Παναθηναϊκός : Άλλο να πεθάνει εκείνος, άλλο να πεθάνουν οι μετοχές του

Η εικόνα μιας διχασμένης κερκίδας που ανταλλάσσει μάλιστα και καρπαζιές, είναι πάντοτε αποκαρδιωτική. Από έναν («πάντων μεν πατέρα») πόλεμο βγαίνει, καμιά φορά, νικητής. Από έναν εμφύλιο βγαίνουν πάντοτε και μόνον ηττημένοι.

Μ’ αυτό ειπωμένο, όμως, δεν ήταν μόνο ο Ηρόδοτος σοφός. Σοφός ήταν και ο ανώνυμος Γερμανός ατακαδόρος που πρώτος απεφάνθη σκωπτικά: «Δύο πράγματα δε θέλεις να ξέρεις πώς φτιάχνονται: τα λουκάνικα και οι νόμοι».

Για να το πω αλλιώς, η εικόνα της «εμφυλιακής» Λεωφόρου σοκάρει βεβαίως, αλλά ίσως κυρίως επειδή είναι αυτό ακριβώς. Εικόνα. Κάτι που εκτέθηκε φόρα-παρτίδα για όλους να το δουν και να το αποτιμήσουν όπως νομίζει ο καθένας.

Εάν όμως μπορούσε να δει κανείς πώς ακριβώς φτιάχτηκε αυτό το «λουκάνικο», ποια ακριβώς απερίγραπτα, απροσδιόριστα και ακατανόμαστα υλικά έπεσαν ανακατεμένα στο αλεστήρι κι έφτασαν να βαφτιστούν «κρέας», τι λέτε; Θα ήταν ή όχι μια απείρως πιο σοκαριστική εικόνα αυτή;

Εγώ λέω ναι.

Στη Λεωφόρο είδαμε την κορυφή του παγόβουνου. Άλλοι στενοχωρήθηκαν μ’ αυτό το θέαμα, άλλοι έμειναν αδιάφοροι, άλλοι έτριψαν με χαιρεκακία τα χέρια τους. Δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι αυτό που είδαμε ήταν το μικρό, φανερό μέρος μιας μεγάλης, κρυφής και πολύ πονεμένης ιστορίας. Που εξελίχθηκε και εξελίσσεται ακόμη πίσω από κλειστές πόρτες και κρατάει χρόνια τώρα. Πολλά. Και που στο «αλεστήρι» της έπεσαν, κατά καιρούς, ένα σωρό πράγματα που εν τέλει έγιναν «κρέας», κάπου κάπου νόστιμο μεν, αλλά, κατά βάθος, πάντοτε δηλητηριώδες και ανθυγιεινό: πράξεις και παραλείψεις, εγωισμοί και μισαλλοδοξίες, κρυφές ατζέντες και άμετρες φιλοδοξίες, λυκοφιλίες και συμπλεύσεις, αντιπάθειες και συμπάθειες, ίδια συμφέροντα και αλαζονικοί μεγαλοϊδεατισμοί, αφελείς προκαταλήψεις και πονηρές μικροπολιτικές, «χαρτζιλίκια» και διώξεις, ανίερες συμμαχίες και απερίσκεπτοι εξοστρακισμοί, χρήμα, πείσμα και άχτια, μανατζαραίοι, επιτήδειοι, παρατρεχάμενοι, μίσθαρνοι γραφιάδες, «Εφιάλτες» και «Λεωνίδες», αδίστακτοι τσάτσοι κάθε είδους και απόχρωσης και φιλότιμοι δουλευταράδες με αγνές προθέσεις… Όλα και όλοι μαζί, φύρδην μίγδην στις κοφτερές λεπίδες του μύλου, μέχρι να γίνουν πούδρα…

Ο τελικός αποδέκτης αυτού του δηλητηρίου, ο απλός οπαδός του Παναθηναϊκού, είναι λογικό να απλουστεύει επικίνδυνα αυτόν τον κυκεώνα δίνοντας του ένα πρόσωπο που να μπορεί εν τέλει να μισήσει ή να λατρέψει, ως μοναδικό φταίχτη ή μοναδικό Μεσσία. Είναι ανθρώπινο και, κάπου, αναπόφευκτο κάτι τέτοιο. Αλλά προφανώς και δεν αποδίδει τις ευθύνες όπου και όπως πρέπει.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, άλλωστε, πρέπει πρώτα να γίνουν γνωστά τα πραγματικά γεγονότα. Ποιος, πού, πότε, τι, αριθμοί, διάλογοι, συμφωνίες, διαφωνίες, συνδιαλλαγές…  Έτσι όπως έχουν τα πράγματα όμως αυτή τη στιγμή, που καλά καλά ούτε που και ποιου είναι οι μετοχές δε γνωρίζει μετά βεβαιότητας κανείς, είναι ουτοπικό να πιστεύει ότι αυτά τα γεγονότα θα γίνουν γνωστά σήμερα, αύριο ή και σε δέκα χρόνια ακόμη.

Με έξι βαθμούς απόσταση από το Europa League αλλά επίσης έξι και από τον υποβιβασμό, όμως, ο χρόνος είναι μια ακόμη πολυτέλεια που ο σημερινός Παναθηναϊκός δε διαθέτει.

Αυτά που διαθέτει και τώρα και πάντοτε είναι μόλις δύο: η ιστορία του και ο κόσμος του.

Η ιστορία του αποδεικνύει ξεκάθαρα, ότι «Μεσσίας» δεν πρόκειται να βρεθεί, αλλά απ’ την άλλη και ότι ως σύλλογος δεν πρόκειται «να χαθεί αθόρυβα, μέσα στη νύχτα».
Και ο κόσμος του αποτελεί τον εγγυητή της ιστορίας του.

Με άλλα λόγια, μάλλον έχει έλθει η ώρα για πολύ σκληρές, κάποτε έως και αδιανόητες σκέψεις, ίσως και αποφάσεις. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται reset. Ολικό. Οτιδήποτε μπορεί να φέρει αυτό το ποθητό αποτέλεσμα –το να ξεκινήσει μετά από την αρχή ως «άγραφος πίνακας»- πρέπει να επιλεγεί τώρα. Μην πω από  χθες, ήδη.

MUST READ

Ο Ολυμπιακός ψάχνει... συμπαίκτες στην Ευρώπη: Η 13η θέση και ο δρόμος για το 5ο εισιτήριο (pics, vids)

Δε θέλω να επεκταθώ. Όχι σήμερα. Το αφήνω ως τροφή για σκέψη. Με μια παρατήρηση μόνο: ένα τεράστιο κλαμπ με 110 χρόνια ιστορίας δεν πεθαίνει εύκολα, με τρεις, τέσσερις σεζόν ταλαιπωρίας. Αυτό που καλώς ή κακώς πεθαίνει εύκολα,, αντίθετα, είναι τα χαρτιά και οι αριθμοί στις οθόνες των υπολογιστών. Ένα σύνολο μετοχών και περιουσιακών στοιχείων  που, έτσι κι αλλιώς, δεν ανήκουν στον μέσο οπαδό του, ούτε συμβολίζουν γι’ αυτόν το παραμικρό. Αν όσοι τα κατέχουν αυτή τη στιγμή δεν νοιάζονται για την απαξίωσή τους, γιατί πρέπει να νοιαστεί ο «της θύρας 13», που έφτασε να πλακώνεται με τον «της θύρας 2»; Εκείνοι, έτσι κι αλλιώς, αύριο πάλι μαζί θα είναι, στο όποιο γήπεδο, γι’ αυτό που αγαπούν και σέβονται και εκτιμούν. Τον Παναθηναϊκό. Και όχι το μετοχολόγιό του…