Έχει ωραία αξιοθέατα η Πόλη κύριε Πιτίνο;

Για να είμαστε ειλικρινείς, η μόνη διαφορά των δύο αποψινών μονομάχων δεν είναι βέβαια, ότι ο ένας έχει στον πάγκο του προπονητή και ο άλλος ταξιδιωτικό πράκτορα. Οι διαφορές είναι πολύ μεγαλύτερες και σίγουρα πολύ σοβαρότερες. Από τη μία υπάρχει μία ομάδα που έχει τον κορυφαίο κόουτς της διοργάνωσης, παίκτες προσωπικότητες με μεγάλη αξία και φυσικά χρήματα, ενώ από την άλλη έχουμε μία ομάδα με ανύπαρκτο σχέδιο, με αλλοπρόσαλλες επιλογές και ξένους, που αντί να κάνουν τη διαφορά αποτελούν βαρίδια, στην όποια προσπάθεια κάνει η ομάδα στα παιχνίδια της.

Είναι απολύτως σίγουρο ότι όλοι οι υγιείς Παναθηναϊκοί, θα αισθάνονται τουλάχιστον μελαγχολία αντικρίζοντας στον απέναντι πάγκο τον άνθρωπο που τους χάρισε πέντε ευρωπαϊκά τρόπαια, ενώ κοιτώντας στο δικό τους βλέπουν έναν άνθρωπο που σε σχετικά μεγάλη ηλικία αποφάσισε να εμπλουτίσει το φωτογραφικό του άλμπουμ στην καμπούρα των πρασίνων. Αλήθεια πείτε μου ποιος. με εξαίρεση ίσως τον φιλότιμο Τόμας, από τους ξένους του Παναθηναϊκού θα είχε θέση σε ένα σύνολο υπό τις οδηγίες του Ζοτς; Μην κουράζεστε. Η απάντηση είναι εύκολη και απλή. Κανείς.

Από το 2012, χρονιά στην οποία ο Ζοτς έφυγε από το Σύλλογο, το τριφύλλι αγνοεί τι σημαίνει Final Four. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια έχουν καταντήσει συνώνυμο του ανέκδοτου οι επιδόσεις του μακριά από το ΟΑΚΑ. Η άλλοτε ομάδα φόβητρο της Ευρώπης, έχει μετατραπεί σε ένα περιοδεύοντα θίασο. Ο κόσμος δικαίως δυσανασχετεί, γιατί γνωρίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Είναι αποτέλεσμα διοικητικής κυκλοθυμίας, άστοχων επιλογών και κυρίως έλλειψης σοβαρού πλάνου για το τι θέλει να πετύχει η ομάδα και σε ποιο βάθος χρόνου.

Όπως αντιλαμβάνεστε από το παραπάνω κείμενο, δεν υπάρχει από μέρους μου καμία διάθεση να ασχοληθώ με το τι συνέβη εντός του παρκέ. Οι λόγοι προφανείς. Ανατρέξτε στις προηγούμενες «επιτυχίες» εκτός έδρας και θα δείτε τα ίδια με τα σημερινά. Α και να μην ξεχάσω! Η φετινή χρονιά κρίνεται την Τετάρτη, κόντρα στον Ολυμπιακό, έτσι; Έτσι, αν έτσι νομίζετε…