Δέκα βγαίνουν, δέκα μπαίνουν, δεν αλλάζει τίποτα!

Οι προπονητές είναι σήμερα καλοί, αύριο απολυμένοι. Αυτό είναι ένας απαράβατος νόμος του ποδοσφαίρου και γενικώς κάθε ομαδικού σπορ. Σε όλο τον κόσμο, με τις εξαιρέσεις να είναι ελάχιστες και για αυτό συνήθως γνωρίζουμε όσους «ριζώνουν» για χρόνια στους πάγκους ομάδων (ασχέτως αθλήματος). Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα αυτή τη στιγμή είναι ότι ο Πέδρο Μαρτίνς δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο να μπει στη λίστα των «available» προπονητών. Ο Ολυμπιακός τον έχει γερά δεδομένο στο Ρέντη και με βάση τη δουλειά που κάνει, θα τον έχει για πολύ καιρό ακόμη. Εως ότου έρθει το πλήρωμα του χρόνου και για τον Πορτογάλο.

Κάτι που μεταφράζεται σε πρόταση από κάποιο μεγάλο πρωτάθλημα, κάποια ομάδα της ελίτ. Εκεί όπου συνεχίζουν πολλοί από τους προπονητές που ο Ολυμπιακός είχε στην αγκαλιά του στη διαδρομή των τελευταίων 9 χρόνων (Ερνέστο Βαλβέρδε, Λεονάρντο Ζαρντίμ, Μάρκο Σίλβα). Εκεί όπου αργά ή γρήγορα θα βρεθεί και ο Μαρτίνς. Διότι δείχνει με τη δουλειά του πως είναι προπονητής της ελίτ. Εξάλλου, μόνο ένας τόσο ικανός και καταρτισμένος προπονητής θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις πιέσεις, τις απαιτήσεις και το βάρος του Ολυμπιακού, ως ομάδα και (κυρίως) ως οργανισμού που τα θέλει όλα και άμεσα.

Ο Μαρτίνς δεν ήταν ο ίδιος πριν 8-9 μήνες, όταν έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα. Είχε άλλη νοοτροπία, άλλο τρόπο δουλειάς, άλλη αντίληψη για τα πράγματα και τα «πρέπει». Δεν είχε τριβή σε τόσο υψηλό επίπεδο, όπου ο προπονητής, πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, πρέπει να είναι ευρηματικός, να έχει τον τρόπο και την ικανότητα να διαχειρίζεται ιδιαίτερες προσωπικότητες, αλλά και την ασφυκτική πίεση του συλλόγου. Η περίοδος προσαρμογής που του προσέφερε ο Ολυμπιακός, ήταν καθοριστική. Η σύμπνοια/συνεννόηση στις μεταγραφικές επιλογές, το ίδιο. Η εμπιστοσύνη, η πίστη και η στήριξη που δέχθηκε και δέχεται από διοίκηση, ομάδα, κόσμο, επίσης.

Το μεγάλο προσόν του πάντα λιγομίλητου, σοβαρού (και όχι σοβαροφανή) Μαρτίνς είναι η προσαρμοστικότητα. Η ευελιξία του. Ηρθε σε ένα περιβάλλον στο οποίο έπρεπε να αλλάξει, να προσαρμοστεί και να ενσωματωθεί, δίχως να αλλοτριώσει την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τις ποδοσφαιρικές του ιδέες. Προσαρμόστηκε, κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Στην ημέρα που ο Ολυμπιακός αποτελεί πάλι την καλύτερη και πιο κυριαρχική ομάδα της χώρας. Παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο, κερδίζει εγκώμια από φίλους και (κυρίως) εχθρούς και σε «ψήνει» ότι αυτό το -6 από τον ΠΑΟΚ, είναι αναστρέψιμο.

Αυτή η προσαρμοστικότητα του Μαρτίνς, ωστόσο, προκύπτει ξεκάθαρα και στις επιλογές του. Παιχνίδι με παιχνίδι ο Ολυμπιακός μπορεί να εμφανιστεί με 10 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές. Κι όμως, η κυριαρχία του, ο τρόπος παιχνιδιού του, η ποιότητα του ποδοσφαίρου που προσφέρει, δεν αλλάζει. Μπορεί να αλλάζει η τακτική, η προσέγγιση του κάθε αγώνα, αλλά το να βλέπεις δύο διαφορετικές ομάδες Τετάρτη-Κυριακή και να αισθάνεσαι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτε, είναι πρωτοφανές.

Ο Μαρτίνς έχει πάει το rotation σε άλλο επίπεδο. Θυμηθείτε τι γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Εκτεταμένο rotation θεωρούνταν οι 6-7 αλλαγές. Ο φετινός Ολυμπιακός, παιχνίδι με παιχνίδι, έχει χρησιμοποιήσει έως και 11 διαφορετικούς παίκτες. Με την απόδοση και την ποιότητα του παιχνιδιού του να μην παίρνει «εκπτώσεις». Κάτι πρωτοφανές και αν μη τι άλλο άξιο περαιτέρω ανάλυσης. Πώς είναι δυνατόν να μην αλλοιώνεται η ποιότητα του παιχνιδιού, με τόσες πολλές αλλαγές;

Κατ’ αρχάς, το βασικό είναι ένα: Ο Ολυμπιακός διαθέτει πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, σε πλεόνασμα. Παίκτες που έχουν ικανότητες, ταλέντο, φιλοδοξίες και (κυρίως) ρόλους. Αυτό το τελευταίο είναι δουλειά του προπονητή. Και ο Πέδρο Μαρτίνς έχει καταφέρει με τον τρόπο που διαχειρίζεται το ρόστερ του, να πάρει τη μέγιστη δυνατή απόδοση σχεδόν από όλους.

Βεβαίως, η ατομική απόδοση είναι κάτι άλλο και η συνολική απόδοση κάτι εντελώς διαφορετικό. Με το δεύτερο να αποτελεί και το βασικό επίτευγμα του Μαρτίνς. Ένα πολύ σπουδαίο παράσημο για τον ίδιο, καθώς επιβεβαιώνεται στην πράξη πως η δουλειά που κάνει, δεν αλλοιώνεται , ούτε από το rotation ούτε από το ποιος παίζει και ποιος όχι. Ακόμη κι όταν λείπει ο πλέον «αναντικατάστατος» παίκτης του ρόστερ, Κώστας Φορτούνης, ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να βρει τον τρόπο να αποδίδει καλό ποδόσφαιρο. Με τους παίκτες να είναι ταγμένοι στο πλάνο και τις οδηγίες του προπονητή, καθώς αντιλαμβάνονται πως το επίπεδο δουλειάς που γίνεται, είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα.