Ποια ισοπαλία; Νίκησε ολοκληρωτικά ο ΠΑΟΚ και ηττήθηκε οριστικά ο Μαρίνος…

Υπάρχουν ισοπαλίες σαν νίκες και ισοπαλίες σαν ήττες (το ‘χω ξαναγράψει, αλλά επανάληψη μήτηρ μαθήσεως)! Και στο ΟΑΚΑ, παρά το 1-1, «νίκησε» δικαιότατα ο ΠΑΟΚ και «ηττήθηκε» -απολύτως φυσιολογικά βάσει της απόδοσής της- η ΑΕΚ! Κέρδισε ο διαφαινόμενος πρωταθλητής και έχασε ο απερχόμενος…

Με «αν» δεν φτιάχνονται -ως γνωστόν- πραγματικότητες, αλλά πολύ θα ‘θελα να μπορούσα να γνωρίζω τι εξέλιξη θα είχε ο αγώνας εφόσον οι Θεσσαλονικείς τον ολοκλήρωναν χωρίς αριθμητικό μειονέκτημα, αν δεν έπαιζαν επί μια ώρα με παίκτη λιγότερο, συνεχίζοντας και μετά το 32’ με την εικόνα που είχαν ως τότε, ελέγχοντας πλήρως το ματς…

Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, διατηρήθηκαν (ουσιαστικά άκοπα) αήττητοι κι αν το επαναλάβουν και την προσεχή Κυριακή, στην Τούμπα με τον Ολυμπιακό, τότε θα μπορούν να προγραμματίζουν από τώρα τις λεπτομέρειες για τη φιέστα του Μάη, με την επιστροφή τους στο θρόνο έπειτα από 34 χρόνια…

Μπορεί να χρειάστηκε ο δικέφαλος του βορρά να κάνει απλώς τα βασικά, προστατεύοντας την περιοχή του, από την ώρα που πήγε πρόωρα για ντουζ ο Ζαμπά, όμως αυτά τα «βασικά» τον διατηρούν μήνες τώρα στην κορυφή! Κι αυτά τα «βασικά» (ενίοτε) είναι πιο περίπλοκα ή, για να το πω αλλιώς, ξεχωρίζουν τις δουλεμένες και με σαφές πλάνο στο χορτάρι ομάδες, από εκείνες που επαφίονται σε βραδιές όπου τα ατού τους θα τραβήξουν το κάρο…

Ηταν, μάλιστα, τόση η διαφορά εφαρμογής των «βασικών» μεταξύ των δικεφάλων που αυτός του νότου έμοιαζε τόσο λίγος, τόσο αδούλευτος, τόσο οικτρός! Αντε και να δεχτώ ότι θα την πατήσεις στο πρώτο κόρνερ του αντιπάλου, παρότι είναι πασίγνωστη η ικανότητά του να αξιοποιεί τέτοιες φάσεις (χωρίς λάθη, άλλωστε, γκολ δεν μπαίνουν)! Αντε και να δεχθώ ότι ψυχολογικά χρειάζονται ορισμένα λεπτά για να ξαναβρεθούν πατήματα στο γήπεδο. Ως εκεί όμως χωράνε -με το ζόρι- οι δικαιολογίες. Η 75λεπτη συνέχεια της Ενωσης απλώς απέδειξε για ακόμα μια φορά το φετινό -περιορισμένο- ταβάνι της…

Παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα, λοιπόν, ο Ουζουνίδης δεν εγκαταλείπει το αχρείαστο πια 3-5-2 ως τη λήξη του ημιχρόνου! Και με την ανάπαυλα αποφασίζει να παίξει τον αδούλευτο «ρόμβο» με τον Κρίστισιτς, ο οποίος θέλει ακόμα εβδομάδες προσαρμογής! Συνέπεια; Να γελάει κάθε ουδέτερος παρατηρητής με τις «σοφιστείες» του Μαρίνου, με τις εντολές -ενόσω εξελισσόταν το ματς- για να μην κουτουλάνε στον άξονα δύο και τρεις κιτρινόμαυροι και με τις αμέτρητες σέντρες, αφού άλλη κυκλοφορία μπάλας δεν υπήρχε…

Το γεγονός ότι το γκολ της ισοφάρισης του Πόνσε προήλθε από (την εκατοστή;) σέντρα δεν αλλάζει την ουσία, αντιθέτως την επικυρώνει! Οσο κι αν οι δύο ομάδες πήραν τελικά από έναν βαθμό, οι φιλοξενούμενοι νίκησαν και οι γηπεδούχοι απέτυχαν. Οχι ως προς το αποτέλεσμα, αλλά ως προς την αγωνιστική τους εικόνα. Η οποία ήταν αποκρουστική (νωπή η περσινή και αναπόφευκτες οι συγκρίσεις)…

ΥΓ. Η παρουσία του ξένου διαιτητή μας γλιτώνει από τις άναρθρες κραυγές που θα ακούγονταν -και θα σκέπαζαν και την αγωνιστική ουσία- εφόσον τα χοντρά λάθη του τα είχε κάνει οποιοσδήποτε ντόπιος. Το χέρι – πέναλτι, δηλαδή, την κάρτα εκεί, την κάρτα στον Λιβάγια στη φάση όπου χρεώνεται την πρώτη ο Ζαμπά και πάει λέγοντας…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…