Επειδή από παιδιά, ήμασταν με τους Ινδιάνους…

Η περσινή ποδοσφαιρική σεζόν, ήταν η ωραιότερη, συναρπαστικότερη και πιο αμφίρροπη, από το μακρινό 1959-60, τότε που καθιερώθηκε εθνικό πρωτάθλημα. Δε θυμάμαι ποτέ ούτε διάβασα γι αυτές τις σχεδόν γεμάτες έξι δεκαετίες, να υπήρξαν τρεις διεκδικητές, που να προχωράνε χέρι-χέρι μέχρι το τέλος.

Στην καλύτερη περίπτωση, να είχαμε δυο ομάδες που να το χτύπησαν αν και σπάνια έφταναν μέχρι το φινάλε, συνήθως η μια πάθαινε λάστιχο -είτε κανονικό, είτε από δολιοφθορά-, κάπου στην πορεία. Τις περισσότερες φορές η διεκδικήτρια ήταν μια που ξεχώριζε από την αρχή, έπαιρνε διαφορά ασφαλείας και η διοργάνωση τελείωνε, χωρίς να τη θυμούνται ούτε οι «θριαμβευτές».

Τότε ήταν που όταν βλέπαμε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μονολογούσαμε «ωραία κατάσταση, πότε θα φτάσουμε κι εμείς στο σημείο να βλέπουμε πρωτάθλημα, χωρίς να ξέρουμε το νικητή..»
Ακόμα κι αν δε μιλούσαμε για Αγγλικό όπου παραδοσιακά γίνεται σκοτωμός, αλλά για Γερμανικό, Ισπανικό που τα θηρία ήταν εκ των προτέρων γνωστά, αλλά δεν ήταν απαγορευτικό να χάσουν.

Ενώ λοιπόν το περσινό είχε όλα τα χαρακτηριστικά αυτού που ονειρευόμασταν, το φινάλε του καθορίστηκε από μεθοδεύσεις που θα ζήλευε ακόμα και η εποχή της παράγκας! Ίσως γιατί μια παράγκα, δε θα ρίσκαρε ποτέ να αφήσει το παιγνίδι να πάει τόσο μακριά.

Σε ένα πρωτάθλημα που κρινόταν στον πόντο, 12 ολόκληροι βαθμοί διανεμήθηκαν σε δικαστικές αίθουσες. Εννοείται πως η δικαστική εξουσία είναι απαραίτητη όσο και για τη λειτουργία του πολιτεύματος, στην περίπτωσή μας όμως μιλάμε για υποθέσεις που είχαν ως αφετηρία καραμπινάτες περιπτώσεις θεάτρου και παράβασης κανονισμών. Όσο και να παλεύει το ΠΟΚεμον σύστημα να διαστρεβλώσει τα γεγονότα, η αλήθεια δε διαγράφεται, ούτε διαστρεβλώνεται.

Πρόσφατα διάβαζα εδώ στο to10.gr τον pressακια, να γράφει πως «ο Γκαρθία υπέστη ανάλογο τραυματισμό με εκείνον του Ίβιτς στη Λεωφόρο».

Τα γεγονότα λένε πως ο -για- Όσκαρ έφαγε -αν έφαγε-, σίγουρα πάντως τον ακούμπησε ίσως και στο μπουφάν, ρολό ταμειακής την ώρα που σχεδόν είχε ξετυλιχτεί εντελώς, ο προπονητής έπεσε πιάνοντας το ζυγωματικό, με τον κυρ Σάββα να ανακοινώνει επιτόπου την αποχώρηση της ομάδας.

Η ΠΑΕ Ολυμπιακός απαγόρευε πεισματικά στο γιατρό του αγώνα να εξετάσει τον ετοιμοθάνατο προπονητή, που αποχώρησε με χαρτομάντηλο στο χείλος με κατεύθυνση ιδιωτική κλινική, όπου πόζαρε με κολάρο και χωρίς ίχνος εσωτερικού τραύματος. Ο αγώνας διεκόπη χωρίς να αποφασίσει σχετικά ο άρχοντας του αγώνα, αλλά επειδή έτσι απεφάνθη ο κυρ Σάββας και για να τον κερδίσει στα χαρτιά, εστάλη συμπληρωματική έκθεση από τον Αρετόπουλο που ανέτρεπε την πρώτη, κάτι που απαγορεύεται από τον ΚΑΠ.

Στην περίπτωση Ίβιτς, ο τότε προπονητής του ΠΑΟΚ έφαγε κουτί μπύρας στο κεφάλι. Το έφαγε στ΄αλήθεια, δεν το είδε να του έρχεται από φωτογραφία για να τρομάξει, όπως έκαναν στην Τούμπα οι κίτρινοι εκ Πειραιά. Το κουτί ήταν γεμάτο, γι αυτό και του έγιναν ράμματα, από το γιατρό του αγώνα, αυτόν που ο Ολυμπιακός δεν επέτρεπε ούτε να εξετάσει το δικό του προπονητή.

Ο Ίβιτς οδηγήθηκε με ασθενοφόρο και συνοδεία παραγόντων του Παναθηναϊκού, σε δημόσιο νοσοκομείο των Αθηνών, ώστε να μην υπάρχει υποψία παρέμβασης ή μηχανορραφίας. Πιο απλά, έγιναν όπως ακριβώς ορίζει ο ΚΑΠ, χωρίς ο ΠΑΟΚ να παρεμποδίσει ή να θελήσει να αποκρύψει το παραμικρό, από οποιονδήποτε αξιωματούχο του αγώνα.

Για το δε παιγνίδι με το χαρτί, ο pressακιας, έγραψε πως «στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, ο Κομίνης και ο βοηθός του έκαναν ό,τι είχαν κάνει στην ΑΕΚ (πάλι) ο Κομίνης με τον βοηθό Ποντίκη, στον τελικό της ντροπής στον Βόλο».

Ξεπερνώντας πως ο Ποντίκης ήταν βοηθός στην Τούμπα και στο Βόλο ο Καλφόγλου -συμβαίνουν τέτοια λάθη-, εξομοιώνεται ένας αγώνας που κρίθηκε με γκολ οφσάιντ κάτι που έχει γίνει χιλιάδες φορές και θα συνεχίσει να συμβαίνει σε όλα τα γήπεδα του πλανήτη όσο υπάρχει ποδόσφαιρο -ειδικά σε δύσκολες φάσεις όπου η μπάλα βγαίνει από την άμυνα, χάνεται και επιστρέφει άμεσα, με τους παίκτες να κάνουν κίνηση ακορντεόν και το βοηθό όχι μόνο να πρέπει να ακολουθήσει αλλά να έχει και απόλυτη αντίληψη κάθε frame-, με μια άλλη που όμοια της δεν έχει καταγραφεί ποτέ στα παγκόσμια χρονικά. Να επικυρώνεται όπως ήταν και το πρέπον, κανονικό γκολ, από βοηθό και διαιτητή ταυτόχρονα και να ακυρώνεται από υπόδειξη των παικτών της ομάδας που το έφαγε!!!!

Για να εξομοιωθούν οι δυο αγώνες, θα έπρεπε στον τελικό του Βόλου, Καλφόγλου και Κομίνης να ακύρωναν το αντικανονικό γκολ του Ενρίκε κι αφού έτρωγαν πέσιμο από τους παίκτες του ΠΑΟΚ, να έδειχναν σέντρα, επειδή έτσι γουστάραμε εμείς! Αυτό θα ήταν το ίδιο, αλλά όπως προείπα, δεν έχει ξαναγίνει στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία.
Κατά τα λοιπά, ο τελικός του Βόλου ήταν της ντροπής, το άλλο ήταν τελικός πρωταθλήματος της προκοπής…

Τέλος πάντων, αυτά συνέβησαν πέρσι και ο τρόπος παρουσίασης που είναι τόσο ασύμβατος με το αληθινά γεγονότα, επιβεβαιώνουν απλά πως ο ΠΑΟΚ προκαλεί πόνο κι εγκεφαλικά! Φέτος το πρωτάθλημα μπορεί να μην έχει τον περσινό ανταγωνισμό, κυρίως λόγω της πιο τζάμπα πολιτικής του Τζάμπα και της εξωφρενικά υποδειγματικής πορείας του ΠΑΟΚ. Όσο βελτιωμένος κι αν είναι ο γαύρος, η απουσία του χαρτιού, κρατά το περσινό στην κορυφή, μέχρι τη στιγμή εννοείται που ξύπνησε μέσα στα ΠΟΚεμον ο Κάρολος Κουν.

Ο ΠΑΟΚ είναι πολύ καλύτερος από πέρσι, έχοντας πάρει σοβαρό βαθμολογικό προβάδισμα, δε φταίει αυτός που επέλεξε να ξεφύγει περισσότερο, ούτε που οι άλλοι είναι ανήμποροι. Στα παραπάνω, συνυπολογίστε πως ξεκίνησε την κούρσα με -2. Άφησε δυο πόντους στο Περιστέρι και άλλους δυο στο ΟΑΚΑ εξ αιτίας μιας λάθος απόφασης του διαιτητή, μπορεί οι Νικολακόπουλοι να μετράνε τα κερδισμένα κόρνερ και τα αυτογκόλ, ο ΠΑΟΚ όμως υπερέχει σε μια στατιστική κατηγορία, που ευνουχίζει αμετάκλητα κάθε συζήτηση περί εύνοιας.

Είναι η ομάδα που της έχουν ακυρωθεί τα περισσότερα καθαρά γκολ, δυστυχώς για τους συνωμοσιολόγους-προπαγανδιστές είναι το απόλυτο τεκμήριο πως φέτος δεν υπάρχει προκαθορισμένος πρωταθλητής.

Ούτε πέρσι υπήρχε, η αλήθεια να λέγεται. Οι αποφάσεις στο φινάλε ήταν κυβερνητικές, μια και τα δικαστήρια είναι το μόνο τοπίο που μπορεί να παίξει μπάλα, την τύχη του πρωταθλήματος όσο αυτό παίζεται στο χόρτο δε μπορεί να την καθορίσει ούτε κυβέρνηση, ούτε η ΕΠΟ, που βρίσκεται υπό κηδεμονία της διεθνούς ομοσπονδίας.

Γι αυτό κι ενώ στον Πειραιά κλαίνε και οδύρονται περιμένοντας μισό πρωτάθλημα να τους κάτσει μια φάση να την κάνουν κορνίζα για άλλοθι, στήνονται μπροστά από το γυαλί, περιμένοντας υπομονετικά μπας και χάσει βαθμό ο ΠΑΟΚ. Από Αύγουστο ακόμα, οσονούπω φτάνει η Τσικνοπέμπτη κι αυτοί ακόμα περιμένουν, όπως ο Μαζωνάκης το Θαύμα ..
Δίπλα τους ακάματα τα χαρτιά, προσδοκούν κι αυτά να σκοντάψουμε, μπας και το πάρουν οι κόκκινοι συνοδοιπόροι τους.

Δε θα μπορούσαν να λείψουν οι περήφανοι οπαδοί του «ο Άρης», της ομάδας που ήταν ανέκαθεν κόντρα σε πάσης φύσεως κατεστημένα, συμμετέχουν στην αγωνία των Πειραιωτών. Σταθεροί συμμαχητές, δεν είναι αχάριστοι άλλωστε. Ο Βαγγέλας έχει οικολογικές ευαισθησίες, αντί να γεμίζει τις χωματερές με ποδοσφαιρικά αποφάγια, τους στέλνει παίκτες λίγο πριν την οριστική ανακύκλωση με πληρωμένα συμβόλαια.

Μέχρι και οι Ατρόμητοι που πέρσι είχαν μπόλικη έμπνευση για το οφσάιντ γκολ του Πέλκα στο κύπελλο, φέτος στέρεψαν στα πολύ πιο κραυγαλέα λάθη του Σιδηρόπουλου με το χαρτί.
Όλοι οι παραπάνω έχουν κάποια σχέση με γαύρο πάντως, το χαρτί είναι ομάδα Αθήνας-Πειραιά σύμφωνα με το καταστατικό του, ο «ο Άρης» είναι επιδοτούμενο σωματείο από τη χρονιά του μπαράζ και το Περιστέρι περιοχή γεμάτη γαύρους.

Το ότι όλοι αυτοί θα στηθούν μπροστά στους δέκτες τους για να παρακολουθήσουν τον αγώνα της Τούμπας ελπίζοντας πως θα είναι η απαρχή για το ροκάνισμα της διαφοράς, πάνω απ΄ όλα διαψεύδει την ειρωνική ρητορική περί «εξυγίανσης».

Εξυγίανση είναι ακριβώς αυτό, η προσμονή, η ελπίδα, αυτό πουλάνε στους εαυτούς τους και καλά κάνουν εννοείται.
Άπαξ και το πουλάνε όμως, παραδέχονται την ύπαρξή του.

Είναι αυτό ακριβώς που απαγόρευαν να απολαμβάνουν οι άλλοι, τα χρόνια της δικής τους κανονικότητας, τότε που τα πάντα προαποφασίζονταν στις παράγκες. Ελπίζω να έγινα απολύτως κατανοητός..

ΥΓ. Αν και η θεατρική αυλαία στην Τούμπα πέρσι άνοιξε με το κολάρο, το χαρτί πρόλαβε να περάσει από το ταμείο αρκετές φορές. Στον τελικό του ΟΑΚΑ, μετά στην Τούμπα, στη συνέχεια με το -14, πριν μια εβδομάδα πάλι, όταν την αναγκάσαμε να αναδείξει ολόκληρη την διοικητική-αγωνιστική της ένδεια. Το χαρτί πάντως πήρε κι ένα πρωτάθλημα, έστω κι αν αποτελεί στίγμα εφ΄ όρου ζωής, για ΠΑΕ με πέντε χρόνια ιστορία, είναι κάτι σημαντικό.

Ο γαύρος δεν κέρδισε το παραμικρό πέρσι, ούτε δεύτερος κατάφερε να βγει και πέρα από σόλο φλάουτο το φθινόπωρο, δεν ξαναπέρασε από το ταμείο.

Σε λίγες ώρες έρχεται η στιγμή της επόμενης δόσης, αν πέρσι έγραφα για τις πρωτοφανείς ατμόσφαιρες στην μοναδικό γήπεδο που παραμένει έδρα, η σημερινή θα είναι μια κατηγορία μόνη της.
Δε μιλάμε για Τούμπα από τα παλιά, αλλά για Τούμπα όπως ποτέ άλλοτε, με 30χιλ Ινδιάνους να χοροπηδάνε στις κερκίδες, συνοδεία πολεμικών κραυγών άγνωστης σημασίας, αλλόκοτης στόχευσης και απροσδιόριστης κατεύθυνσης! Ικανές όμως για να προκαλέσουν ίλιγγο, παραίσθηση, απώλεια συνείδησης, κάτι σαν αγωνιστικό vertigo.

Μη φοβάστε, δεν τρώμε, απλώς προτιμάμε αυτό που μάθαμε.από παιδιά, απορρίπτουμε κάθε έννοια νεοταξικού -δήθεν- οπαδισμού, με dj και μελοποίηση επιτυχιών της Έλλης Κοκκίνου.
Μη σας τρομάζουν ούτε τα περί Ινδιάνων, κάθε ΠΑΟΚτσής ανέκαθεν έκρυβε έναν τέτοιον μέσα του, από τη γέννηση του. Είμαστε ο λαός που ακόμα κι αν μεγάλωσε με τα κλασικά γουέστερν όπου η Χολιγουντιανή προπαγάνδα τα παρουσίαζε με τρόπο που οι κατακτητές γινόταν συμπαθείς στους θεατές, εμείς ήμασταν πάντα με τους Ινδιάνους.

Ήταν πάντα ελεύθερα πνεύματα, ποτέ δούλοι της ύλης, ήθελαν πάντα να κερδίζουν με το σπαθί τους.
Κι όποτε έπιανε βροχή δεν έψαχναν να προστατευτούν, αλλά έβγαζαν τα ρούχα τους για να χορέψουν κάτω από αυτήν.

Ίσως γι αυτό μας ερεθίζει που τα απανταχού ΠΟΚεμον και τα λοιπά εξαπτέρυγά τους, τρελαίνονται με την προέλαση μας.
Δεν έχουν όλοι το προνόμιο, να απορρίπτουν τα Χολιγουντιανά παραμύθια…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

ΥΓ. 1 Εσείς που θα παρακολουθήσετε το παιγνίδι από την τηλεόραση, που παρασυρθείτε επειδή θα είστε μακριά, καλού κακού έχετε δίπλα σας ένα ζευγάρι ωτοασπίδες….