Εκείνος που άλλαξε τον Θρύλο

Συνηθίζει να περνάει ώρες ατελείωτες στον Ρέντη. Και εκεί έχει πάντα κάτι να κάνει. Του αρέσει άλλωστε να ασχολείται, να καταπιάνεται με όλα. Ακόμη και με τα πιο μικρά. Με τον τρόπο που θα «κοπεί» το βίντεο στην ανάλυση του επόμενου αντιπάλου, με τις λεπτομέρειες της προπόνησης που έρχεται ή καμία φορά εκείνης που τελείωσε. Ένας άνθρωπος που πιστεύει στη δουλειά και όχι στα θαύματα. Οξύμωρο: Ο ίδιος που έχει επιβάλλει στο λιμάνι μια κατάσταση που αν δεν είναι σίγουρα μοιάζει με θαύμα. Να είναι η ομάδα στο -8 από την κορυφή του πρωταθλήματος, και το κοινό να φωνάζει εκστασιασμένο -με τη μπάλα που βλέπει- «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό». Θα τα ακούσατε λογικά και εσείς, να συμβαίνει το βράδυ της Τετάρτης στο Φάληρο. Αν όχι, σίγουρα θα το ακούσατε κάποια από τις προηγούμενες. Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε στο Καραϊσκάκη. Είναι τόσο δημοφιλής και αγαπητός ο Πορτογάλος στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, που θα μπορούσε να νικήσει μέχρι τον –άχαστο- Γιάννη Μώραλη στις δημοτικές εκλογές που έρχονται.

Θα μπει λοιπόν στο γραφείο του. Θα δει πρώτος την ανάλυση που έχουν ετοιμάσει οι συνεργάτες του, αλλά και το πρόγραμμα της ημέρας. Θα πάει μια βόλτα ως το γυμναστήριο. Θα φορέσει τα παπούτσια με τις τάπες για να βγει στο γήπεδο. Μια ιεροτελεστία… επανάληψης, ευλογία ρουτίνας που κρύβει μέσα της πολύ μεγαλύτερη καλλιτεχνία από ότι φαντάζεται κανείς. Την τέχνη του προπονητή που είναι αφοσιωμένος στο έργο του. Εκείνου που με έναν τρόπο ιδιαίτερο… βάζει τον ρυθμό στη λειτουργία ενός οργανισμού που απαρτίζεται από πενήντα-εξήντα διαφορετικά πρόσωπα. Τους ποδοσφαιριστές, το τεχνικό τιμ, το ιατρικό τιμ, τους εκπροσώπους της διοίκησης που βρίσκονται κοντά στο αγωνιστικό τμήμα, τους υπαλλήλους της εταιρίας που συμβάλλουν στην καθημερινή βάση. Διευθυντής μιας ορχήστρας υποχρεωμένης να βελτιώνεται σε καθημερινή βάση. Μια ομάδα δική του. Γεγονός όχι συνηθισμένο στην Ελλάδα. Ένα σύνολο που διαρκώς βελτιώνεται, που διαρκώς ανεβάζει τον πήχη της προσδοκίας. Που έχει φτάσει σε ένα σημείο να διαθέτει «δύο παίκτες σε κάθε θέση» όπως του αρέσει να επαναλαμβάνει (και να απολαμβάνει) εσχάτως.

Όλα τα άλλαξε. Δέκα μήνες μετά την άφιξη του ο Ολυμπιακός πλέον χωρίζεται σε δύο εποχές. Την προ Μαρτίνς και τη δική του. Ένα ολοκαίνουργιο ρόστερ. Μια εντελώς διαφορετική ομάδα. Κάτι άλλο και στο χορτάρι, στον αυστηρότερο κριτή για κάθε προπονητή. Όταν ήρθε για να πιάσει δουλειά τον Απρίλη, την πρώτη του δουλειά εκτός Πορτογαλίας στα 48 του, στάθηκε στην κερκίδα του Καραϊσκάκη. Μέχρι να τελειώσει η προηγούμενη σεζόν και τυπικά, δεν ενεπλάκη ποτέ με την καθημερινότητα της ομάδας. Έφτιαξε μάλιστα ένα γραφείο στο ξενοδοχείο που έμενε και τα περισσότερα ραντεβού του τα έκανε εκεί, για να μην δημιουργήσει επιπλέον άγχος σε κανέναν. Στον Ρέντη φρόντιζε να πηγαίνει ώρες που η ομάδα δεν είχε προπόνηση. Στο διάστημα ως τα μέσα Ιούνη που ξεκίνησε η προετοιμασία πήρε στα χέρια του σχεδόν πενήντα βιογραφικά ποδοσφαιριστών. Όσων βρίσκονταν στο περσινό ρόστερ, όσων αγωνίζονταν αλλού ως δανεικοί, ποδοσφαιριστές της Ακαδημίας, και βέβαια κάποιοι πρώτοι μεταγραφικοί στόχοι. Σε συνεργασία με την διοίκηση από την ώρα που ξεκίνησε η προετοιμασία κατάφερε μεθοδικά να τα αλλάξει όλα ως ότου τελικά εμφανίσει μια εντελώς νέα ομάδα.

Στα τέλη Αυγούστου είχε την… πρώτη εξεταστική. Να καταφέρει να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Το έκανε και μάλιστα κόντρα στην 3η του περσινού πρωταθλήματος Ελβετίας (Λουκέρνη), και την 7η της περσινής Πρέμιερ Λιγκ (Μπέρνλι). Η επόμενη κλήρωση έστειλε τους Ερυθρόλευκους… στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στο ίδιο γκρουπ με τη Μπέτις και τη Μίλαν. «Θα περάσουμε» έλεγε όσο κρατούσε η διαδρομή. Λίγοι τον πίστευαν. Πολλοί λιγότεροι από όσους εκείνο το βράδυ της Πέμπτης τον έψαχναν την ώρα της.. τρέλας στο Καραϊσκάκη για να του σφίξουν το χέρι. Τώρα επιμένει να λέει πως αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει έτσι θα πάρει το πρωτάθλημα. Αν το δούμε και αυτό;

Στη σύγχρονη ιστορία τους οι Πειραιώτες έχουν χτίσει παράδοση να διαλέγουν τεχνικούς από την Ιβηρική, όχι μόνο με παρόμοια φιλοσοφία στη δουλειά τους και στον τρόπο που καταλαβαίνουν το παιχνίδι, αλλά και με σχεδόν το ίδιο προσωπικό προφίλ. Ο –εκτός συναγωνισμού- Ερνέστο Βαλβέρδε, ο Λεονάρντο Ζαρντίμ –που αδικήθηκε από όλους μας, αλλά και από την συγκυρία να είναι ο πρώτος μετά τον Ερνέστο-, ο Μάρκο Σίλβα. Όλοι χαμηλών τόνων, όλοι με το αθλητικό κέντρο της ομάδας δεύτερο σπίτι τους. Όλοι με λίγα λόγια και πολύ δουλειά. Μια συνταγή επιτυχίας που σπανίως λαθεύει. Οι προηγούμενοι είδαν τις ομάδες τους να πηγαίνουν ψηλά, να κερδίζουν πρωταθλήματα να συμμετέχουν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Μαρτίνς βλέπει τον δικό του Ολυμπιακό να απολαμβάνει την εκτίμηση όλης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, για να του προκύψει όμως φέτος «πρωταθλητισμός» θα πρέπει να έρθουν τα πάνω-κάτω. Πιο πιθανό είναι να φτάσει στο «Μπακού» παρά να κατακτήσει τον εγχώριο τίτλο. Δεν τρέχει τίποτε όμως. Έχει και αυτό την… γοητεία του στη συγκεκριμένη ομάδα.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι ΠΑΟΚ που περιμένει το πρωτάθλημα μια ζωή, ούτε ΑΕΚ που μόλις έσβησε τη δίψα της έπειτα από 24 ολόκληρα χρόνια. Οι Ερυθρόλευκοι είναι χορτασμένοι. Σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά η δική τους αναζήτηση να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Φυσικά θέλουν τον τίτλο. Θέλουν όμως και αυτό που τους συμβαίνει φέτος ολοένα και συχνότερα. Να τελειώνει ένα ματς της ομάδας τους και να είναι γεμάτοι, ευχαριστημένοι. Θέλουν να τη βλέπουν να οργανώνεται σε διαφορετικό επίπεδο, να κινείται σε διαφορετικό επίπεδο. Να προσπαθεί να πιάσει άλλα όνειρα, μεγαλύτερα.

Καταλαβαίνει ο κόσμος ότι το φετινό πρωτάθλημα, δεν παίζεται. Καταλαβαίνει όμως και ότι αυτό που χτίστηκε ως εδώ, αν διατηρηθεί και ενισχυθεί όπως πρέπει το επόμενο καλοκαίρι είναι η βάση μιας ομάδας πολλών χρόνων. Της ομάδας που ο μεγαλύτερος «βασικός» είναι ο 30άρης Βούκοβιτς. Της ομάδας που αν ενισχυθεί λίγο ακόμη θα μπορεί το καλοκαίρι να διεκδικήσει την είσοδο της στο Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμη και αν τελικά τερματίσει δεύτερη.

MUST READ

Ασύγκριτος Ελ Κααμπί: Σπάει όλα τα κοντέρ στο σκοράρισμα – Τα αδιανόητα νούμερά του (vids)

Καταλαβαίνει για αυτό και προσφέρει σε κάθε ευκαιρία το ζεστό της χειροκρότημα. Την πιο… μεγάλη-μικρή κατάκτηση για μια ομάδα