Ολυμπιακός-«ο Άρης»! Εδώ υπάρχει ένας έρωτας, μεγάλος...

Λευτέρης Δούκας 21.02.2019-19:03

Εγκαίνια, λιοντάρια και αρνάκια, Χρηστίδης, φιλικά, μπαράζ του Βόλου φυσικά, δανεικοί, δανεικά, ιστορίες για αγρίους και άγριους εραστές...

Μια εβδομάδα πριν που ήταν η γιορτή των ερωτευμένων, ομολογώ πως βιάστηκα γράφοντας ένα σαλιάρικο κείμενο-ύμνο στο δυνατότερο συναίσθημα μου υπάρχει. Love is danger, love is pleasure, love is pure the only treasure.

Θα ήταν πιο παραστατικό, αν επικεντρωνόμουν στο πιο διαχρονικό και παθιασμένο love story της ιστορίας, ανάμεσα σε Ολυμπιακό και «ο Άρης». Οι έρωτες αργά ή γρήγορα πεθαίνουν, στην περίπτωση μας μιλάμε για φλόγα που δε σβήνει ποτέ.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά όπως λέμε, αφού ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που επέλεξε η ομάδα της γειτονιάς, για να εγκαινιάσει το γήπεδο που αγωνίζεται μέχρι σήμερα. Όλοι έτσι κάνουμε, όταν εγκαινιάζουμε δικό μας χώρο, προσκαλούμε φίλους και κολλητούς, να μας τιμήσουν με την παρουσία τους..

Το πρωτάθλημα της σεζόν 1972-73 ήταν από τα πιο αμφίρροπα, το διαπιστώνει εύκολα κάποιος αρκεί να δει την τελική κατάταξη. Πρωταθλητής ο Ολυμπιακός με δυο βαθμούς απόσταση από τον ΠΑΟΚ και τρίτος ο Παναθηναϊκός στο -12 που είχε χάσει όμως τρεις αγώνες στα χαρτιά. Κάπου στα μέσα του πρωταθλήματος κι ενώ ο ΠΑΟΚ προηγούνταν στη βαθμολογία, ο Ολυμπιακός έδινε κρίσιμο αγώνα στον Χαρίλαο, όπου η νίκη ήταν επιτακτική. Το πέρασμα του από τη Θεσσαλονίκη έμεινε στην ιστορία, για την ευκολία με την οποία ήρθε. «Λιοντάρια και αρνάκια» ήταν ο τίτλος της εφημερίδας Θεσσαλονίκη, που δεν ήταν ποτέ θετικά διακείμενη στον ΠΑΟΚ.

Πριν από εκείνο το παιγνίδι, εγκαινιάστηκαν τα γραφεία συνδέσμου του Ολυμπιακού στη Θεσσαλονίκη παρουσία του Ν. Γουλανδρή και σύνδεσμο του Άρη -δεν είχε γίνει ακόμα «ο Άρης»- , να στέλνει ανθοδέσμη. Πολλοί φίλοι της ομάδας επίσης έδωσαν το παρών, φορώντας διακριτικά χωρίς να αισθάνονται καμμία ντροπή, ενώ ανάλογη ήταν και η υποδοχή.

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού τους καλωσόρισαν τραγουδώντας την επιτυχία της εποχής «Μαρία με τα κίτρινα ποιον αγαπάς καλύτερα, τον άντρα σου ή το γείτονα». Άντρας τους ο Ολυμπιακός και γείτονας ο ΠΑΟΚ, που ήταν ο βασικός τους αντίπαλος στην κούρσα του πρωταθλήματος! Τον ποιον αγαπούσαν καλύτερα, φάνηκε λίγες ώρες μετά, στο γήπεδο, αν και το πιο σημαντικό είναι πως δεν τους χάλασε που τους αποκαλούσαν Μαρίες! Ίσως να τους άρεσε, κιόλας…

Την επόμενη χρονιά, οι δυο ερωτευμένοι οδηγούσαν χέρι-χέρι την κούρσα του πρωταθλήματος, με τον Ολυμπιακό να περνάει από τον Χαρίλαο, με το εμφατικό 2-4! «Έξις δευτέρα φύσις» όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, με τους γηπεδούχους να βγάζουν κάρτα τον τερματοφύλακα και σημαία τους Νίκο Χρηστίδη, που έγινε αλλαγή στο 65, μόλις έφαγε το 3ο. Ήταν το κύκνειο άσμα του Χρηστίδη που συνοδεύτηκε από σχετικό χαμό, όταν απάντησε με ανακοίνωση στην ανακοίνωση της διοίκησης της ομάδας του, που άφηνε υπονοούμενα για την απόδοσή του. Έτσι είναι, δε γίνεται οι παίκτες ν΄αναλαμβάνουν τέτοιες πρωτοβουλίες, χωρίς την έγκριση της διοίκησης, όπως είχε γίνει δυο χρόνια πριν.

Κάτι που επαναλήφθηκε 5 χρόνια μετά στο περίφημο μπαράζ του Βόλου, όταν ξεπούλησαν την μοναδική τους ελπίδα να πάρουν επιτέλους ένα πρωτάθλημα. Πρωταθλήματα έχουν κατακτήσει βέβαια τα χρόνια που δεν διεξάγονταν πρωταθλήματα (!!!) αφού δεν είχε θεσμοθετηθεί εθνικό πρωτάθλημα αλλά Πανελλήνια τουρνουά, ας μην το κάνουμε θέμα όμως.

Στο μπαράζ του Βόλου λοιπόν, που με αυτό ως αφορμή βγήκε το σύνθημα «όλο κι όλο ένα μπαράζ στο Βόλο, την ιστορία γράφετε σκουλήκια με τον κ@λο», οι σύνδεσμοι της ομάδας έβγαλαν κοινή ανακοίνωση, «πουλήσατε το όραμα μας, αλλά περισσότερο από όλα πουλήσατε την πίστη μας».

Το ότι η διοίκηση τους είχε δώσει εισιτήρια στον Ολυμπιακό με αποτέλεσμα το γήπεδο να είναι σχεδόν εξ΄ολοκλήρου ερυθρόλευκο, ήταν το λιγότερο.

Εκείνα που έγιναν στο χόρτο, ήταν ακόμα πιο ντροπιαστικά.

Έχοντας την καλύτερη ομάδα της ιστορίας τους, στο πρώτο ημίχρονο έδειχναν κατά πολύ ανώτεροι του Ολυμπιακού, στην επανάληψη εμφανίστηκαν ματιασμένοι, δεν υπήρχαν πουθενά στο γήπεδο.

Χαρακτηριστικό είναι το ρεπορτάζ της εφημερίδας Φως, που ενώ θα είχε κάθε λόγο να εξυμνήσει τους παίκτες του Ολυμπιακού, κάρφωσε άθελα τους αντιπάλους. Ο «χωρίς χαφ Ολυμπιακός, με τον βραδύ και στατικό Άλστρομ, τον φιλότιμο και τίποτα περισσότερο Κρητικόπουλο κι έναν Γαλάκο μόνο στην ουσία, κατάφερε να κερδίσει τον τελικό πρωταθλήματος»

Γίνονται αυτά; Γίνονται, αρκεί οι αντίπαλοι να παίζουν για σένα…

Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, μετά το μπαράζ του Βόλου, όχι ένας, ούτε δυο, ούτε τρεις αλλά τέσσερις (!!!) από τους στυλοβάτες εκείνης της ομάδας, Πάλλας, Σεμερτζίδης, Ζήνδρος και Ζελελίδης, συνέχισαν την καριέρα τους στον Ολυμπιακό.

Το ότι στο μπαράζ του Βόλου στήθηκαν για να χάσουν, δεν προκύπτει από εικασίες, φήμες, καφενειακές κουβέντες και διαδόσεις αντιπάλων, καθώς αποτελούσε μομφή των ίδιων των οπαδών της ομάδας, πολλοί εκ των οποίων έκοψαν το γήπεδο από τότε.

Ο ποδοσφαιριστής που είχαν στοχοποιήσει μεταξύ άλλων ήταν ο Γιώργος Φοιρός, γι αυτό και δύο χρόνια μετά όταν έκλεισε 12ετία, το γήπεδο σειόταν από το σύνθημα «δώστε @ρχίδι@ στο Φοιρό», καθώς τον θεωρούσαν ως εκ των κορυφαίων του Ολυμπιακού στο μπαράζ.

Δείτε πόσο περιγραφικό είναι ρεπορτάζ της εποχής «ο Φοιρός μάρκαρε τον Κρητικόπουλο που ήταν έτοιμος να σεντράρει, του πήρε τη μπάλα κι έκανε αυτό που ήθελε να κάνει κι ο Κρητικόπουλος! Σέντρα στην περιοχή της ομάδας του, που βρήκε το Γαλάκο !!!!!!!»

Ήταν η ταφόπλακα τους ως ομάδα, ενώ μέχρι τότε είχαν μια δυναμική και συγκαταλέγονταν στους ισχυρούς, μετά το μπαράζ τους πήρε η κάτω βόλτα και η μόνη τους διέξοδος ήταν να βρίζουν τον ΠΑΟΚ! Όσο περισσότερο μαράζωναν, τόσο μεγάλωνε το μίσος τους, λες κι έπρεπε να μικρύνουμε κι εμείς, για να έχουν ανταγωνισμό.

Από όλη αυτή την ιστορία με το μπαράζ που στην πραγματικότητα τους εξαφάνισε από το χάρτη, εκείνο που δίδαξαν στις επόμενες γενιές τους ήταν το γνωστό πανό, που ο χαρακτηρισμός του Ολυμπιακού ως «εντιμότατο» σωματείο, μαρτυρά και το ειρωνικό των προθέσεων.

Τίποτα περισσότερο δε θυμούνται από εκείνο το μπαράζ, οι Μαρίες με τα κίτρινα!

Έπεσαν από την τσουλήθρα λοιπόν και χρόνο με το χρόνο συρρικνωνόταν ολοένα και περισσότερο, μέχρι που ήρθε ο πρώτος υποβιβασμός κι έκτοτε, κατάντησαν ομάδα τελεφερίκ.

Κάπου στο μεσοδιάστημα και πριν το βάπτισμα του πυρός στη Β εθνική πάντως, το ερωτευμένο ζευγαράκι κοντραρίστηκε για το κύπελλο Ελλάδας, με τον προπονητή του Ολυμπιακού Αντώνη Γεωργιάδη να επισημαίνει στη συνέντευξη τύπου μετά το παιγνίδι, πως «ο Ολυμπιακός συνετέλεσε στην ευρωστία του Άρη -δεν είχε γίνει ακόμα «ο Άρης»- με το φιλικό, αφού όλες οι εισπράξεις δόθηκαν σε αυτούς!!!».

Οι παριστάμενοι έμειναν άφωνοι, το καλοκαίρι είχε γίνει φιλικό μεταξύ των δυο ομάδων -όχι πως τα κανονικά ήταν…εχθρικά- και όλοι πίστευαν πως οι εισπράξεις μοιράζονται στη μέση, όπως ήταν το σύνηθες.

Τα επόμενα χρόνια που η δυναμική τους έγινε ένα με το πάτωμα, τα αντικείμενα των συναλλαγών ήταν διαφορετικά, το 2013 ήρθε από το λιμάνι μια καραβιά δανεικών (Τάτος, Διαμαντάκος, Ζαραδούκας) για να ενισχύσουν την ομάδα στη μάχη που έδινε για παραμονή και να μη χαθεί η ψήφος στη Λίγκα. Κάτι ανάλογο συνέβη και φέτος με Σιώπη, Μαρτίνεθ, Φέτφα, άσχετα αν το έκαναν πιο διακριτικά και τους παρουσίασαν ως ελεύθερους. Εκτός αν πιστεύει κάποιος πως ο μπατίρης μπακάλης που χρωστά μεροκάματα στους υπαλλήλους του, θα πλήρωνε κοντά στα 2εκ, όσα είναι τα συμβόλαια των προαναφερθέντων μαζί με την εφορία.

Σε γενικές γραμμές, όποια ζευγάρια ομάδων κι αν επιλέξεις θα βρεις κοινούς παίκτες, έτσι είναι η μοίρα των αθλητών.

Στην περίπτωση Ολυμπιακού και του «ο Άρης» πάντως χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, Πάλλας, Σεμερτζίδης, Ζελελίδης, Ζήνδρος, Κατεργιαννάκης, Γιαννιώτας, Αβράαμ, Ηλίας Σαββίδης, Μαυρογενίδης, Τσιαντάκης, Χαβίτο, Ίβιτς, Τάτος, Πασσαλής, Καστίγιο, Σηφάκης, Μενδρινός, Κουλουχέρης, Τζιμπούρ, Ζαραδούκας, Σιώπης, Κωφίδης, Μαρτίνεθ, Φετφατζίδης..

Και στο μπάσκετ δεν πάνε πίσω, Βεζένκοβ, Παπανικολάου, Μπράουν, Ντάνστον, Σλούκας, Τσαϊρέλης, Μπόγρης, Αθηναίου, Ουότερς, Στακ, εσχάτως ο Τολιόπουλος.

Λες και υπάρχει κάτι πιο ισχυρό κι από μαγνήτη, που τραβάει τη μια πλευρά στην άλλη και τούμπαλιν. Τα εξηγήσαμε αυτά όμως τη μέρα των ερωτευμένων, πως η δύναμη του έρωτα, είναι ανίκητη.

Κι αν τα ονόματα που διαβάσατε σας θυμίζουν λίγα ή πολλά, η έκπληξη έρχεται από πιο «ηχηρή» και ακριβή -τηρουμένων των αναλογιών- μεταγραφή, που έγινε μόλις το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο Ολυμπιακός έναντι 300 χιλ ευρω (!!!), απέκτησε από τον «ο Άρης» κάποιον Κλιγγόπουλο.

Αρχικά μπορούσες να υποθέσεις πως οι σκάουτερς του γαύρου ανακάλυψαν κελεπούρι, αν και ο παίκτης προερχόταν από την Β ομάδα του νεοφώτιστου. Όχι αυτή της Β εθνικής, μη μπερδεύεστε, μιλάμε για τη Β ομάδα, αυτής που αγωνιζόταν στη Β.

Μόλις ολοκληρώθηκε το μεταγραφικό μπαμ, η νέα ομάδα του παίκτη πρότεινε στην πρώην να τον παραχωρήσει ως δανεικό -συμβαίνουν και τέτοια μεταξύ τους-, με την πρώην όμως να αρνείται και τον παίκτη να καταλήγει στον Αιγινιακό.

Έπειτα από ένα παραγωγικό 6μηνο όπου ο παίκτης δικαίωσε το ντόρο που προκλήθηκε γύρω από το όνομά του έχοντας δυο (!!!) συμμετοχές, συνέχισε την καριέρα του στη θρυλική Θύελλα Καμαρίου.

Έτσι για να μαθαίνετε πόσο ανώδυνα, αθόρυβα και κυρίως νομότυπα, μπορούν να μεταφερθούν χρήματα από μια εταιρία στην άλλη και να εμπεδώσετε πως κάθε σχέση μπορεί να μείνει ζωντανή στο διηνεκές, αρκεί να υπάρχει έρωτας!

Έρωτας που διακόπηκε την περίοδο που ο Νικόλας Πατέρας ήταν στο τιμόνι του Παναθηναϊκού και από την ΠΑΕ Ολυμπιακός είχε βγει το ιστορικό για τον Κόντη, «η Φιλιππινέζα του Πατέρα».