Ευκαιρία να μετρηθούν στον Παναθηναϊκό

Το θα μείνουμε για πάντα παιδιά μακάρι να ίσχυε σε όλα τα επίπεδα. Τα παιδιά του Παναθηναϊκού για παράδειγμα, ήταν δεδομένο ότι δεν θα μείνουν πιτσιρίκια. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, κάποια στιγμή οι απαιτήσεις όλων γύρω τους θα αυξάνονταν σε βαθμό που και οι μικροί του «τριφυλλιού» θα θεωρούσαν ότι μεγάλωσαν απότομα.

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η ομάδα του Γιώργου Δώνη είναι σίγουρο ότι έχασε τον ενθουσιασμό, την άγνοια κινδύνου, την παιδική ανεμελιά αν προτιμάει κάποιος, που είχε στην αρχή του πρωταθλήματος. Τότε έκαναν τα παιδιά ένα νέο ξεκίνημα. Κανείς δεν είχε τρομερές απαιτήσεις. Μόνα τους δημιούργησαν προσδοκίες, μόνα τους έδειξαν ότι βιάζονται να μεγαλώσουν. Και καλά έκαναν.

Οι παίκτες άπειροι ή έμπειροι, μικροί ή μεγάλοι, λειτουργούν σε έναν οργανισμό που έχει απαιτήσεις. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Όπως τα παιδιά έχασαν τη φόρα που είχαν, έτσι συνέβη και με τον κόσμο. Ή, έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι το ΟΑΚΑ θα συνέχισε να έχει 20.000 κόσμο, αν η ομάδα εξακολουθούσε να παίζει καλό ποδόσφαιρο, αλλά να μην ανεβαίνει από την 4η ή τη 5η θέση;  Ενδεχομένως αυτή η αφέλεια, ο ενθουσιασμός να κόπηκε νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε.

Και πάλι, όμως, δεν διακρίνω τον κόσμο να φορτώνει αυτή την ομάδα, με μεγαλύτερες ευθύνες απ’ όσες μπορεί να κουβαλήσει. Αν νιώθει κανείς ότι πιέστηκαν τα παιδιά του Παναθηναϊκού γιατί οπαδοί και Τύπος (κι εγώ πρώτος απ’ όλους αν θέλετε), ζητούσαν την πρόκριση επί της Λαμίας ή δύο νίκες (ούτε καν το απόλυτο) στα παιχνίδια με Ξάνθη, ΑΕΛ, Λαμία στο πρωτάθλημα, τότε μάλλον έχουμε παρεξηγήσει πάλι τα μεγέθη.

Από τον Παναθηναϊκό ζητήσαμε μία πρόκριση και δύο νίκες. Όχι από τον Απόλλωνα, ούτε από τον Λεβαδειακό. Για παράδειγμα, είδα απόλυτη ψυχραιμία όταν η ομάδα έχασε από τον ΠΑΟΚ. Ή που δεν έπαιξε καλά με τον Ολυμπιακό, αλλά πήρε το αποτέλεσμα. Είδα να διαχειρίζεται η ομάδα και ο κόσμος άψογα την πρώτη εκτός προγράμματος ήττα από τον ΟΦΗ.

Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχω δει κάποια παράνοια, κάποια υπερβολική αντίδραση για την αποτυχία στο κύπελλο ή για την ισοπαλία με την ΑΕΛ και την Ξάνθη. Απογοήτευση ναι, αλλά όχι και ανάθεμα… Μιλάμε επίσης για ένα σύνολο που αν δεν είχε το -6 τώρα, θα ήταν στην τέταρτη θέση.

Στο κύπελλο να σημειώσω ότι πρώτος ο Δώνης ανέβασε τον πήχη. Ο προπονητής είπε ότι αποτελεί στόχο. Και καλά έκανε. Δεν είναι μαραθώνιος. Σε δύο ματς με οποιονδήποτε αντίπαλο όλα γίνονται όταν είσαι Παναθηναϊκός. Και δεν είπε «πάμε να το πάρουμε». Είπε «να φτάσουμε μακριά». Αυτή, λοιπόν, δεν είναι πίεση. Να το πω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. Το μπάτζετ του Παναθηναϊκού δεν είναι για πρωτάθλημα ή για δεύτερη και τρίτη θέση. Αλλά είναι για να περνάει τη Λαμία, που ήρθε στο ΟΑΚΑ χωρίς 4-5 βασικά στελέχη της, να νικάει την Ξάνθη, την ΑΕΛ, τον ΟΦΗ.

Αφήστε στην άκρη την πίεση που προσδίδει ο κόσμος και τα ΜΜΕ. Τα παιδιά δεν πρέπει μόνα τους να βάλουν σταδιακά μεγαλύτερη πίεση στον εαυτό τους; Πως θα εξελιχθούν διαφορετικά;
Σαφώς και το ποδόσφαιρο είναι χαρά και πρέπει να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις. Αλλά στο φινάλε είναι κι επάγγελμα. Με μικρό χρόνο ζωής. Αν δεν πιεστούν αυτά τα παιδιά για να βελτιωθούν ούτε χρήματα θα κερδίσουν, ούτε την καριέρα που ήθελαν θα έχουν και το χειρότερο για μία ομάδα και τον κόσμο της, ούτε τίτλοι θα έρθουν.

Όταν επαναπαύεσαι, μένεις και στα στάσιμος. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι Τρίπολη, Ξάνθη, Ατρόμητος. Να χαίρεται με 4-5 νίκες και σχετικά καλές πορείες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σίγουρα χρειάζεται ένα μέτρο, μία ρεαλιστική προσέγγιση κι όχι μηδενισμός στην κριτική. Άλλο αυτό, όμως κι άλλο να χαϊδεύουμε. Τα παιδιά ναι τα χαϊδεύεις. Αλλά ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΕΙΣ. Γιατί είναι ορατός αυτός ο κίνδυνος όταν τα αντιμετωπίζεις συνεχώς ως παιδιά.

Θα φέρω ένα παράδειγμα. Πριν ελάχιστα χρόνια υπήρχε ικανοποίηση για τη δουλειά στην Ακαδημία, αλλά και διαφορά φιλοσοφίας με υψηλόβαθμο στέλεχος. Η μία τάση αυτή που επικράτησε, ναι μεν ήθελε να εξελιχθούν τα παιδιά, αλλά να βάλουν στο μυαλό τους ότι προέχει και να αποκτήσουν νοοτροπία νικητή. Να διεκδικούν το πρωτάθλημα. Μόνο έτσι θα τους γίνει βίωμα φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού.

Η άλλη είχε το αποτέλεσμα σε δεύτερη μοίρα… Για όποιον θυμάται τα τμήματα υποδομής δεν διεκδικούν τίτλους πριν μερικά χρόνια. Το στέλεχος ήθελε το σωστό ποδόσφαιρο και βλέπουμε. Γι’ αυτό λέω ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ναι, σωστό ποδόσφαιρο, αλλά πέμπτος δεν λέει τίποτα στον οπαδό του Παναθηναϊκού. Από μικρός όταν φοράς το «τριφύλλι» πρέπει να εθιστείς στις νίκες. Να πιεστείς να φτάσεις στα όριά σου. Αν γίνεις σωστός, αλλά ηττοπαθής, μακριά δεν θα πας.

Έτσι, όπως έχει διαμορφωθεί τώρα η κατάσταση, είναι μία μεγάλη ευκαιρία να μετρηθούν στον Παναθηναϊκό. Όσοι φανούν λιγόψυχοι, ή δεν έχουν το ταλέντο, την ποιότητα που χρειάζεται για να σταθούν, θα τύχουν ανάλογης αξιολόγησης από τους Νταμπίζα, Δώνη. Στα δύσκολα πρέπει να φανούν οι αντοχές τους. Μέχρι που μπορούν να πιέσουν τους εαυτούς τους. Η μετριότητα δεν μπορεί να έχει μέλλον στον Παναθηναϊκό.

Αυτή είναι η αλήθεια. Όποιος θεωρεί ότι αυτό είναι υπερβολική πίεση, τότε όντως έχει παρεξηγήσει τα μεγέθη.