Καλώς τα παιδιά, καλώς τα…

Εμελλε τώρα να δικαιωθεί κι ας έχουν περάσει 15 χρόνια από εκείνον τον Γενάρη που ο Αλέφαντος, ραδιοφωνικά στον Μύρτσο, είχε πει το περιβόητο «καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0» (πάλι Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ ήταν τότε, όμως, στη Ριζούπολη και είχε τελειώσει 2-1 υπέρ του δικέφαλου -με ανατροπή κιόλας)! Ο «τελικός» του πρωταθλήματος ουσιαστικά δεν διεξήχθη, οι απολύτως συγκεντρωμένοι και συνειδητοποιημένοι Θεσσαλονικείς καθάρισαν τους Πειραιώτες πριν συμπληρωθεί 20λεπτο -εκμεταλλευόμενοι την λάθος επιλογή του «ερυθρόλευκου» προπονητή με τον Νάτχο για τη στελέχωση της μεσαίας γραμμής- και είναι πρωταθλητές…

Ο Μαρτίνς, υπό την πίεση του «μόνο νίκη», ρίσκαρε αλόγιστα, καθώς ο Ισραηλινός χαφ δεν διακρίνεται για τις ανασταλτικές του ικανότητες, παρά μόνο για τις παραγωγικές σε συνθήκες κατοχής! Πόσο μάλιστα όταν απέναντί του είχε «σκυλιά του πολέμου» όπως οι Μαουρίτσιο, Σάκχοφ (και ο Ελ Καντουρί που συνεπικουρούσε συγκλίνοντας)! Καμία ομάδα, που σε τέτοιο ματς στην Τούμπα θα παρέτασε στη μεσαία γραμμή έναν μόνο ανασταλτικό (τον Γκιγιέρμε), δεν θα γλίτωνε! Οπερ και εγένετο…

Ναι, έχει δόση (της απαραίτητης) τύχης το 1-0 του Βιεϊρίνια στο 3′, ωστόσο ήδη η «τρύπα» είχε φανεί από τα πρώτα δευτερόλεπτα (με την ευκαιρία του Μαουρίτσιο) και η συγκεκριμένη ανισορροπία (θα) επέτρεπε έτσι κι αλλιώς στον ΠΑΟΚ να φτάνει με βόλτα έξω από την περιοχή, μόλις ανακτούσε μπάλα και να αναδημιουργεί προϋποθέσεις για γκολ. Συνέβη κατ’ επανάληψη, μάλιστα, έως ότου σχολάσει και ο γάμος στο 19′ με το 2-0…

Ηταν απαραίτητο το ρίσκο του Πορτογάλου, που έκανε τόσο άνετη τη δουλειά του Λουτσέσκου και των αντιπάλων παικτών; Κατόπιν εορτής, η απάντηση είναι εύκολη, «όχι». Προφανώς ήθελε να σοκάρει με ένα γρήγορο γκολ τους γηπεδούχους, αλλά σοκαρίστηκε ο ίδιος και η ομάδα του! Πιθανώς και από την υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση του ΠΑΟΚ, που δεν έμοιαζε να τον βαραίνει η (φυσιολογική) πίεση της κατάκτησης του ποθούμενου έπειτα από 34 χρόνια…

Η φιέστα (τελευταία αγωνιστική με τον Παναθηναϊκό ήταν) είχε διεξαχθεί στις 16 Ιουνίου 1985. Κι απ’ όλους τους νυν πρωταγωνιστές μόλις δύο είχαν γεννηθεί! Ο Ραζβάν, που στα 16 του έφευγε εκείνο το καλοκαίρι από τους Νέους της Ντιναμό Βουκουρεστίου για την Σπόρτουλ Στουντεντσέσκ και ο Στέλιος Μαλεζάς, που ήταν τριών μηνών μωρό στην Κατερίνη! Ολοι οι υπόλοιποι ήταν αγέννητοι και «ξαναγεννιόνται» φέτος φέρνοντας το πρωτάθλημα (πιθανώς αήττητοι!) στον Πύργο τον Λευκό…

Πρόκειται για τη δικαίωση της επτάχρονης προσπάθειας (με λάθη και πισωγυρίσματα ενίοτε, αλλά συνεπής ως προς την προσήλωση για την επίτευξη του στόχου) του Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος ανέλαβε μια «ημιθανή» (εξαιτίας των άθλιων οικονομικών της) ΠΑΕ και σταδιακά την μετέτρεψε σε πρωταγωνιστή, στο μερίδιο εκείνο που οι οπαδοί της ονειρεύονταν…