Οι πραγματικές ευθύνες της διοίκησης και ο εκνευριστικά κακός Παναθηναϊκός

Η ανακοίνωση του Παναθηναϊκού για το θέμα της ένστασης θα μπορούσε να αποφύγει ατάκες του στυλ «εμείς δεν παίρνουμε παιχνίδια στα χαρτιά». Διότι κανένας δεν είπε πως αν ο Παναθηναϊκός έκανε ένσταση, θα κέρδιζε το παιχνίδι στα χαρτιά. Αν την κέρδιζε, θα έπαιζε και πάλι με τη Λαμία και θα έλυναν τις διαφορές τους στο χορτάρι. Στο κάτω – κάτω, οι διαιτητικές αποφάσεις έχουν στερήσει εδώ και χρόνια από τον Παναθηναϊκό τίτλους και νίκες που δικαιούταν. Αν μια φορά τον… βόλευε ένα διαιτητικό σφάλμα, όπως αυτό του Παπαπέτρου και της ΕΠΟ, δεν θα καθόταν να απολογηθεί κιόλας.

Ούτε θα πειράζονταν τα ιδεώδη και οι αξίες του συλλόγου, τις οποίες δεν τις σκέφτονταν όταν η ομάδα κινδύνευσε με υποβιβασμό λόγω χρεών, αλλά τις σκέφτονται τώρα. Το θέμα της ένστασης, ωστόσο, ανήκει στο παρελθόν, ο Δώνης είπε το βράδυ της Κυριακής πως έτσι κι αλλιώς θα ήταν πιο δύσκολο για τον Παναθηναϊκό να διεκδικήσει το «σβήσιμο» της ευρωπαϊκής ποινής μέσω του Κυπέλλου απ’ ότι είναι μέσω του πρωταθλήματος, κάτι που δείχνει πως ίσως ο Παναθηναϊκός να μην ήθελε και έξτρα αγώνες στην προσπάθειά του για να βγει στην πρώτη πεντάδα. Που φαίνεται πως θα είναι μια προσπάθεια που χρειάζεται αρκετή «μάχη» για να την κερδίσει.

Οι πραγματικές ευθύνες της διοίκησης δεν έχουν να κάνουν με μια ένσταση που μάλλον θα δίχαζε (όπως και έκανε) τον κόσμο όποιο κι αν ήταν η απόφαση. Οι πραγματικές ευθύνες αφορούν τις διαιτητικές «πιστολιές» που εξακολουθεί να τρώει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι που καλείται να αγωνιστεί. Με οποιονδήποτε αντίπαλο. Τελευταίο, το «έγκλημα» του Παπαδόπουλου στο ματς με τη Λάρισα, όταν ο Ζίζιτς τραβάει τον Μακέντα μέσα στη μικρή περιοχή, ο διαιτητής έχει οπτική επαφή με τη φάση και δε δείχνει την άσπρη βούλα.

Είναι ίσως το πλέον ξεκάθαρο πέναλτι που δε δίνεται στο φετινό πρωτάθλημα, μετά το χέρι του Βιεϊρίνια στη Λαμία. Και είναι μια ακόμα απόφαση που στερεί βαθμούς από τον Παναθηναϊκό, ο οποίος ακόμα κι αν φωνάξει μοιάζει σαν να… ψιθυρίζει. Η διοικητική νηφαλιότητα, για να το πούμε κομψά, αναγκάζει την ομάδα να γίνεται έρμαιο στις αποφάσεις του κάθε Παπαδόπουλου, ο οποίος δεν έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν. Άλλοι δεν επιτρέπουν στον Παναθηναϊκό να γίνει 4η αλλαγή, άλλοι κλείνουν τα μάτια σε καραμπινάτα πέναλτι, άλλοι δίνουν ανύπαρκτα πέναλτι εις βάρος του, όπως είχε συμβεί με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη. Και η ζωή συνεχίζεται, με τον Παναθηναϊκό να αντιμετωπίζεται ως μικρομεσαία ομάδα και κανείς να μην ασχολείται. Και δυστυχώς, δεν υπάρχει και φως στο τούνελ.

Εκεί που οφείλει να βρει φως ο Παναθηναϊκός είναι στην παρατεταμένη καθίζηση του τελευταίου καιρού. Πέντε ματς μακριά από νίκες είναι πολλά, αλλά περισσότερο εκνευριστικός και απογοητευτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε το παιχνίδι με τη Λάρισα. Έπαιξε όλο το ματς με παίκτη παραπάνω, προηγήθηκε στο 3′, είχε απέναντί του μια ομάδα εκνευρισμένη και αντί να τελειώνει το ματς και να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να φτιάξει την κακή του ψυχολογία, πέταξε στα σκουπίδια τους πιο εύκολους βαθμούς στο πρωτάθλημα.

Αν αυτό το αποτέλεσμα είχε έρθει… μεμονωμένα ή μετά από νίκες, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε απλά για μια κακή βραδιά. Όμως οι πράσινοι του τελευταίου μήνα είναι μια ομάδα σε ελεύθερη πτώση. Που σε εκνευρίζει με τον τρόπο που οι ποδοσφαιριστές της διαχειρίζονται τα παιχνίδια και με το πως συμπεριφέρονται μέσα στο γήπεδο.

Στο παιχνίδι με τη Λάρισα ο Παναθηναϊκός ήταν μονοδιάστατος, παίζοντας συνεχώς με τον Εμμανουηλίδη και προσπαθώντας μέσω της δεξιάς πλευράς να φέρει την μπάλα μέσα στην περιοχή. Είτε με κάποια σέντρα, είτε με κάποια ατομική ενέργεια του νεαρού. Όταν η Λάρισα το αντιλήφθηκε, της ήταν πολύ εύκολο απλά να έχει καλές τοποθετήσεις στην άμυνά της και να διώχνει τον κίνδυνο. Η έλλειψη του Χατζηγιοβάνη και η αλλαγή του Μπουζούκη στέρησαν από τον Παναθηναϊκό φαντασία και «ένας εναντίον ενός» παιχνίδι, το οποίο μπορεί να φέρει ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα, με αποτέλεσμα να βγάζει η ομάδα μια τραγική εικόνα στο επιθετικό της τρίτο. Και να γίνεται προβλέψιμη στον τρόπο με τον οποίο προσπαθούσε να βρει ένα δεύτερο γκολ.

Και δεν είναι μόνο η επίθεση. Ο Παναθηναϊκός πετάει βαθμούς και λόγω των πολλών και συνεχόμενων πια λαθών στην αμυντική του λειτουργία. Με την Ξάνθη, σε… νεκρό χρόνο, ο Χατζηγιοβάνης δεν απομακρύνει την μπάλα και τη χάνει, θέλοντας να κάνει ντρίπλα και ο Μαυρομμάτης κάνει το πιο αχρείαστο πέναλτι της ιστορίας. Με τη Λαμία στο πρωτάθλημα χάνεται μια κεφαλιά περίπου στο κέντρο και αυτή είναι ικανή να φέρει τρικυμία στην άμυνα και γκολ του Μπερτόλιο. Με τη Λάρισα σε μια εύκολη και ακίνδυνη φάση, ο Μαυρομμάτης δεν κάνει τίποτα και ο Ντέλετιτς ισοφαρίζει. Ο Παναθηναϊκός έχει να κερδίσει από τις 16 Δεκεμβρίου και το ματς με τον Ατρόμητο, ένα ματς που δεν έπρεπε να κερδίσει, βάσει απόδοσης. Και ακολουθούν τρία εκτός έδρας παιχνίδια, σε Αγρίνιο, Λιβαδειά και Γιάννενα, απέναντι σε ομάδες που όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες, θα παίξουν με το μαχαίρι στα δόντια λόγω των στόχων τους.

Αυτό πρέπει να βρει και πάλι η ομάδα του Δώνη. Την τρέλα που κουβαλούσε στο ξεκίνημα, το «never give up» πνεύμα που έχει χάσει, την πίστη πως μπορεί να φύγει νικητής απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Γιατί θέμα κινήτρου δεν μπορεί να υπάρχει. Δεν είναι αποδεκτό από παιδιά 20, 21, 22 χρονών να φοράνε τη φανέλα του Παναθηναϊκού και να μην έχουν κίνητρο.