Ένα ίσον κανένα

Μεγάλη νίκη αυτή στην Ξάνθη για τον Άρη. Το αποτέλεσμα ήταν το καλύτερο φάρμακο για τις πληγές που άνοιξαν προηγούμενα αποτελέσματα. Θεωρώ ότι η εμφάνιση, ήταν το πραγματικά αισιόδοξο μήνυμα. Οι κιτρινόμαυροι είναι πια οι ρυθμιστές της μοίρας τους. Έχουν τη δυνατότητα στη χειρότερη περίπτωση να πάρουν το τελευταίο εισιτήριο που οδηγεί στο επόμενο Γιουρόπα Λιγκ, αλλά ακόμη και να τερματίσουν μέσα στην τετράδα: Το πρόγραμμα είναι καλύτερο για τον Άρη έναντι όλων από το 4 ως το 8 στη βαθμολογία.

Προσοχή όμως: Ένα (αποτέλεσμα) ίσον… κανένα. Ο Άρης έχει υποχρέωση να νικήσει τον ΠΑΣ Γιάννινα που θα είναι πολύ δύσκολος αντίπαλος. Δυσκολότερος της Ξάνθης. Αν στα Ιωάννινα έπαιξε σφιχτά, στο Χαριλάου περιμένουμε μαζική άμυνα, παιχνίδι με το χρόνο και «αξιοποίηση» δυο – τριών μονάδων που μπορούν να «τσιτώσουν» το γήπεδο.

Ο Άρης είναι κουρασμένος, έπαιξε Πέμπτη ενώ ο ΠΑΣ Τετάρτη, δεν έχει λύσεις για ροτέισον που δεν έπαιξαν μεσοβδόμαδα ενώ ο κόουτς Πετράκης άφησε έξω όποιον μπορούσε και το παιχνίδι θα χρειαστεί υπομονή.

Αλλά με το καλό μομέντουμ πια και τη βοήθεια του κόσμου, αν είναι υπομονετικός, είναι η καλύτερη ομάδα και μπορεί εύκολα ή δύσκολα να πετύχει το στόχο του, να φτάσει σε δεύτερη συνεχόμενη νίκη, μετά από το σετ «διπλών» σε Ριζούπολη και Γεντί Κουλέ και να πάρει για τα καλά φόρα.

Το σχόλιό μου για το Σάββα Παντελίδη με αφορμή τη μεσοβδόμαδη αναταραχή, είναι ότι αυτή ήταν περιττή.

Για τον προπονητή του Άρη, αυτόν καθ’ αυτόν, όμως, έχω άποψη και (δεν είναι πρώτη φορά που) την καταθέτω: Πίστευα και στα άσχημα αποτελέσματα ότι δεν είναι ο λόγος για τον οποίο ήρθαν. Τον θεωρώ καλό προπονητή, έναν από τους τρεις καλύτερους γηγενείς στη λίγκα και ικανό να οδηγήσει το κλαμπ σε Ευρωπαϊκή έξοδο.

Στον Άρη νομίζω ότι αναγνωρίζει την ευκαιρία της καριέρας του, το μέγεθος του κλαμπ και δίνεται. Μερικές φορές και για πράγματα που δεν είναι της αρμοδιότητας ή της ευθύνης του, για να δοθεί λύση.

Δεν είναι φυσικά αλάνθαστος, κανένας δεν είναι και κριτική θα του γίνεται. Και πρέπει να γίνεται. Αλλά το πρώτο, το θυμάμαι πάντα πρώτα για τον εαυτό μου και στη συνέχεια για τους άλλους.

Εκτιμώ πολύ, επίσης, αυτό που έκανε για να ανέβει στη Θεσσαλονίκη για τον Άρη: Έκλεισε την πόρτα μιας από τις οργανωμένες ομάδες της λίγκας και πολύ σύντομα… της έβαλε και σύρτη, παίρνοντας στην ομάδα του, τον καλύτερό της παίκτη. Δεν ξέρω πολλούς συναδέλφους του που θα το έκαναν αυτό, χωρίς να σκέφτονται τις «προσωπικές σχέσεις» με άλλο εργοδότη τους. Ή μάλλον, δεν ξέρω κανέναν.

Αντιλαμβάνομαι ότι το κοινό της ομάδας, δεν θα δώσει a priori εμπιστοσύνη σε κανέναν Έλληνα προπονητή, αλλά… καλύτερα: Να την κερδίσει με τη δουλειά για την οποία τον προσέλαβε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ στη χώρα και το αποτέλεσμα που ανέλαβε να φέρει, ευρισκόμενος πάντα σε εγρήγορση, ο εφησυχασμός δεν κάνει καλό σε κανέναν.

Ο Γιάννης Φετφατζίδης είναι ικανότατος και θα δυναμώσει τον Άρη, προσθέτοντας επιλογές και διαφορετικές εκδοχές για τις θέσεις πίσω από τον επιθετικό. Δεν ήταν απαραίτητος, προφανώς υπάρχουν και άλλες εξαιρετικές λύσεις στη θέση του.

Μερικές φορές οι ομάδες βρίσκουν στο δρόμο τους παίκτες και πρέπει να αποφασίσουν γρήγορα αν θέλουν στη δούλεψή τους ποιοτικά εργαλεία που είναι ικανά να κάνουν διαφορά ή διαφορετικά να τα στερηθούν για πάντα. Ο Άρης του δίνει ευκαιρία αγωνιστικής αναγέννησης, μετά από 12 ματς θα δούμε αν κάνει καλά. Και αν -εφόσον κάνει καλά- οικοδομήσουν μια σχέση που θα δημιουργεί κοινή επιθυμία για να συνεχίσουν μαζί.

Και κάτι τελευταίο: Από σήμερα, 1η Φεβρουαρίου, μετακινούνται μόνον ελεύθεροι ποδοσφαιριστές.