Άνευ σκούφου σας γλεντάμε και σας παρατάμε

Σε γενικές γραμμές δε μου αρέσει να είμαι μονοδιάστατος, υπάρχουν φορές που πειράζω, τρολάρω, πότε μιλάω σοβαρά και πότε κάνω πλάκα, ενίοτε παίζω και φουλ επίθεση, αναλόγως με την περίσταση.

Πριν από τους αγώνες, συνηθίζω να επικεντρώνομαι στο ποδόσφαιρο, αυτό που όλους μας ενώνει και μας δίνει χαρά.

Το έκανα πριν από όλα σχεδόν τα παιγνίδια, σημαντικά ή μη -φαινομενικά-.

Με τον «ο Άρης» μου φαίνεται δύσκολο, είναι τόσο αστείο το κλίμα που προσπαθούν να δημιουργήσουν, που οποιαδήποτε παρόμοια προσπάθεια, μοιάζει καταδικασμένη να πέσει στο κενό.

Μερικές δεκαετίες πριν, είχαμε ιδρύσει σύνδεσμο του ΠΑΟΚ στην Ανατολική Θεσσαλονίκη κι επειδή ως γνήσιοι Έλληνες πόσο δε ΠΑΟΚτσήδες, ήμασταν υποχρεωμένοι να βρίσκουμε αφορμές για να μαλώνουμε, είχαμε χωριστεί σε Λίβερπουλ-Μάντσεστερ και στον ελεύθερο χρόνο μας, παίζαμε ποδόσφαιρο. Το κλωτσίδι που έπεφτε, δεν είχε προηγούμενο…

Κέρδιζε η κανονική Λίβερπουλ την κανονική Μάντσεστερ στο Ολντ Τράφορντ και μας έλεγαν οι άλλοι «ερχόμαστε να πάρουμε εκδίκηση»! «Τέσσερα θα σας ρίξουμε» τους απαντούσαμε…

Πανομοιότυπη είναι η αντιμετώπιση της ομάδας της γειτονιάς «ερχόμαστε, θα σας σπάσουμε το αήττητο, θέλω τρία μπαλάκια» λέει ο ένας «δε θέλω να σταματήσουμε στα τρία» αποκρίνεται ο άλλος.

Μιλάμε για παιγνίδι μάλιστα που υπό κανονικές συνθήκες θα είχες πολλά να πεις και να αναλύσεις, αρκεί να θυμηθείς τον πρώτο αγώνα στον Χαρίλαο.

Ήταν με διαφορά το ωραιότερο παιγνίδι της χρονιάς κι όταν μιλάμε για παιγνίδι εννοούμε τη συνολική εικόνα. Για κάποιους μπορεί να ήταν το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, για τους γαύρους ίσως το δεύτερο ημίχρονο με το χαρτί, δε μιλάμε όμως για εμφάνιση ομάδας, αλλά για το όλο πακέτο. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχουν δυο ομάδες στο γήπεδο, όσο καλά κι αν παίζει η μια δεν αρκεί, αν η άλλη σέρνεται.

Το παιγνίδι στον Χαρίλαο είχε τρομερό σασπένς, προηγήθηκαν, ισοφαρίσαμε, έχασαν πέναλτι, καπάκι τους βάλαμε το δεύτερο κι όλα αυτά με τον αγώνα να έχει εξαιρετικό ρυθμό από την αρχή ως το τέλος. Μπορεί να μην έγιναν πολλές τελικές, ήταν από τις αναμετρήσεις πάντως που πραγματικά σε χόρταιναν.

Ο προπονητής τους μας φέρνει άσχημες αναμνήσεις, από το Νοέμβριο του 2017 μέχρι και σήμερα, ο ΠΑΟΚ έχει χάσει στο χόρτο μόλις έναν αγώνα, για το πρωτάθλημα! Ήταν πέρσι στην Τρίπολη, όταν ο κόουτς Παντελής αγνώστων λοιπών στοιχείων, ήταν στον Αστέρα.

Η ιδιαιτερότητα εκείνου αγώνα έχει να κάνει με το ότι ήταν παιγνίδι-σάντουιτς ανάμεσα στα δυο με κολάρο και χαρτί και την ομάδα σαφώς επηρεασμένη από όσα είχαν προηγηθεί με τον -για- Όσκαρ.

Μπορεί να μην αφορά το πολύ μακρινό παρελθόν, εκείνος ο ΠΑΟΚ όμως ακόμα κι αν έβγαζε φωτιές, δεν έχει σχέση με αυτόν του σήμερα, που είναι ακόμα πιο βελτιωμένος, σε σημείο να αναρωτιέσαι με ποιον τρόπο μπορεί να χάσει.

Μιλάμε για πρακτικό τρόπο, στη θεωρία όλα μπορούν να συμβούν.

Οι του «ο Άρης» σίγουρα δε θα παίξουν όπως η μαμά εταιρία τους, που ήρθε στην Τούμπα έχοντας καταναλώσει και η ίδια το σανό της καλύτερης ομάδας, με αποτέλεσμα να πνιγεί μέσα στο παραμύθι που η ίδια έπλασε.

Θα παίξει κλειστά, με στόχο να βγει στην κόντρα και τα σχετικά, αυτά όμως είναι σχέδια επί ΑΕΚ (χάρτου).

Αν ήταν τόσο απλό θα είχαν πάρει κι άλλοι αποτέλεσμα, ο ΠΑΟΚ έχει και το καλύτερο σύνολο και το καλύτερο υλικό, με διαφορά μάλιστα.

Πέρα από την ατομική ποιότητα, διαθέτει τρομερά κορμιά. Στον αγώνα του πρώτου γύρου, παίζαμε με Βαρέλα, Πρίγιο, Βέρνμπλουμ αθλητές που σε επίπεδο σωματικών διαπλάσεων έμοιαζαν με βουνά κι άλλοι είχαν το Σιώπη, του 1.62 με ανάταση και πάνω σε σκαμπό! Σε περίπτωση που επικρατήσει νεκρική σιγή την ώρα που τρέχει ο Ζαμπά, θα ακούσεις ποδοβολητά, μιλάμε για θηρίο τώρα, με τρομερό μυϊκό σύστημα.

Και σύστημα μπετόν αρμέ να παίξεις τον ΠΑΟΚ, υπάρχει ο Ολιβέιρα, ο Μπίσεσβαρ που με μια κάθετη σε τρυπάνε χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, ο Ακπόμ που παίζει ιδανικά με πλάτη στον αντίπαλο.

Δεν υπάρχει συνταγή λοιπόν, ο ΠΑΟΚ είναι απρόβλεπτος, από πλάγια, από τον άξονα, από στημένα, από παντού κινδυνεύεις.

Αυτά είναι πάνω κάτω τα δεδομένα, ο ΠΑΟΚ σε κάθε επίπεδο έχει ξεφύγει κατά πολύ,  ακόμα και από τους άμεσους ανταγωνιστές. Αντιπάλους σαν τον «ο Άρης» τους δίνει τη δέουσα προσοχή όπως σε κάθε αντίπαλο, σε αμιγώς αγωνιστικό επίπεδο όμως δεν υπάρχουν στο οπτικό πεδίο του.

Θα μπει μέσα να παίξει αυτό που ξέρει για να κερδίσει, οι άλλοι ας βλέπουν οπτασίες και οράματα με σπασίματα αήττητου και τετράμπαλα, δικαίωμα τους.

Απλώς θέλουμε να τελειώσει και το αυριανό για να ησυχάσουμε από τον πονοκέφαλο που μας προκαλούν με τα «ερχόμαστε» και τις λοιπές μεγαλοστομίες τους, στο πλαίσιο του αυνανισμού, του αγαπημένου τους σπορ δηλαδή, πριν τις μεταξύ μας αναμετρήσεις! Εξ΄ου και οι λογής-λογής φαντασιώσεις…

Στα δικά μας μάτια θα έχουν πάντα μέγεθος κουνουπιού, που μπορεί να μη σε αφήσει να κοιμηθείς ένα βράδυ από τη ζάλη που θα σου προκαλέσει, παραμένει κουνούπι πάντως.

Και δυο φορές το χρόνο, όποτε τυχαίνει να βρίσκονται στην κατηγορία που δεν ανήκουν και τους βρίσκουμε στο διάβα μας, θα τους τραγουδάμε «άνευ σκούφου σας γλεντάμε και σας παρατάμε»

Γιατί μπορεί ο σκούφος του Λουτσέσκου να έγινε viral, οι παίκτες όμως δε φοράνε!

Ούτε στο πάνω, ούτε στο κάτω κεφάλι…