Εργασιακός Μεσαίωνας

Εδώ και μέρες κυκλοφορεί στα δημοσιογραφικά γραφεία η «πληροφορία» ότι η Δόξα Λευκάδας σκοπεύει να διώξει τον Νίκο Λιακόπουλο. Έναν παίκτη που ποτέ δεν έδωσε την παραμικρή αφορμή, τόσα χρόνια που παίζει μπάσκετ. Κι αυτό το γράφω «καταχρηστικά» γιατί και να είχε δώσει αφορμές, δεν σημαίνει ότι καθένας μπορεί να παίζει με την… επαγγελματική του υπόσταση.

Δεν γνωρίζω -κι εν προκειμένω δεν με ενδιαφέρει- αν αυτή η σκέψη (ελπίζω να είναι μόνο σκέψη και να μην γίνει πράξη) έχει να κάνει με το κακό αγωνιστικό αποτέλεσμα της ομάδας, σ’ ένα ματς που ο Λιακόπουλος χρησιμοποιήθηκε 18 λεπτά. Για όσους δεν ασχολούνται επισταμένως με το μπάσκετ, ο έμπειρος περιφερειακός πήγε το καλοκαίρι ως σούπερ σταρ στη Λευκάδα.

Τα τελευταία χρόνια έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις με τον Κολοσσό (ήταν πρώτος Έλληνας σκόρερ στη «μεγάλη» κατηγορία), είχε εξαιρετικές σεζόν με Ελευσίνα και Κηφισιά και δύο συνεχόμενες ανόδους από την Α2 στην Α1, συνδυασμένες με την παρουσία του Φάρου στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, όντας ο ηγέτης της ομάδας του Κερατσινίου.

Όλα αυτά τα γράφω «καταχρηστικά», γιατί θα μπορούσε ο Λιακόπουλος να είναι ένας μετρίως μέτριος παίκτης. Αν, όμως, αυτός -με την πορεία και τις επιτυχίες που κουβαλά- βρίσκεται στον… αέρα, τι μπορεί να συμβεί με όλους τους υπόλοιπους;

Κάνουμε τον συνήγορο του διαβόλου: Δεν δικαιούται ένα σωματείο να απαλλαγεί από έναν παίκτη, που θεωρεί ότι δεν θα βοηθήσει περαιτέρω την ομάδα; Η απάντηση είναι μονολεκτική: ΟΧΙ!

Θα μπορούσε, αν μπορούσε ο Νίκος Λιακόπουλος να φύγει από τη Λευκάδα και να πάει σε άλλη ομάδα της Α2, της Α1, της Β’ εθνικής. Όπου έβρισκε, βρε αδερφέ. Μόνο που δεν επιτρέπεται, παρά μόνο στην Α1, υπό συνθήκες και περιορισμούς.

Στην ουσία, ο Λιακόπουλος είναι έρμαιο των διαθέσεων του σωματείου, σ’ έναν ιδιότυπο εργασιακό μεσαίωνα, που αφήνει τους παίκτες μετέωρους και τα σωματεία να έχουν το… μαχαίρι και το καρπούζι. Ακόμα κι αν θελήσει να διεκδικήσει τα χρήματά του, θα δικαιωθεί μετά από χρόνια, αν υπάρχει το σωματείο, θα βρει (ενδεχομένως) μια άλλη διοίκηση, που θα παζαρεύει καθώς «δεν ήμασταν εμείς τότε».

Ακόμα κι έτσι θα πάρει τα οφειλόμενα, αλλά όχι τη ζημιά που θα έχει υποστεί η καριέρα του, από τη στιγμή που δεν έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί αλλού, να αποδείξει ότι αξίζει, να έχει τη δυνατότητα της επιλογής.

Ή θα πρέπει να επιβάλλεται στα σωματεία η τήρηση των συμφωνιών, ή θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα οι παίκτες να μετακινηθούν, από τη στιγμή που οι εργοδότες τους αποφασίζουν να τους απολύσουν. Απλά πράγματα.

Ο εργασιακός Μεσαίωνας πρέπει να σταματήσει κι αναρωτιέμαι αν ο ΠΣΑΚ υφίσταται, αν διεκδικεί, ή αν έχει παραδοθεί στην ΕΟΚ, αφήνοντας τους παίκτες έκθετους. Γιατί αν αυτό συμβαίνει με ένα παιδί σαν τον Λιακόπουλο, τι συμβαίνει σε πιο… αφανείς παίκτες;