Αυτοί είναι οι… stars!

Το All Star Game επέστρεψε 23 χρόνια μετά στη Θεσσαλονίκη. Κι είναι λανθασμένη προσέγγιση να περιμένουμε το παιχνίδι ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ξένους, τη συνάντηση των κορυφαίων παικτών της Α1. Όχι μόνο γιατί δεν είναι… όαση στην έρημο, αλλά μια… αγγαρεία για τους περισσότερους εξ αυτών (δεν προσεγγίζουν κατ’ ελάχιστο τη φιλοσοφία του αμερικανικού προτύπου), αλλά επειδή υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή από ένα… κάρφωμα.

Η πρώτη και πιο δυνατή εικόνα του διημέρου ήρθε από τους παίκτες που παίζουν μπάσκετ σε αμαξίδιο. Κανείς εξ αυτών δεν θα μπορέσει στην καριέρα του να καρφώσει, αλλά -αλήθεια- υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από την παρουσία αυτών των παιδιών πάνω στο παρκέ;

Δεν είναι γνωστοί, όσο εκείνοι που αγωνίζονται στην Α1. Ίσως γιατί ως κοινωνία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την αξία του εγχειρήματός τους. Ίσως γιατί λίγοι (πολλοί περισσότεροι σε σχέση με το παρελθόν) μπαίνουμε στον κόπο τους. Ίσως γιατί το ταξίδι από την Κρήτη ή τη Ρόδο στη Θεσσαλονίκη θα ήταν για μας ευχάριστο, αλλά σκεφτείτε πόσα εμπόδια πρέπει να ξεπεράσουν, για να το υλοποιήσουν. Ίσως γιατί ποτέ δεν αντιληφθήκαμε την αξία να μην παρκάρουμε σε θέσεις ΑμεΑ. Ίσως γιατί μας φοβίζει η δύναμή τους.

Ζυγίστε, καθένας στη ζυγαριά της συνείδησης και του μυαλού του: Από τη μια ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που έχει ως επακόλουθο χίλια πιτσιρίκια να προτιμήσουν να ασχοληθούμε με το μπάσκετ, αντί για οτιδήποτε άλλο. Από την άλλη ένα παιδί, που πρόσφατα αντιμετώπισε πρόβλημα από κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα κι εμπνεύστηκε από τους αθλητές με αμαξίδιο να βγει από το σπίτι και να ξαναβρεί τη χαρά της ζωής.

Καθένας μπορεί να απαντήσει. Εμείς απλά (και ταπεινά) θα πούμε σε αυτά τα παιδιά, στον Γιώργο, στον Πέρι, στον Άγγελο, στον Παναγιώτη, στον Αναγνώστη, στον Έλντον (σε όλους)… ευχαριστούμε που υπάρχετε και που μας δείχνετε τον δρόμο. Γιατί σημαντικό στη ζωή δεν είναι μόνο να αριστεύεις, δεν είναι μόνο να έχεις χάρισμα, ιδιαίτερο ταλέντο (κι αυτά είναι σπουδαία, αλλά δευτερευούσης σημασίας). Σημαντικό είναι να ζεις.

Να ξυπνάς και να λες «είμαι ζωντανός, μπορώ να κάνω τα πάντα, γιατί τίποτα δεν αντιστέκεται στα θέλω μου». Κι αν υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να το πουν και να έχει νόημα, είναι αυτοί οι αθλητές. Οι πιο δυνατοί, οι κορυφαίοι όλων. Κι ας μην γεμίσουν ποτέ το Αλεξάνδρειο. Δεν φταίνε αυτοί για τη δική μας δυσκολία να αντιληφθούμε την προσφορά τους…