Ο μπασκετικός ΠΑΟΚ, είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τη χαρά που πήρα, βλέποντας το μπασκετικό ΠΑΟΚ να προκρίνεται στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας.

Μπορεί το τμήμα μπάσκετ να το έχουμε εγκαταλείψει, θα έχει ωστόσο πάντα περίοπτη θέση στις καρδιές μας.

Είναι δύσκολο να αφιερώνεσαι σε μια ομάδα χωρίς υψηλούς στόχους, που στην πραγματικότητα αναπνέει με μηχανική υποστήριξη και υπάρχει για να υπάρχει. Και μιλάμε για ιστορία που τραβάει κοντά δυο δεκαετίες, όχι για ένα διάστημα ύφεσης, μια μεταβατική περίοδο, που θα μπορούσες να πεις πως θα παρέλθει.

Το μπάσκετ γενικότερα έχει απαξιωθεί ως άθλημα, η δημοτικότητά του έχει καταβαραθρωθεί και το μόνο κίνητρο για να μαζέψει κόσμο, είναι η προοπτική διακρίσεων.

Χωρίς τη στοιχειώδη οικονομική άνεση, είσαι καταδικασμένος όχι ομάδα να μη μπορείς να κάνεις αλλά να μην προλαβαίνεις να δεθείς έστω με κάποιον παίκτη, αφού όσοι καλοί περάσουν και αναδειχτούν στον ΠΑΟΚ, θα βρουν καλύτερα συμβόλαια την επόμενη χρονιά.

Στο ποδόσφαιρο ας πούμε, η μισή εντεκάδα του ΠΑΟΚ σήμερα κοντεύει μισή δεκαετία στην Τούμπα, τους αντιλαμβάνεσαι σα δικά σου παιδιά, το ίδιο κι εκείνοι.

Βλέπεις πως πανηγυρίζει ο Βαρέλα και οι αντιδράσεις του δεν απέχουν από κάποιον συνδεσμίτη που θα του έδινες φανέλα.

Το μπάσκετ ήταν αυτό που μας κράτησε όρθιους τα πέτρινα χρόνια, μας έδωσε όραμα, αφορμές για να συσπειρωνόμαστε και να ταξιδεύουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά, ήταν το τμήμα που γαντζωθήκαμε πάνω του, όταν το ποδόσφαιρο έμπαινε σε φάση παρατεταμένης παρακμής.

Υπάρχει και ο Μπάνε βεβαίως, που είναι κάτι περισσότερο από έναν πρώην αθλητή που τίμησε τη φανέλα. Για εμάς, ο Μπάνε είναι θεότητα…

Μπήκε μπροστά όταν η ομάδα ήταν λίγο πριν τη διάλυση, χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι, ούτε λεφτά θα έβγαζε, ούτε θα κέρδιζε σε αναγνωρισιμότητα.

Ίσα ίσα γνωρίζοντας και ο ίδιος κάποια από τα κουσούρια μας, όπως η αχαριστία, σίγουρα θα είχε κατά νου πως κινδύνευε να χάσει την υστεροφημία του.

Παρά λίγο να δοκιμάσει και αυτό το πικρό ποτήρι, από τους πολλούς μυαλοπώληδες που χωρίς να έχουν επίγνωση του αυτονόητου, τον εγκαλούσαν είτε επειδή η ομάδα δεν περπατούσε, είτε επειδή έμπαινε μέσα, λες και υπήρχε κάποιος μαγικός τρόπος να φτιάξεις καλή ομάδα, πληρώνοντας με φιλιά.

Όσο χαίρομαι για τον ΠΑΟΚ λοιπόν, άλλα τόσο χαίρομαι για τον Μπάνε που σχεδόν μετά από μια δεκαετία, ήρθε η στιγμή να χαμογελάσει κι εκείνος…

Μαζί του κι ο Magic, όπως κι ο κόουτς, που τράβηξε τα πάνδεινα, από τον κόσμο, επειδή ήταν αδερφός του δημοσιογράφου…

Ο ΠΑΟΚ προκρίθηκε σε έναν τελικό, όπου οι ελπίδες του είναι ελάχιστες, για όλους τους παραπάνω λόγους όμως, το πανηγυρίζουμε με το παραπάνω. Χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο.

Γιατί αν και ανέκαθεν ήμασταν ποδοσφαιρικοί, το τμήμα μπάσκετ ήταν αυτό που μας επέτρεψε να ερωτοτροπούμε και να γουστάρουμε, γιατί υπάρχει εκεί ο Μπάνε που είναι το δικό μας τοτέμ!
Τώρα που το καλοσκέφτομαι πάντως, γιατί να είναι ελάχιστες οι ελπίδες μας ακόμα και για κατάκτηση του τίτλου, αν ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη ομάδα στο ποδόσφαιρο επειδή κέρδιζε τη Λάρισα και τον Λεβαδειακό, εμείς γιατί να μην έχουμε στο μπάσκετ που περάσαμε περίπατο από την Κύμη;