσει τις λέξεις, στον φίλαθλο στην άλλη άκρη της χώρας ή του κόσμου.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Εκείνες, λοιπόν, τις ημέρες όλα, ακόμα και τα γήπεδα, ήταν σαν καζάνι που βράζει. Η οργή για την δολοφονία πέρασε από τους δρόμους στις κερκίδες κι έκτοτε, κάθε 6 Δεκέμβρη είναι σα να μην εγκαταλείπει ποτέ.