Αυτήν την άμυνα δεν θέλουν όλοι;

Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός θέλει να παίζει μόνον… επίθεση είναι σαφές ότι η άμυνά του θα μπαίνει με την παραμικρή αφορμή στο απόσπασμα της κριτικής.

Προφανώς και υπάρχει η σχετική ευθύνη, όμως η ανασταλτική συμπεριφορά της κάθε ομάδας δεν εξαρτάται μόνον από την απόδοση της τετράδας που βρίσκεται μπροστά από τον τερματοφύλακα, αλλά έχει να κάνει με τη συνολική προσέγγιση στο παιχνίδι. Εδώ και… δεκαετίες ολόκληρες ακούμε και διαβάζουμε για τα «κενά στην άμυνα» που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός, λες και δεν παίζουν οι αντίπαλοι και βρίσκεται μόνος του στο γήπεδο.

Κανείς δεν θυμάται βέβαια το λάθος του επιθετικού, όταν χάσει μία ευκαιρία για να κάνει όπως πρέπει τη δουλειά του και το μάτι όλων πέφτει στον αμυντικό που θα χάσει τον αντίπαλό του ή τον τερματοφύλακα, όταν δεν θα αντιδράσει σωστά. Λογικό είναι να συμβαίνει αυτό έως ένα βαθμό, όμως μήπως είναι διαφορετική η πραγματικότητα;

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά; Από αυτήν την άμυνα με τα… κενά έχουν προκύψει παίκτες όπως ο Κώστας Μανωλάς και ο Παναγιώτης Ρέτσος οι οποίοι συνεχίζουν την καριέρα τους σε Ιταλία και Γερμανία και αν προσθέσουμε τα χρήματα που δόθηκαν για τη μετακίνησή τους (κοντά στα 37 εκατομμύρια ευρώ), τότε θα καταλάβουμε αρκετά πράγματα…

Έπειτα, σε αυτήν την άμυνα του Ολυμπιακού υπάρχουν παίκτες για τους οποίους έχουν κάνει πολλά ταξίδια οι σκάουτερ από συλλόγους του εξωτερικού. Τον προηγούμενο μήνα η ηγεσία των ερυθρόλευκων απέρριψε πρόταση για τον Σισέ με προσφορά δεν θα άφηνε περιθώρια για δεύτερη σκέψη σε κάποιες άλλες ομάδες, ενώ συχνά πυκνά έχουν γίνει αναφορές για το ενδιαφέρον που υπάρχει και για τους Ομάρ Ελαμπντελαουί και Λεονάρντο Κούτρη.

Να μην τα βλέπουν οι πιο ειδικοί από τον καθένα αυτά τα «κενά» στην άμυνα του Ολυμπιακού και να θέλουν να εντάξουν στην ομάδα τους τρεις από τους τέσσερις παίκτες που συγκροτούν (υπό κανονικές συνθήκες) την ερυθρόλευκη οπισθοφυλακή;  Και γιατί δεν υπάρχει ενδιαφέρον για κάποιους παίκτες που συνθέτουν τις «συμπαγείς» αμυντικές γραμμές των άλλων;

Όταν όμως ο Ολυμπιακός παίζει την περισσότερη ώρα του αγώνα στο μισό γήπεδο του αντιπάλου κι αυτό συμβαίνει ακόμη και στα ματς με τους ανταγωνιστές του, τότε είναι λογικό να ανεβαίνει ψηλά και η άμυνά του. Να δημιουργούνται χώροι και να προκύπτει η «ανοιχτή θάλασσα» που δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εφαρμόσει την «κόντρα μπάλα».

Συνεπώς, είναι σαφές ότι για να αποκτήσει μεγαλύτερη ασφάλεια ο Ολυμπιακός και να διεκδικεί προκρίσεις με αντιπάλους σαν την Ντιναμό Κιέβου θα πρέπει να προσαρμοστεί σε άλλου τύπου τακτική μέσα στο τερέν. Κι όσο δεν το κάνει, θα αντιμετωπίζει προβλήματα, όμως τόσα χρόνια αυτή η ομάδα αρνήθηκε-και εξακολουθεί να αρνείται-να αλλάξει τον προσανατολισμό της.

Για αυτό έχανε κάποτε σε εκτός έδρας παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ στο 85’, όταν άλλοι θα προστάτευαν το (ισόπαλο) αποτέλεσμα. αλλά ακριβώς και για αυτόν το λόγο έχει φτάσει στις 44 κατακτήσεις πρωταθλημάτων, όσα δεν μετράνε όλοι οι άλλοι μαζί σε αυτήν τη χώρα…