Μια νίκη που θύμισε την πρώτη αγωνιστική…

Ορισμένα παιχνίδια πρέπει απλά να τα κερδίζεις. Χωρίς να σε ενδιαφέρει το πως. Πρέπει απλά να βάζεις τους τρεις βαθμούς στο… τσεπάκι και να προχωράς. Με ή χωρίς καλό ποδόσφαιρο, με μικρό ή μεγάλο σκορ, με ένα ή… μισό γκολ, με έντεκα, δέκα ή εννιά παίκτες. Αρκεί να κερδίσεις και να πας παρακάτω.

Για τον Παναθηναϊκό το παιχνίδι στο Αγρίνιο ήταν ακριβώς αυτό. Έπρεπε να κερδίσει. Με κάθε τρόπο. Από τη στιγμή που το έκανε, κερδίζει χρόνο για να διορθώσει πολλά πράγματα που συνεχίζουν να χρειάζονται βελτίωση και ταυτόχρονα το κάνει αυτό από θέση – βαθμολογικής – ισχύος. Ο Παναιτωλικός είναι μία από τις ομάδες που… γλυκοκοιτάζουν την πεντάδα και οι πράσινοι όφειλαν να πάρουν απόσταση ασφαλείας.

Το ματς στο Αγρίνιο ήταν ένα από τα χειρότερα του πρωταθλήματος, όσον αφορά την ποιότητα που (δεν) είδαμε. Μιλάω για το μεσοεπιθετικό κομμάτι. Ένα παιχνίδι που αν εξαιρέσουμε το γκολ του Μπουζούκη και το τετ α τετ του Καμπετσή, δεν μπορούμε να βρούμε ούτε μία κλασική ευκαιρία από καμιά ομάδα. Δίχως υπερβολή. Ο Παναιτωλικός προσπαθούσε, αλλά εγκλωβίστηκε από την αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού, που όταν έχει πέντε στην ευθεία στην άμυνά του, δύσκολα του βάζεις γκολ.

Αυτό έκανε ο Δώνης στο Αγρίνιο. Βλέποντας πόσο ευάλωτη είναι η ομάδα του τον τελευταίο μήνα και πόσο εύκολα ο αντίπαλος μπορεί να βρει γκολ με μία ευκαιρία (το έκανε και η Λάρισα και η Ξάνθη και η Λαμία), έκλεισε τους χώρους όταν ο Παναιτωλικός ήταν στην επίθεση. Κάθε σέντρα των γηπεδούχων στην περιοχή του Διούδη έμοιαζε καταδικασμένη. Και κάθε προσπάθεια να αναπτυχθούν από τον άξονα, έπεφτε πάνω στους δύο καλύτερους παίκτες του γηπέδου.

Έχουμε επαναλάβει πως Κουρμπέλης και Κάτσε κουμπώναν άριστα μαζί. Και όταν απουσιάζει ένας από τους δύο, ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλο πρόβλημα. Διότι κανένας από τους αντικαταστάτες τους δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτά που έχουν αυτοί οι δύο. Τα τρεξίματά τους σε όλο το γήπεδο, το επιθετικό πρεσάρισμα στον αντίπαλο, ο τρόπος που χειρίζεται ο Κάτσε την μπάλα και η ηρεμία που προσφέρει ο Κουρμπέλης, δένουν εξαιρετικά τον έναν με τον άλλον.

Γι’ αυτό και όταν ο Αλβανός αποβλήθηκε όλοι πίστεψαν πως όλη αυτή η προσπάθεια των 60 λεπτών μπορεί να πάει χαμένη. Δεν πήγε γιατί ο Δώνης είναι ένας εξαιρετικός προπονητής και ο Παναθηναϊκός πολύ τυχερός που σε μια τόσο δύσκολη σεζόν τον έχει στον πάγκο του. Τριάδα στο κέντρο με Δώνη – Κουρμπέλη – Μπουζούκη, φρεσκάρισμα στην επίθεση με τον ορεξάτο Καμπετσή, που βοηθάει πολύ με το πρεσάρισμά του στην μπάλα και ένα 5-3-1, που άφησε τον Παναιτωλικό να βλέπει από μακριά την εστία του Διούδη.

Ο Δέλλας δήλωσε πως νίκησε ο πιο τυχερός, αλλά δεν είπε την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως νίκησε η ομάδα που έπαιξε πιο παθιασμένα, που είχε το… μαχαίρι στα δόντια, που δούλεψε περισσότερο το παιχνίδι. Και που έκανε τον πιο όμορφο συνδυασμό σε αυτό. Όταν σε ένα ματς που οι τελικές προσπάθειες συνολικά είναι σε μονοψήφιο αριθμό, μπαίνει ένα γκολ όπως αυτό στη μαγική συνεργασία των Χατζηγιοβάνη – Μακέντα – Μπουζούκη, τότε δεν είσαι πιο τυχερός, αλλά πιο άξιος.

Ο Παναθηναϊκός πήρε στο Αγρίνιο την πιο σημαντική νίκη που έχει πετύχει έως τώρα στο πρωτάθλημα, μετά από εκείνη της πρώτης αγωνιστικής στην Ξάνθη. Ειδικών συνθηκών τότε, ειδικών συνθηκών και τώρα. Μάγκικη τότε, μάγκικη και τώρα. Με Μπουζούκη σκόρερ τότε, με Μπουζούκη σκόρερ και τώρα. Ο Παναθηναϊκός αφήνει πίσω του την κακή παρένθεση και προχωράει σε ένα πρόγραμμα – φωτιά για να εδραιωθεί στην πρώτη πεντάδα. Εκεί που βάσει εικόνας αξίζει να βρίσκεται εκείνος και όχι οι άμεσοι ανταγωνιστές του.