Από τον κόουτς την ανερχόμενης, στον Ισπανό Λεμονή

Οι παραιτήσεις προπονητών και όχι μόνο, δεν είναι πάντα όπως τις νομίζουμε, υπάρχουν φορές που αυτό που περνάει προς τα έξω, δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Συμβαίνει και όχι σπάνια μάλιστα, να στέλνει μήνυμα ο πρόεδρος στον προπονητή ή ο πρωθυπουργός στον υπουργό «μέχρι το απόγευμα θέλω εγγράφως την παραίτηση σου».

Στην πραγματικότητα μιλάμε για απόλυση, κάτι που συμφέρει και τις δυο πλευρές. Ο μεν πρόεδρος απαλλάσσεται από την υποχρέωση αποζημίωσης, που ειδικά σε περιπτώσεις σαν αυτή του Τζάμπα είναι το πιο σημαντικό, ο δε προπονητής δείχνει την αρσενική πλευρά του, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του. Κυρίως όμως, περνάει το μήνυμα στον επόμενο εργοδότη πως είναι καλό και υπάκουο παιδί.

Ειδικά για Έλληνες προπονητές που η μοίρα τους είναι ν΄ανακυκλώνονται σε ομάδες του εγχώριου πρωταθλήματος, αλλά και ξένους που οι δυνατότητες τους δεν τους επιτρέπουν να κάνουν καριέρα σε ανώτερο πρωτάθλημα, είναι το καλύτερο διαβατήριο. Όπως ο Μάνος ο ψητάς για παράδειγμα, που πηγαινοέρχεται στο χαρτί, με αποτυχημένα περάσματα ενδιάμεσα από ομάδες Β εθνικής της πατρίδας του.

Για του λόγου το αληθές, διάβαζα σήμερα στο to10.gr πως στην ΠΑΕ χαρτί συναντήθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα με κάποιον Κρίστιανσεν, που σημαίνει πως έψαχναν προπονητή, πριν την…παραίτηση Ουζουνίδη.

Το πέρασμα του τελευταίου από το χαρτί είναι αποτυχημένο, πέραν πάσης αμφισβήτησης. Το παραδέχομαι ακόμα κι εγώ, που δεν έκρυψα ποτέ την εκτίμηση μου σε αυτόν αφενός, θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επικεντρωθώ στο ελλειμματικό έμψυχο δυναμικό αφετέρου.

Απ΄όπου κι αν πέρασε ο Ουζουνίδης παρουσίασε έργο, οι ομάδες του είχαν ταυτότητα και οι επιδόσεις στην πλειοψηφία τους, ήταν υπερβατικές. Από την Λάρισα μια 10ετία πριν που την έβγαλε Ευρώπη, μέχρι πρόσφατα τον Πανιώνιο και τον Παναθηναϊκό. Η διαφορά είναι πως διαφορετικός ο βαθμός δυσκολίας και οι απαιτήσεις όταν αναλαμβάνεις τις τύχες προβληματικών ομάδων που δεν έχουν συγκεκριμένους στόχους, άρα και πίεση κι άλλο την πρωταθλήτρια έστω και στα χαρτιά.

Σύμφωνα με την περσινή βαθμολογία επί χόρτου, το χαρτί ήταν στη δεύτερη θέση, στο -4 από τον ΠΑΟΚ. Στο -1 έστω, χωρίς να λάβουμε υπόψιν τον αγώνα με το γαύρο, που δεν ξεκίνησε ποτέ, άσχετα αν με την κοπάνα του ο τελευταίος, ομολόγησε ποιος θα ήταν ο νικητής. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το χαρτί πέρσι ήταν στο κόλπο της διεκδίκησης.

Το φετινό -14 από την ομάδα που πέρσι διεκδίκησε το πρωτάθλημα, είναι χαώδης διαφορά. Ακόμα κι αν ο ΠΑΟΚ δε χάνει πουθενά, ακόμα κι αν το έμψυχο χαρτοδυναμικό αποψιλώθηκε σε επικίνδυνο βαθμό. Αυτά όμως τα λαμβάνεις υπόψιν όταν βάζεις τη τζίφρα σου, ο Μαρίνος ήξερε που πήγαινε. Γνώριζε πως ο Τζάμπας είναι η μετεμψύχωση του Σκρουτζ. Ένα φορτηγό λεφτά κονόμησε φέτος, ορθή η σκέψη να πάνε στο γήπεδο, δε λέω. Δώσε όμως και 2-3 εκ να φέρεις παίκτες της προκοπής σε κάθε γραμμή, C.L παίζεις.

Δε γίνεται να βαυκαλίζεσαι για το καινούργιο γήπεδο, όταν αυτό χτίζεται σε βάρος της ομάδας. Με ένα πιο αξιόμαχο σύνολο, θα μπορούσες να διεκδικήσεις είσοδο στους ομίλους, για δεύτερη χρονιά και να μην έχεις ανάγκη κανέναν.
Ο Ουζουνίδης λοιπόν όχι μόνο δε βγήκε ραντεβού στα τυφλά, αλλά σύμφωνα με δήλωσή του, πήγε στην ανερχόμενη δύναμη της Ευρώπης, πως να τον λυπηθείς άραγε και να του αναγνωρίσεις ελαφρυντικά;

Τέλος πάντων, αυτά είναι εσωτερικά τους θέματα, δε μας πέφτει λόγος. Όσον αφορά τον ΠΑΟΚ, θα έχουμε να λέμε πως χωρίς να αποτελεί αυτοσκοπό, τους βοηθάμε να αναδείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Με όσα έκαναν πέρσι στην Τούμπα, απέσπασαν τον τίτλο του γαύρου της Φιλαδέλφειας, αν και παλιότερα κατηγορούσαν τους Πειραιώτες για πρωτάθλημα στα χαρτιά.

Στον τελικό του ΟΑΚΑ, αναδείξαμε την ποδοσφαιρική γύμνια τους, το να σε διασύρει αγωνιστικά η ομάδα που μπορούσες να κερδίσεις μόνο στα χαρτιά, είναι η απόλυτη επιβεβαίωση κατωτερότητας. Με το φετινό -14, που δεν ανετράπη ούτε σε αγώνα 11 εναντίον 10 με ανύπαρκτη αποβολή κι ενώ ήταν φανερό πως υπό κανονικές συνθήκες ο ΠΑΟΚ θα έκανε πάρτι, φάνηκε η αλαζονεία του Τζάμπα και ολόκληρου του χάρτινου οικοδομήματος.

Νόμιζαν πως θα προχωρήσουν με τα ψέματα, πίστεψαν ότι και η επόμενη χρονιά θα βγει με επιθετικό δίδυμο τον Θωμά, τον Γιαννάκη και τις πλάτες του Φλαμπουράρη. Ακόμα κι ο πνευματικός καθοδηγητής τους γαύρος, σε εποχές μάλιστα που έπαιζε μόνος του ελλείψει ανταγωνισμού, έφερνε παικταράδες, ουδέποτε προσπάθησε να πάρει πρωτάθλημα με δανεικούς από την Κύπρο.

Αποτέλεσμα αυτού, να πέφτουν στην αγκαλιά εκείνου που το καλοκαίρι πέταξαν σα στημένη λεμονόκουπα. Εννοείται πως η πιθανολογούμενη επιστροφή του Μάνου του ψητά δεν συνιστά «δικαίωση». από την εποχή που το είχα γράψει Πείτε με ονειροπόλο, μα βλέπω πίσω τον Μανόλο πέρασαν 2.5 μήνες, τότε θα είχε αξία.

Να παίζαμε στο ΟΑΚΑ, και να βλέπαμε τα μούτρα του. Υπάρχει και το κύπελλο όμως, αν με το καλό περάσουν τον Ατρόμητο. Στον ημιτελικό θα τους ήθελα, καλύτερα στον τελικό να αλλάζαμε παρτενέρ, τα αρσενικά άλλωστε είμαστε πολυγαμικά όντα. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για εκείνους φαντάζομαι, θα έχουν βαρεθεί την κολονοσκόπηση, κάθε Μάιο.

Όπως και να΄χει, κάποια στιγμή θα βρεθεί και πάλι ο Μάνος ο ψητάς απέναντί μας, που τα τελευταία γεγονότα με αναγκάζουν να τον βαφτίσω εκ νέου. Με τόσα πάνε ένα στο χαρτί, κερδίζει επάξια τον τίτλο του Ισπανού Λεμονή, κάτι σε Τάκη Χιμένεθ. Τίτλο που κατέκτησε επάξια, με τον ιδρώτα του και όχι στα χαρτιά…