Love is danger, love is pleasure, love is pure the only treasure

Θυμάμαι κάποτε συνέντευξη του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, που μιλώντας για τη σημερινή γιορτή των ερωτευμένων, είχε πει πως σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, η μέρα των ερωτευμένων γιορταζόταν χθες, 13 Φεβρουαρίου.

Μικρή σημασία έχει, η Παγκοσμιοποίηση κάθε γιορτής άλλωστε, συνιστά και τον εξευτελισμό της..
Έτσι συμβαίνει με κάθε τι που εμπορευματοποιείται, μιλάμε για το πιο αγνό συναίσθημα που υπάρχει, το οποίο πρέπει με το ζόρι να ντυθεί με ροζ κορδελίτσες και να ολοκληρωθεί με ένα ρομαντικό δείπνο υπό το φως των κεριών. Έτσι, για να δουλέψει η αγορά…

Αν κυκλοφορούσε προς πώληση κάνα τυποποιημένο στιχάκι για να απαγγείλουμε στην καλή μας, θα το καταναλώναμε επίσης. Πάρτε παράδειγμα εμένα που μαζί με λουλούδια σήμερα, της είπα «σε βλέπω και καρδιοχτυπώ, με κυριεύει τρέλα, θα είμαστε αχώριστοι σαν Κρέσπο με Βαρέλα».

Εναλλακτικά σκέφτηκα και το «βαρέθηκα τα γεμιστά, έλεος με τη γκρίνια, βγάλε σκασμό να ξαναδώ, το γκολ του Βιειρίνια…»

Αυτό το τελευταίο δεν το πρόλαβα, απ΄όσο κατάλαβα της τηλεφώνησε ένας πρώην της ενδιάμεσα, αν και είμαι σίγουρος που πάλι σε μένα θα γυρίσει, που να βρει τόσο ερωτισμό…

Μια και πιάσαμε την καλλιτεχνική διάσταση του θέματος, δεν είναι τυχαίο πως η μουσική που αποτελεί την μαζικότερη και παραγωγικότερη έκφραση συναισθημάτων, είναι αυτή που εξυμνεί κατά βάσει τον έρωτα.

Αν δεν υπήρχε η Καζαντζίδης που με τα άσματα για την ξενιτιά έριξε το μ.ο, θα μιλούσαμε για το απόλυτο ρεκόρ.

Τρισεκατομμύρια νότες κι άλλοι τόσοι στίχοι, για να εξυμνήσουν το πιο ακαταμάχητο συναίσθημα που υπάρχει. Το ανίκητο στη μάχη, όπως το περιέγραφε ο Σοφοκλής.

Είναι τόσο όμορφο που θες να το ζεις συνέχεια, ακόμα κι αν σχεδόν πάντα σε απογοητεύει, σε εκνευρίζει, σου αφήνει στο τέλος μια δυσάρεστη αίσθηση.

Μόνο με τον έρωτα ισχύει αυτό, αν ποτέ έχεις άσχημη εμπειρία με αεροπλάνο ίσως να μην ξαναμπείς ποτέ ξανά, αν ένα φαγητό σου δημιουργήσει πρόβλημα, θα το αποφεύγεις.

Το αντίθετο συμβαίνει στον έρωτα, αν και σχεδόν πάντα ξέρεις την κατάληξη, θες να τον γεύεσαι ξανά και ξανά. Δεν είναι ότι δεν γνωρίζεις το σύνηθες φινάλε, απλώς είσαι τόσο τυφλωμένος που αρνείσαι να το δεις.

Εκεί ακριβώς συνίσταται η ομορφιά του, είναι όπως η ζωή που ενώ τα δυσάρεστα είναι πολλαπλάσια από τα ευχάριστα και ξέρεις πως κάποια στιγμή ακολουθεί ο θάνατος, εντούτοις θες να ρουφήξεις κάθε στιγμή της.

Χωρίς νερό ο άνθρωπος αντέχει μερικές ημέρες, χωρίς φαγητό ίσως εβδομάδες, χωρίς έρωτα ούτε λεπτό.

Γι αυτό και πάντα ψάχνει με το μυαλό του να δημιουργήσει έναν έρωτα, ας είναι κάποιο πρόσωπο που αντίκρισε τυχαία στο δρόμο, ας είναι αποκύημα της φαντασίας.

Απελπισμένος και δυστυχισμένος δεν είναι αυτός που δεν βρίσκει ανταπόκριση, αλλά εκείνος που δεν έχει κάποιον για να εξωτερικεύσει έστω και νοερά, τον έρωτά του.

Κι ας μην είναι μαζί του, ας μην ανταποκρίνεται, αρκεί όμως να υπάρχει κάποιος-α μέσα στο μυαλό, έστω σαν σκιά ή και ανάμνηση.

Η μεταφυσική διάσταση του έρωτα άλλωστε, προκύπτει από το ότι οι πιο έντονοι και δυνατοί, είναι οι ανεκπλήρωτοι, αυτοί που χάλασαν για έναν εγωισμό, για ένα γινάτι.

Κι ενώ στην καθημερινότητα μας αναζητούμε το τέλειο, το ιδανικό, το πλήρες, στον έρωτα, οι ανεκπλήρωτοι είναι εκείνοι που μας βασανίζουν περισσότερο, αφήνοντας πληγές που δε σβήνουν ποτέ.

Είναι ο έρωτας που μπορεί να συναντήσεις μετά από χρόνια, να έχεις κάνει στο μεταξύ οικογένεια, παιδιά, όντας πραγματικά ευτυχισμένος και μόνο στη θέα του να νιώσεις εκείνον τον περίεργο παραλυτικό κόμπο στο λαιμό.

Το είχε περιγράψει ιδανικά ο Όσκαρ Ουάιλντ, πως αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.

Ίσως γιατί ο έρωτας σε τελική είναι θαυμασμός, απαραίτητη προϋπόθεση για να ερωτευτούμε κάποιον είναι να τον θαυμάζουμε.

Και συνήθως, ερωτευόμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είναι, ή θα θέλαμε να είναι κι όταν με την πάροδο του χρόνου διαπιστώνουμε πως δεν είναι έτσι, τα πάντα σβήνουν.

Και στους ανεκπλήρωτους, μένεις πάντα με την αίσθηση του ειδώλου…

Κάπως έτσι καταλήγουμε σε ότι πιο καταστροφικό για τον έρωτα, στην απόπειρα να δώσεις αληθινή υπόσταση στο είδωλο που αρχικά είχες φανταστεί. Προσπαθείς με το ζόρι να κάνεις τον άλλον όπως θέλεις εσύ, ενώ η ουσία του έρωτα είναι η αποδοχή του άλλου όπως είναι, αλλιώς δεν ερωτευόμαστε τον άλλον, αλλά τον εαυτό μας, θέλοντας να ταιριάξουμε τον άλλον στο δικό μας καλούπι..

Όντας από τη φύση του ο έρωτας συνυφασμένος με ελευθερία, (συναισθημάτων, έκφρασης) κλπ, οτιδήποτε δημιουργεί υποψία σκλαβιάς, τον καθιστά θνησιγενή…

Ίσως αν μαζί με την γιορτή των ερωτευμένων υπήρχε και αντίστοιχη των χωρισμένων ή των μαλωμένων, να το φιλοσοφούσαμε καλύτερα.

Για φινάλε, ειδικά για σήμερα, θα την δω Καίσαρης. Αμέτρητα τραγούδια έχουν υμνήσει τον έρωτα, ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός στίχος όμως είναι το «love is the light scaring darkness away» και καπάκι «love is danger, love is pleasure, love is pure, the only treasure», όταν οι Frankie Goes To Hollywood, τραγούδησαν το The Power Of Love.

ΥΓ. Το χρώμα που συμβολίζει τον έρωτα είναι το κόκκινο, αυτό συμβολίζει το πάθος άλλωστε. Προσοχή όμως μετά τα τελευταία με τον -για- Όσκαρ και το χθεσινό στο μπάσκετ μην πέσετε σε Ολυμπιακό, μπορεί να λείψετε για μερικά λεπτά και όταν επιστρέψετε να έχει φύγει…

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει