Η ΑΕΚ «γκέλαρε» μόνη της, ο ΠΑΟΚ μικραίνει μόνος του

Το παιχνίδι της ΑΕΚ απέναντι στον ΠΑΟΚ ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του ένα σύνηθες ματς μεταξύ των δύο ομάδων στην Αθήνα. Με την Ένωση δηλαδή να πιέζει και τους Θεσσαλονικείς να αμύνονται, για να πάρουν ένα θετικό αποτέλεσμα. Που τελικά το πήραν. Έτσι θυμάμαι την συντριπτική πλειοψηφία των αντίστοιχων αναμετρήσεων από τότε που τις παρακολουθώ και δεν περίμενα να αλλάξει κάτι χθες.

Είχα σημειώσει στο προηγούμενο blog μου και πολλοί το παρεξήγησαν, πως μεταξύ των δύο ομάδων υπάρχει απόσταση. Όχι μόνο ιστορική. Χθες, για μένα επιβεβαιώθηκε πως τις χωρίζουν έτη φωτός και στον τομέα του «χαρακτήρα». Με την ευρύτερη έννοια. Κάτι που θα εξηγήσω παρακάτω, γιατί πρώτα θέλω να σταθώ στο αγωνιστικό, που είναι άλλωστε και το βασικότερο.

Η ΑΕΚ λοιπόν, παρότι έκανε μια μέτρια έως και κακή ανά στιγμές εμφάνιση, μπορούσε και έπρεπε να πάρει το «τρίποντο» απέναντι στους επίδοξους πρωταθλητές. Της κόστισε ωστόσο πιο πολύ από όσο έπρεπε το πολύ κακό της πρώτο ημίωρο. Όταν ο Ουζουνίδης δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα πως το 3-5-2 δεν «κούμπωνε» στην συγκεκριμένη αναμέτρηση και φυσικά ο ΠΑΟΚ έπαιζε -κακώς- με 11 παίκτες.

Άργησε να αντιδράσει και να προσεγγίσει ορθά το ματς η ΑΕΚ, με την βασική αιτία για αυτό το πρώτο κακό μισάωρο της στο ματς, να είναι για μένα η τακτική της. Συζητούσαμε και αναφέραμε όλη την εβδομάδα που προηγήθηκε, πως στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ ίσως η Ένωση θα έπρεπε να ακολουθήσει ένα άλλο πλάνο. Προκειμένου να αντιμετωπίσει πιο ορθολογικά μια ομάδα που έχει ένα συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα άκρα.

Δεν το έκανε ο Ουζουνίδης, επιλέγοντας να βάλει τον Λουτσέσκου στη διαδικασία να ακολουθήσει την ΑΕΚ. Αυτό δεν λειτούργησε για τους Κιτρινόμαυρους που είχαν προβλήματα στην κυκλοφορία της μπάλας και έδειχναν εγκλωβισμένοι.

Ο Ουζουνίδης κατάλαβε το λάθος του και η αλλαγή του σχήματος σε 4-4-2 με ρόμβο απέδωσε. Σε έναν βαθμό τουλάχιστον. Εκτιμώ πως αυτό θα ερχόταν ακόμα κι αν ο ΠΑΟΚ έπαιζε με 11 παίκτες, αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Ήδη άλλωστε η εικόνα του αγώνα είχε πάρει τη μορφή που… αναμέναμε. Αυτό που άλλαξε σε σχέση με τα όσα μας έχει διδάξει η… εντριβή στα παιχνίδια ΑΕΚ-ΠΑΟΚ στην Αθήνα, ήταν η αδυναμία της Ένωσης να μετουσιώσει την υπεροχή της –αριθμητική και όχι μόνο- σε καθαρές φάσεις για γκολ.

Οι Κιτρινόμαυροι έμοιαζαν προβλέψιμοι, ενώ στα δικά μου μάτια φάνηκε και η λάθος απόφαση στον αγώνα με τον Λεβαδειακό, να μην δοθούν ανάσες σε παίκτες όπως ο Γκάλο, ο Μπακασέτας, ο Μπακάκης ή ακόμα και ο Άλεφ. Το… φοβήθηκε τότε ο Ουζουνίδης, θέλω να πιστεύω πως δεν θα το φοβηθεί και στο ματς του κυπέλλου. Διότι σεζόν με 14 παίκτες δεν έβγαλε κανείς….

Παρά την αδυναμία της ΑΕΚ στο τελικό κομμάτι της δημιουργίας και την έλλειψε φρεσκάδας που φάνηκε πολύ στο τέλος, το παιχνίδι θα μπορούσε να είναι στα χέρια της. Ο ΠΑΟΚ δεν έκανε άλλωστε τίποτα περισσότερο από το να απομακρύνει και να καθυστερεί, με τον χρόνο που υπήρχε μετά το γκολ αυτού του παικταρά από την Αργεντινή, που σε λίγα χρόνια θα έχουμε να λέμε πως είδαμε για μια σεζόν στη χώρα μας, να είναι πολύς.

Δεν ήρθε η νίκη, το 1-1 σαφέστατα και αποτελεί «γκέλα» για την ΑΕΚ (όπως κάθε ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ, σε παιχνίδια με την Ένωση γηπεδούχο) και το σερί των νικών σταμάτησε εδώ για τον Δικέφαλο. Δεδομένης της κατάστασης που έχει βρεθεί η ΑΕΚ, μετά τον τραγικό πρώτο γύρο της στο πρωτάθλημα, είναι αποτέλεσμα που δημιουργεί πρόβλημα. Μια και η δεύτερη θέση, εκτιμώ πως είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να κατακτηθεί. Όχι όμως και απίθανο.

Θα σταθώ και σε κάτι άλλο που είδα πάντως χθες και για μένα, αποτελεί απλώς μία ακόμα επιβεβαίωση, της χαώδης απόστασης που υπάρχει μεταξύ των δύο συλλόγων, σε όλα τα επίπεδα. Είναι κρίμα για τον ΠΑΟΚ, που πιστεύω πως στο τέλος θα κατακτήσει το πρωτάθλημα αν και δεν είναι η καλύτερη ομάδα, να δείχνει τέτοια αδυναμία να διαχειριστεί αυτό που έρχεται. Να μικραίνει από μόνος του το μέγεθός του, με αντιδράσεις ομάδας επαρχίας.

Το παραπάνω καταγράφηκε ξεκάθαρα και πέρυσι, όταν για έφτασε για πρώτη φορά μετά από 35 σχεδόν χρόνια κοντά στο να κατακτήσει το τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας του και να απομακρυνθεί στη σχετική κατηγορία από τη Λάρισα για δύο τίτλους. Φέτος που υπάρχει από το ξεκίνημα της σεζόν -για μια σειρά από λόγους- η… σιγουριά του πρωταθλητή, η κατάσταση δείχνει να εκτραχύνεται. Με άνευ λόγου προκλήσεις, με χαρακτηρισμούς, με συμπεριφορές, με επικοινωνιακή πολιτική.

Υγ: Η ΑΕΚ έχει και με το δίκιο της έντονα παράπονα για την διαιτησία του Δανού Τίγκααρντ. Ο ρέφερι του χθεσινού αγώνα για έναν λόγο που μάλλον δεν κατάλαβαν ούτε οι παίκτες του ΠΑΟΚ, δεν καταλόγισε το καταφενέστατο πέναλτι στη χερούκλα του Σάκχοφ, που θα σήμαινε και την αποβολή του χαφ του ΠΑΟΚ που είχε ήδη δεχθεί κίτρινη κάρτα. Πέναλτι, αποβολή και άλλο παιχνίδι. Από το 20’. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι θα διαβάζαμε, πιθανότατα μέχρι το… επόμενο ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, αν αυτή η φάση είχε γίνει από την ανάποδη.