Πρόλαβε να διορθώσει στο ημίχρονο…

Στην Τούμπα η λανθασμένη επιλογή ήταν η συμμετοχή του -χωρίς ανασταλτικές ικανότητες στη μεσαία γραμμή- Νάτχο και οι συνέπειές της φανερώθηκαν αμέσως στο χορτάρι, ενώ όταν έγιναν οι διορθωτικές παρεμβάσεις, στην ανάπαυλα, ήταν πλέον αργά! Στο Καραϊσκάκη ήταν η επιλογή έλλειψης δεξιού μπακ με παραγωγικές ικανότητες (του Τοροσίδη) και η επιμονή της χρησιμοποίησης εκεί του άκρως φιλότιμου και ικανότατου, αλλά ως στόπερ, Μεριά! Ωστόσο, όταν έγιναν οι διορθωτικές παρεμβάσεις στην ανάπαυλα, ΔΕΝ ήταν πλέον αργά, καθώς η ΑΕΚ είχε σπαταλήσει την ευκαιρία να πάει στα αποδυτήρια με μεγαλύτερο του 1-0 προβάδισμα…

Η τακτοποίηση του σχήματος του Ολυμπιακού από τον Μαρτίνς έφερε και την «κανονικότητα» στο β’ ημίχρονο, καθώς οι «ερυθρόλευκοι» βρήκαν την γνώριμη εντός έδρας ορθολογική τους ανάπτυξη (όλο το πλάτος, πέραν του άξονα) και επιβεβαίωσαν τη φετινή ανωτερότητά τους έναντι των πρωταθλητών, αξιοποιώντας και την δεδομένη «αχίλλειο πτέρνα» της Ενωσης, που εξ αρχής (θα) ήταν πίσω αριστερά, έπειτα από τον τραυματισμό του Χουλτ, την αναγκαστική μετατόπιση του Μπακάκη και τις μη καλύψεις του από τον Μάνταλο…

Βέβαια, για να γραφτεί η ιστορία του 4-1 χρειάστηκαν να εμφανιστούν -εκατέρωθεν- όλες οι καταγεγραμμένες κατά τη διάρκεια τηες σεζόν αδυναμίες ποδοσφαιριστών και προπονητών: Πέραν της (προσωρινής) αστοχίας του Πορτογάλου τεχνικού, η επιπολαιότητα π.χ. που διακρίνει τους οπισθοφύλακες των Πειραιωτών (έτσι έγινε το 0-1, έτσι λίγο έλειψε -ο Σα το αποσόβησε δις- να δεχθούν κι άλλο), η έλλειψη ενέργειας των «κιτρινόμαυρων» όταν το ρολόι των αγώνων κοντοζυγώνει στο 70′ και η γνωστή αδυναμία του Χιμένεθ να παρέμβει δραστικά όταν το ματς «τσακίζει» (με το ελαφρυντικό ότι τούτη την ομάδα μόλις την βρήκε, δεν είναι δική του)…

Κι ακριβώς, λόγω των καταγεγραμμένων (πολλάκις) αδυναμιών, εξακολουθούν να παραμένουν ως ερωτηματικά μπόλικες λεπτομέρειες που επηρεάζουν την αγωνιστική εικόνα και των δύο! Ενδεικτικά: Γιατί π.χ., το δίδυμο των στόπερ του Ολυμπιακού δεν ξεκινάει από τον Μεριά (ο οποίος αποδεδειγμένα κουβαλάει και καλύτερα τη μπάλα ως τη μεσαία γραμμή, ενώ έχει και ορθότερες μεταβιβάσεις); Γιατί π.χ., τέτοια επιμονή στη συνύπαρξη των Μάνταλου και Λιβάγια, όταν εμφανώς ο καθείς τους θεωρεί εαυτόν «ζευγάρι αχώριστο» με τη μπάλα και η αγωνιστική τους νοοτροπία ολοένα και χειροτερεύει;

Συμπερασματικά: Οσο διατηρούνταν οι λανθασμένες επιλογές του Μαρτίνς σε συνδυασμό με τα επίπεδα φυσικής κατάστασης και πρέσινγκ της ΑΕΚ, ο σγώνας έγερνε εμφατικά προς την Ενωση (κι αν τυχόν δεν σπαταλούσε τις ευκαιρίες, ίσως να μην επανέρχονταν οι «ερυθρόλευκοι» από το 0-2). Μόλις τακτοποιήθηκαν οι γηπεδούχοι (και οι Σιμόες – Αλεφ άρχισαν να σκάνε) το γήπεδο έγειρε. Κι εκεί, αντίστοιχη παρέμβαση/βοήθεια από τον Χιμένεθ δεν υπήρξε -ο Κρίστισιτς, παραδόξως, δεν μπήκε ποτέ…