Όσα χρόνια κι αν περνάνε, εμείς «ω-ω-ω Μπάνε-Μπάνε»

Αν και γνωρίζω πως δεν κουβαλάω τις προδιαγραφές ώστε η άποψη μου να θεωρηθεί ως αντικειμενική, έχω την αίσθηση πως η συντριπτική πλειοψηφία των ουδέτερων παρατηρητών του σημερινού τελικού στο μπάσκετ σήμερα, ήταν με τον ΠΑΟΚ.

Εξαίρεση βέβαια οι οπαδοί του «ο Άρης», που θα υποστήριζαν ακόμα και μικτή Τούρκων και Σκοπιανών και πιθανότατα να αποκαλούσαν το σημερινό τρόπαιο αν το κατακτούσαμε, ως κύπελλο των Πρεσπών. Τώρα που το σήκωσε ο Παναθηναϊκός ήταν ένα κανονικό κύπελλο όπως όλα τα προηγούμενα και το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο άλλωστε αφού βεβαιώθηκαν πως δεν το χάνουμε, το βάφτισαν…

Οι λόγοι για την προτίμηση στον ΠΑΟΚ ποικίλουν, για τους γαύρους πχ σημαντικό ρόλο έπαιξαν όσα συνέβησαν μερικές μέρες πριν στον ημιτελικό, η ορμέμφυτη αντιπάθεια στο πράσινο χρώμα που κορυφώθηκε την προηγούμενη Τετάρτη στο ΟΑΚΑ, τους έφερε έστω και ανεπαίσθητα μισό κλικ πιο κοντά στον ΠΑΟΚ. Το ίδιο θα συνέβαινε όποιος κι αν ήταν στη θέση μας και αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό.

Σε τέτοιες περιπτώσεις επίσης, είναι νόμος πως οι «μη άμεσα ενδιαφερόμενοι» είναι πάντα με τον πιο αδύναμο, το αουτσάιντερ, εκείνον που έχει τις λιγότερες πιθανότητες.
Ο ισχυρός προκαλεί πάντα αντιπάθειες αφενός, ο ουδέτερος ενδιαφέρεται κυρίως να απολαύσει ένα ωραίο κι ενδιαφέρον παιγνίδι αφετέρου.
Ενδεχόμενη επικράτηση του λιγότερο ισχυρού δημιουργεί τις προϋποθέσεις αγώνα με σασπένς, σε αντίθετη περίπτωση το πιθανότερο είναι να παρακολουθήσεις μια βαρετή αναμέτρηση όπου το φαβορί θα κάνει περίπατο.

Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν, για το σημερινό ΠΑΟΚ που ήταν συγκλονιστικός και κατέθεσε κάθε ικμάδα σωματικής και πνευματικής δύναμης, για να πραγματοποιήσει αυτό που έμοιαζε υπερβατικό.

Πάνω απ΄όλα όμως, ο λόγος που ο ΠΑΟΚ συγκέντρωνε τις προτιμήσεις της μάζας σήμερα, ήταν ο Μπάνε.
Από τότε που μεσουρανούσε στα παρκέ, μαγνήτιζε τα πλήθη, κατά έναν ανεξήγητο φαινομενικά λόγο.
Ο Μπάνε δεν έπαιζε στον Άρη, την ομάδα που έκανε τους περισσότερους Έλληνες να αγαπήσουν το μπάσκετ, ώστε εμμέσως να ταυτιστούν και μαζί του.
Δεν ήταν ποτέ αθλητής-φαινόμενο όπως ο Γκάλης, δεν ήταν ούτε καν Στογιάκοβιτς, ακόμα και στον ΠΑΟΚ έχουμε δει παίκτες που ως μπασκετικές αξίες, ήταν υψηλότερες από εκείνον.

Κι όμως, από τότε ασκούσε μια ανυπέρβλητη γοητεία στο μπασκετικό κοινό.

Ούτε που θυμάμαι πόσους ανθρώπους έχω γνωρίσει που μου είπαν πως «έγινα ΠΑΟΚ λόγω του Μπάνε».

Μιλάμε για εποχές που η οπαδική αντιπαράθεση χτυπούσε κόκκινο, τα μίση και τα πάθη βρίσκονταν σε έξαρση. Κι όμως ο Μπάνε, αν και ταυτίστηκε με μια και μοναδική ομάδα κι έχει κάνει ουκ ολίγες κηδείες στους αντιπάλους, μπορεί να πάει σε οποιοδήποτε γήπεδο και να εισπράξει αποδοχή και θαυμασμό.

Μερικά χρόνια πριν, έδωσε το παρόν σε παιγνίδι προς τιμήν του Γκάλη, κάτι σποραδικές αποδοκιμασίες που ακούστηκαν αρχικά, θάφτηκαν στις αποδοκιμασίες της πλειοψηφίας που αποδοκίμασε όσους τον αποδοκίμασαν και αποθεώθηκε από ένα κοινό, που τον έβλεπε ανέκαθεν ως εχθρό και στην καλύτερη, αντίπαλο..

Ως χαρακτήρας κυρίως κουβαλούσε όλο το πακέτο που τον έκανε να ξεχωρίζει, ζούσε για το μπάσκετ και μόνο. Αυτό υπηρετούσε, όλα τα υπόλοιπα, χρήμα, δόξα, προσωπική καταξίωση, προβολή, αντιπαλότητες, δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με τον ψυχισμό του.

Άπειρες οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου με τον κόσμο του ΠΑΟΚ να τον αποθεώνει μετατρέποντας τον σε αντικείμενο λατρείας, δεν τον θυμάμαι ούτε μια φορά ωστόσο να ανταποδίδει, να φιλάει τη φανέλα, να χτυπάει το έμβλημα στο στήθος, να κάνει γενικότερα κάτι από τα καραγκιοζιλίκια ή μη, που έχει ανάγκη ο κόσμος για να αποθεώσει.
Δεν υπήρχε ούτε υποψία λαϊκισμού πάνω του, γιατί απλά δεν το χρειαζόταν, όσα έκανε ήταν υπεραρκετά, δεν είχε ανάγκη για υποκατάστατα, για εκείνον μιλούσαν οι πράξεις του κάθε φορά που πατούσε το παρκέ.

Αποκορύφωμα ήταν η ανάληψη της προεδρίας της ΚΑΕ, δεν το έχει κάνει κάποιος συνάδελφός του.

Στο ποδόσφαιρο αντίθετα το έχουμε δει, ο Ντέμης, ο Ζαγοράκης, ο Μαχλάς έβαλαν πλάτη για τις ομάδες τους. Το ποδόσφαιρο βλέπετε δεν έχασε ποτέ την αίγλη του και για τους πρώην αθλητές ήταν η ιδανική διέξοδος, ώστε να συνεχίσουν ν΄ασχολούνται με αυτό που έμαθαν να ζουν.

Στο μπάσκετ είναι αλλιώς, ειδικά για όσους έχουν ζήσει το άθλημα στα δοξασμένα χρόνια του Μπάνε, η ενασχόληση με τα μπασκετικά του σήμερα, αποτελεί το σίγουρο δρόμο προς την κατάθλιψη. Καλύτερα να αποσυρθείς σε φάρμα εκτρέφοντας βουβάλια ή πάπιες, παρά να εμπλακείς με ένα άθλημα που ασχολούνται μόνο ο Σκουντής κι ο Κογκαλίδης…
Ειδικά σε ομάδα, που χωρίς επενδυτή και στον ήλιο μοίρα, είναι καταδικασμένη να υπάρχει απλώς για να υπάρχει. Για έναν άνθρωπο με τον ψυχισμό του Μπάνε, αυτό ισοδυναμεί με αργό θάνατο και το γνώριζε εκ των προτέρων.

Αφιερώθηκε όμως και πάλεψε για το άθλημα πάνω απ’ όλα και την ομάδα που αγαπά..

Για όλους τους παραπάνω λόγους κι επειδή αυτή είναι η τελευταία του χρονιά στον προεδρικό θώκο, θα ήταν το ιδανικό επιμύθιο της 20ετούς θητείας του στο σύλλογο, που υπηρέτησε ως αθλητής, διοικητικός παράγοντας αλλά και προπονητής.

Αν το έβλεπε έτσι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης, φανταστείτε πόσο το θέλαμε εμείς, για το δικό μας τοτέμ.
Στους πρώτους μήνες του to10.gr, τη μέρα των γενεθλίων του Μπάνε, είχα αφιερώσει αυτό το κείμενο, για εκείνον.Χρόνια πολλά Μπάνε, σ’ ευχαριστούμε γιατί υπάρχεις.

Λίγες ώρες μετά, επικοινώνησε μαζί μου φίλος, λέγοντάς «καλά τα έγραψες, αλλά ήταν λάθος που το έκανες τέτοια μέρα! Ο Μπάνε είναι ιδέα κι οι ιδέες δεν έχουν ημερομηνία γέννησης…»

ΥΓ. Το ξεκίνημα του αγώνα ομολογώ πως με τρόμαξε, μου θύμισε το πρόσφατο ποδοσφαιρικό ντέρμπι με το γαύρο που οι φιλοξενούμενοι δε μπορούσαν να πατήσουν περιοχή, αντίθετα με εμάς που κόβαμε βόλτες όποτε θέλαμε. Το ζωγραφιστό έμοιαζε με ναρκοπέδιο και δείχναμε νευρικοί, αναμενόμενο μέχρι κάποιου βαθμού.
Σε εκείνο το σημείο μέτρησα δυο φάουλ υπέρ του Τέπιτς και του Γκος που δε θα τα βλέπαμε σε κανονικό αγώνα, μάλλον κι οι διαιτητές σκέφτηκαν πως όπως πάμε θα χάσουμε με 300 πόντους διαφορά και είπαν να δώσουν ένα χεράκι..

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η αντίδραση της ομάδας ήταν συγκλονιστική και θύμισε στους κάπως παλιότερους πως φάγαμε την ένεση με τον ΠΑΟΚ, αφού η προσπάθεια και μόνο, το γεγονός πως δεν παραδίδαμε ποτέ τα όπλα και καταφέρναμε για σηκωθούμε όρθιοι και να παλέψουμε όσες φορές κι αν πέφταμε, μας έκανε να λατρέψουμε περισσότερο την ομάδα.
Στο τέλος κι εκεί που χρειάστηκε πάντως, οι διαιτητές έβαλαν το χεράκι τους, ας μην το χαλάσουμε όμως, πόσο δε όταν σύμφωνα με όσα έχουμε ζήσει παλιότερα στο μπάσκετ, αυτά ισοδυναμούν με πταίσματα. Εκείνο που προέχει είναι ότι είδαμε ένα εξαιρετικό παιγνίδι…