Τιμή & δόξα στον Big Mac, τζιτζιφιόγκε! Που θα μας κάνεις μαθήματα

Δεν ξέρω αν μπορώ να το ονομάσω νοσταλγία, η λέξη άλλωστε συνδέεται πάντα με ευχάριστες αναμνήσεις. Πείτε το θύμηση, ενστικτώδη απόπειρα για να μην αφήσεις τον εαυτό σου να βυθιστεί στη λήθη…

Χθες πάντως, λίγο μετά το τρίτο παστέλι του Ακπόμ, το βλέμμα μου καρφώθηκε στο σημείο που βρισκόμουν πέρσι στο αντίστοιχο παιγνίδι. Τη λες και επετειακή ματιά, σε 2 εβδομάδες συμπληρώνεται ένας χρόνος.

Αν και οι πάντες γύρω μου ήταν χαμογελαστοί και η ατμόσφαιρα πανηγυρική, κάπου εκεί σκοτείνιασαν όλα και από το μυαλό πέρασαν σαν αστραπή όσα ζήσαμε πέρσι.

Να με συμπαθάτε που δε μπορώ να ξεχάσω, είναι κάτι που υπερβαίνει τις δυνάμεις μου. Για να είμαι ειλικρινής και να μπορούσα, δε θα το επέτρεπα στον εαυτό μου.

Κάπου εκεί λοιπόν στα κρύα τσιμέντα μιας θύρας, να περιμένω μαζί με χιλιάδες ακόμα υπό βροχή, να δούμε ένα κανονικό παιγνίδι πρωταθλήματος πανηγυρίζοντας μια νίκη, που θα μας έφερνε πιο κοντά στο πρωτάθλημα, ως πρωτοπόροι που ήμασταν τότε. Τίποτα περισσότερο, από αυτό που επιζητούν εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι που συρρέουν στα γήπεδα ολόκληρου του πλανήτη.
Με τις ομάδες να έχουν βγει στο γήπεδο και περιμένοντας την έναρξη, κάποια στιγμή διαπιστώνουμε πως συμβαίνει ένα μικρό μπάχαλο, χωρίς να είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τι ακριβώς.

Κάτι γινόταν όμως, κόσμος πηγαινοερχόταν μέσα στη φυσούνα, ενώ το ματς θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει. Πήρα τηλ φίλο ΠΑΟΚτσή που ζει Αθήνα, βλέποντας το παιγνίδι από την τηλεόραση, κάτι παραπάνω θα ήξερε. Μόλις με ενημέρωσε για τον θανάσιμο «τραυματισμό» του -για- Όσκαρ, δεν περίμενα περισσότερα από μερικά λεπτά και αποχώρησα από το γήπεδο.

Ίσως ήμουν ο πρώτος που έφυγε εκείνη τη μέρα, το είχα γράψει μάλιστα πως ο γαύρος δε θα έρθει για να αγωνιστεί, αλλά για να βρει αφορμή να το διακόψει και να το πάρει στα χαρτιά.
Ήρθα σπίτι άνοιξα τηλεόραση ώστε να έχω μια βασική εικόνα πριν στείλω κείμενο στο to10.gr και είδα τον ρεπόρτερ της NOVA που έκανε ρεπορτάζ γαύρου, να λέει πως «όπως μας ενημέρωσαν οι άνθρωποι της ομάδας έξω από τα αποδυτήρια, ο προπονητής έχει τραύμα κάτω από το μάτι…»

Καπάκι είδα τον Κυρ Κυρ να καταφέρεται με δηλώσεις του κατά των φιλοξενούμενων, που δε σεβάστηκαν τόσο κόσμο.

Ποιον να σεβαστούν ρε Κυρ Κυρ, τους εαυτούς τους και το ποδόσφαιρο δε σεβάστηκαν, θα το έκαναν για τους αντιπάλους;

Για να ακριβολογώ πάντως, σεβάστηκαν τους εαυτούς τους, μαζί με το ποδόσφαιρο όπως το κατάντησαν, όπως και τον κόσμο τους. Όταν επί σειρά ετών πανηγύριζαν κάλπικες νίκες και τίτλους που κέρδιζαν με βουτιές, ήταν αυτό ακριβώς που είχαν μάθει να κάνουν…

Δυο εβδομάδες μετά ήρθε η άλλη σιγανοπαπαδιά, πρωτοστατώντας στη μεγαλύτερη θεατρική παράσταση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ιστορίας. Έφαγε κανονικό γκολ, το ακύρωσε επειδή δε μπορούσε να κερδίσει και στη συνέχεια αρνήθηκε να επιστρέψει, για να αγωνιστεί. Ήθελε να μάθει την τελεσίδικη απόφαση Κομίνη, αν ο τελευταίος επέμενε κάνοντας τους τη χάρη, ούτε θα είχαν κρυώσει και ως δια μαγείας θα είχαν ξεπεράσει και τον ανυπέρβλητο φόβο από μια φωτογραφία, όπως είχαμε ενημερωθεί δια στόματος Κονέ.

Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τα ατελείωτα πηγαδάκια, όπου πάνω από μια οθόνη κινητού, όλοι αναρωτιόταν «που είναι το οφσάιντ γ@μώ την τρέλα μου», γαρνιρισμένη από την εικόνα του Κομίνη και του Ποντίκη να δείχνουν απευθείας σέντρα.

Σημειώστε πως παρά το ότι οι αντίπαλοι πρωταγωνίστησαν σε οφθαλμοφανές θέατρο και στην ουσία μας έκλεψαν εν ψυχρώ μέσα στο σπίτι μας, δεν πειράχτηκε ούτε τρίχα τους, ήρθαν όπως ακριβώς έφυγαν, αν και σε άλλες εποχές ίσως τους έψαχνε η Νικολούλη φυτεμένους στο χόρτο…

Αφορμή για τα παραπάνω, ήταν μια ατάκα του Τσάρτα χθες στο Open, που εγκάλεσε τον Λουτσέσκου αποκαλώντας τον εμμονικό, επειδή σε κάθε ευκαιρία αναφερόταν στα της περσινής κλοπής.
Βάλτε το καλά μέσα στο μυαλό σας, το φετινό δεν έχει σχέση με το περσινό, καμιά πρωτιά, κανένα πρωτάθλημα, ή ρεκόρ, καμιά κατάσταση ευδαιμονίας, δεν πρόκειται να διαγράψει όσα συνέβησαν πέρσι.

Τώρα να ρωτήσεις τον Λουτσέσκου αλλά και οποιοδήποτε στέλεχος, ή και φίλο της ομάδας, τα ίδια θα σου πει, πως ήταν κλοπή! Δε γίνεται να ξεχάσουμε, αν ντρέπεστε που το μνημονεύουμε, είναι δικό σας πρόβλημα, γιατί απλά ήταν δική σας επιλογή να φύγετε σαν τους κλέφτες..

Ειδικά για τον Ρουμάνο και τους παίκτες του, που δεν τους έκλεψαν μόνο το πρωτάθλημα, τους έκλεψαν τον ιδρώτα και την προσπάθεια μιας χρονιάς, δεν είναι τόσο απλό να ματώνεις, να προσπαθείς, να είσαι ο καλύτερος και να σε κλέβουν εν ψυχρώ.

Όσο αναπνέεις θα το θυμάσαι, γιατί απλά ήταν η δική σου καθαρή και παλικαρίσια προσπάθεια, ήταν οι κόποι μιας χρονιάς, που εκλάπησαν από υποτιθέμενους συναδέλφους.

Εμμονικός είναι ο Λουτσέσκου που κάνει το αυτονόητο λοιπόν αναφερόμενος σε γεγονότα, αυτό που θα έκανε κάθε θύμα κλοπής! Δεν είναι εμμονικοί ωστόσο οι κλέφτες, που επιμένουν όχι μόνο να μην παραδέχονται την κλοπή, αλλά προσπαθούν να βγουν από πάνω, κάνοντας και υποδείξεις με προτεταμένο το δάχτυλο.

Όσο και να θέλετε, ούτε θα ξεχάσουμε, ούτε θα πάψουμε να στιγματίζουμε τη διπλή κλοπή του αιώνα.

Οι τιμωρίες σας θα είναι ατελείωτες, ασταμάτητες και συνεχείς, το ότι οι δυο πρωταγωνιστές του περσινού θεάτρου τίθενται αντιμέτωποι την Κυριακή με έπαθλο μια θέση στα προκριματικά, είναι πρώτης τάξεως δείγμα.

Η δήθεν πρωταθλήτρια από τη μια, με την ομάδα που σύμφωνα με τον Τοροσίδη, πρέπει να ντρέπεται που έχει στόχο να κρατήσει το δεύτερη θέση.

Έτσι συμβαίνει όμως, όταν δε ντράπηκε κανείς εκεί μέσα για την περσινή μεθόδευση, το αντικείμενο της ντροπής, θα είναι πιο εμφατικό και προσβλητικό.

Όσο για σένα Τσάρτα, η ντροπή που σου αξίζει είναι πολλαπλάσια, όταν εγκαλείς κάποιον επαγγελματία, που διαμαρτύρεται επειδή τον έκλεψαν τα φιλαράκια σου.

Τα χρόνια που ήσουν εσύ επαγγελματίας, δεν δάνειζες ούτε τον πυρετό σου, προσφυγή κατά της ίδιας του της ομάδας έκανες, ζητώντας όχι μόνο δεδουλευμένα αλλά και μη δεδουλευμένα.

Με ποιο ηθικό ανάστημα ζητάς από κάποιον, να μην υπερασπίζεται έστω, τη δική του αλήθεια, τα δικά του κεκτημένα;

Για να σε πληρώσω με το ίδιο νόμισμα, τιμή και δόξα στον Μάκη Ψωμιάδη και λίγα σου έκανε.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Τράβα παραπέρα λοιπόν που θα μας κάνεις και μαθήματα! Φραγκοφονιά, τζιτζιφιόγκε…