Το κακό είναι ότι δεν βγάζουν όρεξη οι παίκτες

Ας υποθέσουμε ότι ο Παπαδόπουλος έδινε το πέναλτι, ειδικά το πεντακάθαρο στο 87’, γιατί έγινε ένα ακόμα στο 51’ και γινόταν γκολ. Ο Παναθηναϊκός θα νικούσε 2-1 την ΑΕΛ, η οποία θα ήταν αδύνατον να αντιδράσει σε εκείνο το σημείο.

Θα υπήρχε τώρα ανακούφιση και όχι εκνευρισμός. Ακόμα, όμως και το συναίσθημα της ανακούφισης για μία δύσκολη νίκη δεν θα ήταν αρκετό για να καλύψει αυτό που πλέον παρατηρούν όλοι. Ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει την κάψα που έβγαζε στην αρχή της σεζόν. Έχει κοπάσει ο ενθουσιασμός, η ομάδα έχει γίνει προβλέψιμη, δεν έχει φαντασία, τσαμπουκά, πάθος. Προσθέστε απουσίες από τιμωρίες ή τραυματισμούς, το ντεφορμάρισμα ορισμένων (και του προπονητή), την κούραση από συνεχόμενα ματς που κάποιοι παίκτες δεν ήταν συνηθισμένοι σε τόσο υψηλή ένταση και πίεση για αποτελέσματα κι έχετε ορισμένες εξηγήσεις για αυτό που συμβαίνει κυρίως εντός του 2019 στο «τριφύλλι». Αν και τα σημάδια είχαν φανεί από το ματς με τον ΟΦΗ, αρχές Δεκεμβρίου κι έπειτα.

Ο Παναθηναϊκός κατέβηκε να παίξει κόντρα στην ΑΕΛ έπειτα από το σοκ με τον αποκλεισμό στο κύπελλο. Και στα 34 δευτερόλεπτα του έκατσε πέναλτι κι αποβολή αντιπάλου. Το πέναλτι έγινε γκολ και όλοι θεώρησαν ότι θα έχουμε ένα ευχάριστο απόγευμα. Το ίδιο θεώρησαν και οι παίκτες του Παναθηναϊκού. Κακώς. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Από την περίοδο των επτά νικών στα πρώτα οκτώ ματς (με την αναμέτρηση κυπέλλου στο Αγρίνιο) φώναζα ότι όταν βρίσκεσαι στον Παναθηναϊκό 4-5 νίκες με αντιπάλους του χεριού σου, δεν λένε τίποτα. Η διάρκεια μετράει κι οφείλουν αυτά τα παιδιά να το βάλουν καλά στο μυαλό τους.

Κόντρα στην ΑΕΛ έπαιξαν οι Δώνης, Τζανδάρης, Παντελάκης, Κουλιμπαλί, που δεν είχαν αγωνιστεί στο κύπελλο. Ο Κουρμπέλης είχε μπει αλλαγή στο ημίχρονο, ο Εμμανουηλίδης μετά το 60’, ενώ αλλαγή για αρκετά λεπτά έπαιξαν και οι Άλτμαν, Μουνιέ, που επίσης στη ρεβάνς με τη Λαμία ήταν εκτός. Άρα, οι μισοί όσων έπαιξαν δεν μπορούν να επικαλεστούν την κούραση. Έχουν την ευκαιρία με το σκορ 1-0 στο 2’ και με τον αντίπαλο με δέκα παίκτες, να παίξουν καλό ποδόσφαιρο, να κυκλοφορήσουν τη μπάλα , να βγάλουν διάθεση, να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από τον αποκλεισμό στο κύπελλο. Πρωτίστως για τους εαυτούς τους. Αλλά αυτοί νόμιζαν ότι τελείωσε το ματς στο 2’.

Αυτό είναι απαράδεκτο για ένα νεανικό γκρουπ. Αυτά τα παιδιά βρίσκονται στην πέμπτη θέση και δεν είναι θαύμα. Με το -6, άλλωστε, τώρα θα ήταν πάνω από τον Ατρόμητο. Δεν μπορούμε, λοιπόν, αιωνίως να επικαλούμαστε πως ξεκίνησε η χρονιά. Πρέπει όλοι να κρίνονται ως Παναθηναϊκός. Αν είναι να τους αντιμετωπίζουμε ως… Αστέρα Τρίπολης δουλειά δεν γίνεται. Είναι επίσης κατανοητό μία ομάδα να κάνει… κοιλιά. Άλλο αυτό, όμως κι άλλο η κακή νοοτροπία. Ο Μαυρομμάτης αντί να τρώει σίδερα περίμενε να βγει η μπάλα πλάγιο στη φάση του γκολ. Ο Παντελάκης έκανε πίσω βήματα, ο Διούδης αιφνιδιάστηκε. Σε άλλη φάση είδα τον Χρήστο Δώνη να διαμαρτύρεται στον διαιτητή, τη στιγμή που ο Ινσούα του πάσαρε τη μπάλα και δεν είδε ότι περνούσε δίπλα του…

MUST READ

Τι σκέφτεται ο «Μέντι» για Κάρμο, Πιρόλα, Σταμένιτς και το 4Χ4

Στο πρότζεκτ που ξεκίνησε εκτός από δουλειά στο τακτικό κομμάτι, χρειάζεται πολλή δουλειά και στη νοοτροπία. Όσοι νομίζουν ότι πέτυχαν κάτι με το καλό ξεκίνημα, θα αντιληφθούν ότι η ζωή σε μία μεγάλη ομάδα είναι πιο δύσκολη απ’ ό,τι πιστεύουν. Η ισοπαλία, όπως ήρθε, είναι τεράστιο πλήγμα. Ο Παναθηναϊκός έκανε μία μεγάλη φάση στο 4’ με τον Εμμανουηλίδη και η επόμενη σπουδαία φάση κόντρα σε δέκα παίκτες, έγινε στο 87’ στο πέναλτι στον Μακέντα. Το αποτέλεσμα είναι ένα τρομερό πισωγύρισμα, ενώ έρχονται τέσσερα εκτός έδρας παιχνίδια στις προσεχείς πέντε αγωνιστικές και ακολουθούν τα ντέρμπι με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό.